page0043

33

była porywającą, to też do niego cisnęły się tłumy pobożne, jak do dobroczyńcy i zbawcy. Słowa jego tak jak serce gorzały miłością chrześcijańską, to też miękczyły zatwardziałość serc ludzkich, zaszczepiały między niemi braterstwo. Do nowego zakonu gromadzili się starcy i młodzieńcy; tych wszystkich przyjął na tymczasowe mieszkanie Iwo do swego biskupiego dworca. Był wówczas w Krakowie parafialny drewniany kościół, o którym wieść niosła, że był pierwszą chrześcijańską świątynią na krakowskiej ziemi. Przy tym kościele umyślił Iwo wystawić klasztor dla Dominikanów; na rynku zaś przedsięwziął zbudować kościół wspaniały na parafią miejską.

Jakkolwiek bogatym z rodu był Odrowąż i znaczne miał dochody z biskupstwa, trudno jednak nie podziwiać skrzętności jego w -wynajdowaniu funduszów, na tak rozliczne zakłady i budowle.

Dzięki jego pobożnej gorliwości wzniosły się w Krakowie dwie świątynie. Naprzód Dominikanów wraz z klasztorem pod wezwaniem Świętej Trójcy, który to kościół wspaniały architekturą i rozlicznemi grobowcami spłonął w czasie ostatniego pożaru miasta, wraz z pomnikiem grobowym założyciela swego. (W części jednak zacho-

3