page0053

45

Saxonowie

wywołała w r. 783 powstanie wszystkich plemion saxońskich, a walka trwała chwiejąc się przez lat trzy. Nakoniec w 785 r., Karloman który dotarł aż do Bardegau (w kraju Luneburg), zaczął układać się z Wittekindem i Alboi’nem, którzy się schronili do Saxonów Połnocno-albingskich. Obaj wkrótce pojawili się przed nim w Attigny, w Szampanii, przyjęli chrzest i odtąd dochowali mu wierności. W r. 788 zabroniono poganizmu i naznaczono srogie kary na buntowników przeciw Królowi i jego hrabiom. Zresztą Saxonowie pozostali przy swych swobodach narodowych, i zostali nawet uwolnieni od podatków. Nowy kapitularz ogłoszony w roku 797, w skutku wojen spowodowanych w r. 793 przez bunt Ostfalów. W 798 Karloman kazał Obotrytom srawiańskim uderzyć na Północno-albingskich Saxonów, lecz gdy ich nad brzegami Swentiny w Holsztynie pobito, w r. 799 wyprawił przeciw Saxoncm własnego syna. Nakoniec, po nowym buncie Północnych-albingensów, Karloman wezwał całą szlachtę saxońską w 803 r. na sejm do Selz, nad brzegami Skaldy w Fran-konii, dla traktowania tam o stanowczy pokój. Zapewnił Saxonom te same prawa i przywileje co i Frankom, utrzymanie ich dawnych swobód i Zwyczajów, lecz pod powagą sędziów przez króla ustanowionych. Nie nakładał na nich haraczu, ale musieli zobowiązać się do dostarczenia kontyngensu wojskowego, do zapłacenia dziesięciny Kościołowi i do zachowania religii chrześcijańskiej, nakoniec do uznania króla Franków awoim władzcą. W 804 Karloman udał się do Saxonii dla wprowadzenia w wykonanie traktatu pokoju i przebywał w Luneburgn, w bobliżu Oldenstaedt. Za przykładem poprzedniej praktyki, 10,000 Północno-albingensów przesiedlono z ich kraju do różnych innych prowincyj cesarstwa, a tym sposobem wyludnione ich gaus'y, oddane zostały Obotrytom. Najdawniejsze biskupstwa założone przez Karlomana w Saxonii, były: biskupstwo w Osnabruck (783), w Verdun (786) i w Bremen (787). Radakeyja pisana praw ludowych Saxońskich, miała miejsce za panowania Ludwika Dobrodusznego, syna Karlomana, który, po zwołaniu pierwszego sejmu, przywrócił szlachcie i wolnym mieszkańcom Saxonii ich dziedziczne majątki przez ojca swojego skonfiskowane. Od r. 830 Saxonija stanowiła część krajów, które ustąpił synowi swojemu Ludwikowi Germanikowi. W skutek sporów które poróżniły synów Ludwika Dobrodusznego, Lotaryjusz I, po bitwie pod Fontenay (841) usiłował zjednać sobie stronników między Saxsonami. Ponieważ obiecał im dozwolić na powrót do czci bałwanów, wielu za nim się oświadczyło; ale Lotaryjusz opuścił ich, a Ludwik Germanik znowu ich zawojował. Wkroczenia Normandów, którzy także na swej drodze napotkali Saxonów północnych i spowodowali w r. 858 przeniesienie do Bremen arcy-biskupstwa założonego w Hamburgu przez Ludwika Dobrodusznego, skłoniły Ludwika Germanika do ustanowienia około 850 w Saxonii hrabiego Ludolfa z tyłułem księcia (dux), który być może pochodził od Wittekinda. Taki był początek dawnego księztwa Saskiego. Następcą Ludolfa był syn jego Bruno, » gdy ten umarł w w^rojnie z Normandami, brat jego Otton, znakomity, najpotężniejszy i najbardziej poważany z książąt niemieckich; przyłączył on do Sa-xonii Turyngiją, po śmierci jej księcia Burkarda, i za Ludwika Dziecięcia rządził cesarstwem wspólnie z arcybiskupem Moguneyi księdzem Hatto. Po wygaśnięciu dynastyi Karlowingów, w r. 911, abdykow^rał z powodu zgrzybiałości, jako król niemiecki, na korzyść Franka Konrada /, ale ten wkrótce przed śmiercią, zalecił książętom Henryka, syna Ottona, mimo że zostawał z nim w nieporozumieniu. Henryk I w r. 919, rozpoczął szereg królów niemieckich z dynasty saskiej, z której pochodzili także Otto /, zwany Wielki, Otto II i Ot-