thots28

0    dezercji nie mówię, szkoda na to zachodu:

Wszak widzimy, że ani chybi (Co się tyczy pokrycia kosztów tego przewodu)

Prosię ma niewzruszone alibi.

.    j    %

Macie w rękach, panowie, życie mego klienta!”

Po czym siadł w pozycji beztroskiej

1    zarządził, że sędzia, jeśli ich nie pamięta,

Ma z notatek odczytać swe wnioski.

Sędzia na to, że nie ma takiej wprawy, że trema...

Na to żmirłacz, że zresztą sam powie.

I tak pięknie rzecz streścił, że w streszczeniu pomieścił Dużo więcej, niż rzekli świadkowie.

Przy werdykcie przysięgli ortografii się zlękli I woleli się skryć pod korzec,

Więc spytali nieśmiało: czy by żmirłacz nie raczył" Zamiast nich zagłosować i orzec?

Żmirłacz przystał niechętnie, że werdyktu udzieli, Choć zmęczony jest już jak diabli, *

1 stanowczo rzekł: „Winien!” i przysięgli jęknęli,

A niektórzy raptem zasłabli.

Wyrok też wydał żmirłacz, gdyż bez jego pomocy Sędzia milcząc dygotałby tylko.

Kiedy powstał, zapadła cisza głębsza od nocy, Spadającą nie tknięta szpilką!

Wyrok brzmiał niespodzianie: „Dożywotnie zesłanie, A następnie sto funtów grzywny.”

Tu owacja przysięgłych zagłuszyła sędziego,

Który kwękał, że wyrok jest dziwny.

Lecz szaleńczy ich zapał nagle oklapł i ostygł,

Gdy ze łzami rzekł strażnik garbaty,

Że ten wyrok jest na nic, z przyczyn dość prostych, Bowiem prosię zmarło przed laty.

53