page0108

ioo    Reumatyzm, gościec—Reumont

zostały wyleczonemi. Temperatura kąpieli winn.. mieć od 36°—30°, mniej dobremi są łaźnie parowe. Obok kąpieli i środki narkotyczne jak Ziemowit, tojad, aconitum, makowiec, dobrze działają. W celu zapobiegnięcia częstym powrotom, chorzy skłonni do. reumatyzmu winni nosić wełniane ubrania na gołem ciele i hartować się przez zimne oblewania i zimne kąpiele. 3) Reumatyzm mięśniowy (rheumatismus muscularis). Pod tą nazwą rozumiemy reumatyczne zajęcie mięśni, rozcięgien, okostnej i t. p. zależące zwykle od przekrwienia i skąpego wysięku surowiczego, czasami od zgrubień tkanki łącznej i nienormalnych zrosnięć. Występuje już to wskutek zaziębienia, już to nadmiarowej pracy mięśniowej. Najważniejszym i jednym objawem jest ból, zwiększający się przy ruchu, jednostajny nacisk zmniejsza go, wieczorem bóle są silniejsze, zimno i wilgoć również je powiększają. Jest stałym w jednem miejscu lub błąkającym się, przenoszącym się z jednego miejsca na drugie. Stosownie do umiejscowienia bólu, oznaczamy to cierpienie różnemi nazwami, iak: cephalal-gia rheumatica, gdy zajęte są mieśnie czołowe, potyliczne skroniowe lub czepiec ścięgnisty, siedliskiem bólu jest wtedy głowa. Gdy zajęte są mięśnie karku, ruchy głowy są tiardzo bołesne, ztąd powstaje zesztywnienie karku. Gdy zajęcie ogranicza się mięśniami szyi zjednej strony, mamy głowę pochyloną na bok, torticolis rheumatica Przy pleurodynia rheumatica zajęte są mięśnie piersiowe i międzyżebrowe, ztąd w pierwszym razie jest utrudnienie ruchu odpowiedniej kończyny górnej, w ostatnim utrudnienie odldychania i ból przy kaszlu, kichaniu. Pizy omodynia ból występuje w mięśniach grzbietowych z utrudnieniem ru shu łopatki i kończyn górnych. Wreszcie ból w mięśniach lędźwiowych, bardzo żywy przy zginaniu, zn^ny jest podnizwą kurni) ago. W świeżych wypadkach reumatyzmu mięśniowego najlopszem jest odciąganie krwi bańkami, w dalszym przebiegu, wcierania drażniąco i ciepłe kąpiele. Choroba stawów znana pod nazwą dny, dawniej uważana za jedno z reumatyzmem stawowym, a jednak różniąca się siedliskiem, zmianami anatomiczne-mi, po wstaniem i objawami została opisaną w t. II ob. Artrytyzm. Dr.J. W.

Reumont (Alfred von), pruski radzca legacyi i sprawujący interessa przy dworze toskańskim, uczony i zdolny pisarz, urodził się w 1803 r. w Akwizgranie, gdzie ojciec jego, znany z piśmiennych prae medycznych, był miejskim lekarjfcem. Ukończywszy nauki w Bonn i Heidelbergu, udał się w 18)30 roku jako sekretarz posła pruskiego Martens’a do Florencyi, następnie w r. 1832 do Konstantynopola, bawił tam przez czas trwania wojny egipsko-tureckiej, zwiedził Grecyją i wyspy Jońskie i następnie, jako sekretarz ministra spraw zagranicznych powołany został do Berlina. Powtórnie przeznaczony na sekretarza poselstwa w Florencyi i Rzymie, przebywał od r. 1836 do 1343 we Włoszech, poczem wysyłany był do Londynu, wczasach zaś reform i rewolucyj w 1847 i 1848 roku przemieszkiwał w Szczecinie lub w Berlinie. Mianowany sprawującym interesa przy dworze Piusa IX w czasie jego pobytu w Gaecie, towarzyszył mu do Neapolu, a następnie do Rzymu. Oprócz wydanego zbioru klechd pod tytułem: Rheinlands Sagen, Geschichten und Legenden (Koloni-ja, 1844) i dziełka dla młodzieży, wszystkie prace Reumonfa odnoszą się do hłstoryi, dziejów sztuki lub opisu Włoch, z któremi zespolił się długim w nich pobytem. Znaczniejsze z tych prac są: R'i(p 'sche Brtefe eon einem Florenti-ner (4 tomy; Lipsk, 1840—44); Ganganef/iseine Briefe u. seine Zeit (Berlin, 1847); Die Carafa eon Madaloni (2 tomy; Berlin, 1851); Beitrage zur -ital. Geschichte (Berlin, 1853). Z dziedziny sztuk pięknych, znane są jego prace o Michale Aniele Buonarotti (Berlin, 1853), Andrzeju del Sarto (tam-