page0040

30    ŚINE'AR-BABILONJA

nocne] i Europie południowe], zwłaszcza gdy Muhammed zdołał ]e] wtłoczyć religijne piętno swego islamu.

3.    GEOGRAFICZNY CHARAKTER Arabji, Syrji i Mezopotamii nie uległ w ostatnich pięciu tysiącach lat żadne] zasadnicze] zmianie; tylko granica między krajem kultury a stepem wahała się, zależnie od historycznych warunków i większe] lub mniejsze] działalności człowieka. Zawsze więc ludność tych obszarów dzieliła się na koczowniczą, półosiadłą i osiadłą, które ze sobą ciągłe toczyły walki i wzajemnie się najeżdżały. U Semitów powstają plemiona głównie dzięki pokrewieństwu rodzin; łączy Je też ściśle tak zw. prawo krwawego odwetu i gościnności. Urządzenia polityczne po Muham-medzie noszą raczej cechę republikańskiej federacji szczepów, niż silnie zorganizowanego państwa. W dawnych Jednak czasach, tak w Arabji Jak Babi-lonji i Asyrji, przeważał ustrój monarchiczny.

4.    CHARAKTER narodowy SEMITÓW¹) różni się znacznie od charakteru ościennych im ludów. Semitę cechuje przedewszystkiem bystra obserwacja poszczególnych wydarzeń, trzeźwość myśli i obliczający wszystko praktyczny rozum, połączony z silną wolą, która bezwzględnie i bez skrupułu, często brutalnie, przeprowadza swe plany. Silne poczucie czci osobistej, gotowość do największych ofiar w sprawach religijnych i socjalnych, nadają im pewien rys idealizmu, osłabiony tem, że Semita nigdy z oka nie spuszcza swego interesu. Brak im natomiast wogóle bujnej wyobraźni twórczej, brak serdeczności uczucia, artystycznego i filozoficznego uzdolnienia; nie brak natomiast wielkiej wymowy, bystrości i dowcipu obok silnej zmysłowości. Te wszystkie rysy charakteru zapewniły Semitom ich niezwykłe stanowisko w świecie i w rozwoju historji. Z pomiędzy Semitów wyszedł np. monoteizm i te nieocenione dobra, jakie on ze sobą ludzkości przyniósł. A przeto ogólny sąd o Semitach, Jeśli ma być sprawiedliwym, musi brać pod uwagę dodatnie i ujemne ich cechy i czyny.

V O Semitach wogóle, porównaj:

Sprenger A., Die alte Geographie Arabiens (1875).

Doughty C. H., Travels in Arabia deserta (1888).

Musil A., Arabia Petraea (1908 nn).

Jakob 6., Altarabisches Beduinenleben (1897).

Smith Robertson, Lectures on the Religion of the Sejnites (1889).

Wellhausen B., Reste des arabischen Heidenthums (1887).

— Medina vor dem Islam.

Schaeffer H., The social legislation of the primitives Semites (New Haven 1915). Hommel Fr., Die semitischen Volker und Sprachen (Leipzig 1883).

Lagrange J., Les religions semitiques.

http://rcin.org.pl