page0169

166

już nic zatrzymać nie mogło gasnącego życia. Jan Zamojski skonał na ręku żony, przekazując synowi pełne chwały irnie.

Pomyślmy chwilkę, ile takie dziedzictwo pociąga za sobą odpowiedzialności. Niejednemu się zdaje, że imię zasłużone i sławne wzięte po przodkach. to niby kosztowna szata, którą można pokryć własne niedostatki i nic już nie robić, tylko ją rozwijać przed ludźmi, błyszcząc i migocząc im w oczy temi „pożyczanemi piórkami”, a ludzie olśnieni padną na kolana w niemem uwielbieniu, nie śmiejąc ani sądzić, ani potępić kiedykolwiek. Ale tak nie jest; wprawdzie wielkie imię jest piękną aureolą, ku której garną się chętnie oczy i serca ludzkie, lecz tuż zaraz następuje sąd ich surowy. Biada temu, kto nic z osobistych zasług do rozdmuchania tego płomienia chw^rały, bijącego nań od naddziadów nie dorzucił. Może wprawdzie otoczyć się nikczemnych pochlebców gronem, jednak opinja publiczna ośmieszy go jak człowieka, co się przybrał w szatę za olbrzymiego kroju na jego rozmiary, lub ukamienuje, nie mogąc darować zuchwalcowi,że szpeci i zakrywa swoją miernością te cudowne postacie, co się po za nim, w szeregu lat, migają.

Tomasz Zamojski był nieodrodnym synem