scandjvutmpaf01

- 346    -

- 346    -

Przecież, chociażein istotą tak matą,

Pójdę do Ciebie, Twa dobroć mi znana;

I wlać mi chciałeś jakąś duszę śmiałą,

Oo się chce przedrzeć do samego Pana.

Ale odarty jak przed Tobą stanę?

Cechę wierności z piersi moich startom I niewinności sukienkę mi daną.

Ocierając się między ludzi zdarłem. Zgubiwszy pismo przechodu wolnego,

Jak się tamtędy przebierać odważę,

Gdzie hufiec pułku milionowego W przedsionku Pańskim odprawuje straże.

Przecież ja pójdę, cokolwiek mię czeka.

Pójdę do Ciebie, bo mi powiadano;

Że byłeś Ty się obejrzał na człeka,

Zaraz go w stanie szczęśliwym widziano.

Tak, jak dziś jestem niedołężnym płazem,

Zbitem naczyniem, o które nie stoją,

Pokorę tylko wziąwszy z sobą razem,

Poniosęć głupstwo i nikczemność moją.

Mnie się rozstąpią wybranych Twych rzesze. Mnie nic nie będzie po drodze ustraszać; Jeszcze ich mojem przybyciem pocieszę,

Bo powiem, że ja idę Cię przepraszać.

Gdzie będą Twoi Aniołowie stali,

Pójdę i jak im przypomnę z daleka Ich towarzyszów, co poupadali,

Nad ułomnością zlitują się człeka.

Potem przed tronem Twym padnę i powiem: Z dalekich krajów przyszedłem w te strony, Za moim skarbem, weselem i zdrowiem. Ubogi, smutny, na-siłach zniszczony.

Jużbym ja nie chciał mieć Pana inszego,

Ani Twej woli w czem kiedy być sprzeczny:

Ale gdy moją znasz skłonność do złego,    •

Trzymaj mnie Ty gam, bo ja niestateczny.