page0215

201

charakter i szlachetne spokojne serce tworzą całego w mo-ralnem znaczeniu człowieka.

Indywidualna właściwość serca zowie się również charakterem, a przymiot onegoż mianowicie: łatwe zastosowanie się do charakteru współbliźnich dobrodusznością. Jest ona dla społecznego życia wielkiego znaczenia, lecz też nie mniejszego dla ogólnej działalności nauczającej i wychowawczej. W obydwóch jednakowoż wypadkach musi być pełną charakteru, jeżeli nie chce popaść w rozmaite błędy i zboczenia. Charakter utrzymuje ją w należytych granicach.

Ze stosunku serca do całej władzy dążności duszy, do czucia i chcenia łatwo się okazuje, że wszystkie czynności wychowawcze, które kształcą czucie i wolę, kształcą także serce. Konsekwentne panowanie rozsądku i religii nad całem naszem uczuciem i chceniem zabezpiecza spokojne, szlachetne i czyste serce, które Lak dobroczynny wpływ wywiera na całe otoczenie. Najszczytniejszą koroną wykształcenia serca jest z Ilogiem połączone serce, które największą radość znajduje w Ilogu i w tern, co jest Boskie i całą swoją dążność skierowuje do tego, co się Bogu podoba i co do Boga prowadzi. W niem też spoczywa największe wewnętrzne szczęście człowieka, jakie może mieć tu na ziemi, gdyż taka dusza znalazła już tu na ziemi niebieski spokój i do niej się odnoszą te słowa Zbawiciela: »Kto mnie miłuje, będzie miłowan od Ojca mego i ja go miłować będę......i do niego przyj

dziemy, a mieszkanie u niego uczynimy*. (Jan 14, 21. 23.).

http://rcin.org.pl