page0088

- 87 <-

z kart. Sto razy obaliły się jćj piętrzaste pałace, sto razy na nowo zaczynała budować. Nakoniec — jaka szczęśliwa! wzniósł się wysoki pałac; brakuje jeszce ostatniej karty na wierzchu; Anielka nieśmie odetchnąć, ręka jej drży,—kładzie ją wreście, i gmach stoi niewzruszony. Wszelką radość trzeba z kirnsić podzielić. Więc też i Anielka już chciała biedź do Mamy i pokazać jćj swoje dzieło , gdy wtem — jaka szkoda! — kanareczek także zapewne ciekawy, -wyleciał z klatki, a siadając swej pani na ramieniu, zaczepił skrzydełkiem

0    pałac, i ów gmach, który tyle pracy kosztował, zamienił się w kupę gruzów.

Rozgniewana tern nieszczęściem Anielka, uniosła się bardzo i rączką uderzyła kanarka, mówiąc: — masz za to brzydki ty ptaku!— W złości zwykle człowiek jest ślepy, i sam niewie co robi. Podobnie

1    Anielka uderzyła tak mocno ulubione swe ptaszę, że zaraz padło na ziemię , drgnęło kilka razy nóżkami, strzepnęło skrzydełkami, zmrużyło oczęta, i żyć przestało.

Dopieroż to w płacz, dopieroż krzyku na cały dom: —Kanareczku mój! kochany kanareczku! wstań, proszę cię, wstań; póki