48
XENOFONT.
przednim Hi er on, tak tutaj Cyrus jest bohaterem romansu, bo Cyropedya to najdawniejszy romans historyczny1). Ze autor cudzoziemcowi powierzy! główną rolę_ w zmyślonćj histo-ryi, akcyę zaś przeniósł do dalekich barbarzyńskich krajów, tem się tłumaczy, że Grecy żadnych me znosili samowładzców, nawet dobrych, w rodzaju Pizystrata; byłby więc nadaremnie szukał w dziejach greckich jakićj postaci, którćjby mógł z pewnem prawdopodobieństwem przypisywać zasady monarchiczne, uznawane dobrowolnie przez poddanych. W Persyi władza podobna istniała od wieków a jćj założyciel, otoczony aureolą dawnej przeszłości, nie budził w narodzie greckim żadnych przykrych wspomnień. Co wię-cćj 1 był nawet popularny dla młodszego Cyrusa, znanego z swoich ńlheleilskich uczuć. Autor, jak wielu Greków owego czasu, przekonany był, że młody książę posiadał wszystkie zalety dobrego panującego i że na tronie byłby znakomitym przykładem wszechwładnego monarchy, rządzącego wedle zasad najszlachetniejszych2). Jego to rysy, po części wyidealizowane, przeniósł na protoplastę dynastyi Achemenidów.
W krótkiej przedmowie3) zastanawia się autor nad nietrwa-łością greckich konstytucyi; demokracye, oligarchie, despotyczne rządy samozwańczych tyranów następują po sobie z przerażającą szybkością. A nawet w domach prywatnych mało jest ojców rodzin, którzy umieją zdobyć sobie należyte posłuszeństwo. Z drugiej strony woły słuchają swego skotarza, wszelakie trzody swoich pasterzy, a nigdy nie słyszano, aby się przeciw nim buntowały. Co wiecćj 1 trzoda każda krnąbrniejszą jest przeciw obcym, niż przeciw swojemu panu, ludzie zaś najchętniej tym się opierają, którzy chcą nad nimi przewodzić. Stąd wniosek oczywisty, że człowiekowi łatwićj panować nad inne mi stworzeniami, niżeli nad ludźmi4). Wśród tych smutnych uwag przychodzi autorowi na
') Cic. epist. ad Quint. I. I. 8: Cyrus Ule a Xenophonte non ad hisloriae fi dem scriplus, sed ad efjigiem justi imperii. Prawda historyczna bezustannie pomijana dla względów dydaktycznych.
2) W Ek o norniku (rozd. 4 §. 18 i nast.) stawiany jako wzór dowódzcy, którego chętnie słuchają podwładni i przy którym trwają uiezwruszenie w niebezpieczeństwach. W Anabazie (I. 7. 3) wielbi on Greków dla wolności, którą posiadają i zaręcza, źe za nią oddałby wszystkie skarby swoje.
3) C y rop. 1. 1.
■*) Ibid. I. 1. §. 3: t:xvx(ov ~mv iUd)v paov iirt ęó)tov r( xv9piÓ7r<ov apyety.