page0045

43

sposobu do życia. Pleban tej wioski, mąż świątobliwy, straciwszy równie jak drudzy cały swój "dobytek w tym ogniu, nie troszcząc się o siebie, całkiem zajął sig losem swych nieszczęśliwych owieczek, już to jeżdżąc po obywatelach, już po okolicznych wioskach dla zebrania zapomogi dla nieszczęśliwych pogorzelców, tak w zbożu, jak w pieniądzach, i odziewku. Pan Bóg błogosławi! jego staraniom, i w krótkim czasie zebrał byl znaczny zasiłek, tak w gotówce, jak w zbożu i odzieniu. Pewnego dnia gdy Pleban rozdzielał zapomogę między najpotrzebniejszych, uszedł do niego chłopczyk z pobliskiej wioski, który mu wręczył dwuzłotówkę i przechodzoną kapotkę, ofiarując to na pogorzelców, w tych słowach: „Małoć to bardzo księże Plebanie, tak mało żem się wstydził pokazywać z taką odrobiną; ale kiedym pomyślał, że tu może jest jaki chłopczyk, co i tego niema, żal mi się zrobiło i przynoszę co mam.” Ksiądz Pleban bardzo się rozczulił tą mową dziecka, przeżegnał je, przycisnął do serca i rzekł: ,.Synu! oddajesz jak ona wdowa w Ewan-gielii, wszystko co masz, a tórn samem dajesz więcej niż drudzy, co więcej dali. Ofiara twoja miłą się stanie Panu Bogu.