SA400111

Wojsko moskiewskie, złożone z samej jazdy i liczące około 80 000 ludzi, ustawiło się w trzech grupach, zwanych pułkiem lewej ręki, pułkiem wielkim i pułkiem prawej ręki. Za pułkiem wielkim stanął rezerwowy pułk straży tylnej.

Dążąc do oskrzydlenia przeciwnika, Czeladin uderzył prawie równocześnie pułkami prawej i lewej ręki na skrzydła wojsk polsko-litewskich. Szczególnie silne było natarcie prawego skrzydła rosyjskiego. Zmagające się z nim posiłkowe hufce litewskie, mimo pomocy naczelnego hufca polskiego, musiały się cofnąć. Prące naprzód oddziały rosyjskie znalazły się jednak wkrótce pod ogniem stojącej w centrum piechoty polskiej, co zmieszało ich szyk. Wówczas uderzył litewski hufiec czelny i zmusił rosyjski pułk prawej ręki do odwrotu.

Tymczasem rosyjski pułk lewej ręki, uderzywszy na polskie hufce posiłkowe, początkowo nie mógł ich przełamać, a gdy mu się to udało, znalazł się pod ogniem ukrytej na prawym skrzydle polskim artylerii i piechoty. Cofając się, pułk lewej ręki wpadł na pułk wielki, który został właśnie pchnięty do walki przez Czeladina. Wywołało to zamieszanie. Sytuację wykorzystały polskie hufce posiłkowe, które wsparte przez część walnego hufu polskiego przeszły do prze-ciwuderzenia. Wówczas Czeladin rzucił do walki odwód — pułk straży tylnej. Ostrogski jednak wycofał z pościgu za pułkiem prawej ręki litewski hufiec czelny i wraz z nie biorącym dotąd udziału w bitwie walnym hufcem litewskim i częścią walnego hufu polskiego uderzył na pułk straży tylnej i zmieszany pułk wielki, odnosząc zdecydowane zwycięstwo. Wojska moskiewskie rzuciły się do ucieczki, ścigane przez chorągwie polskie i litewskie, a sam Czeladin dostał się do niewoli.

Mimo zwycięstwa odniesionego w polu Ostrogski nie potrafił zdobyć Smoleńska, a wojna zakończyła się w 1522 r. rozejmem, w myśl którego cała ziemia smoleńska pozostawała przy Wielkim Księstwie Moskiewskim.

Wojny polsko-mołdawskie

Pewne znaczenie polityczne i wojskowe miały również staczane przez Polskę w pierwszej połowie XVI w. walki z państwem mołdawskim. Mołdawia, leżąca pomiędzy Dniestrem i łukiem Karpat, sięgająca na południu po Morze Czarne i deltę Dunaju, a na północy granicząca z należącymi do państwa polskiego ziemiami Rusi Czerwonej i Podola, przez krótkie jedynie okresy swych dziejów posiadała suwerenność państwową. Na ogół była zależna od jednego z państw sąsiednich — Rusi, Węgier lub Polski. W wyniku podbojów tureckich na Półwyspie Bałkańskim władcy Mołdawii, hospodarowie, popadli w XV w. w zależność od Turcji. Dawała im ona możliwość śmielszego występowania z roszczeniami wobec państwa polskiego. Korzystając z tego hospodar Piotr IV Raresz, zwany popularnie Petryłą, w grudniu 1530 r. najechał województwo ruskie i obsadził swymi załogami południową jego część, zwaną Pokuciem. Był to teren leżący pomiędzy Dniestrem, Bystrzycą, Karpatami i granicą mołdawską, obejmujący dwa powiaty: śniatyński i kołomyjski.

Kampania 1531 r.

Szlachta uchwaliła wówczas podatki na zaciąg większej liczby wojska, dzięki czemu w lipcu 1531 r. hetman wielki koronny Jan Tarnowski mógł zebrać na Rusi Czerwonej, pod Rohatynem, 4800 jazdy i 1200 piechoty oraz 12 dział. W pierwszych dniach sierpnia oddział jazdy, wysłany stąd na Pokucie, zmusił pozostawione tam przez Petryłę załogi mołdawskie do ustąpienia z granic państwa polskiego i obsadził teren własnymi załogami.