WA30881 I902 SZSTEMATZCYNZ KURSA I djvu

38

oddziaływaniu na duchowość plemienną wzrasta w swoim napięciu. Według wszelkiego prawdopodobieństwa, rasy lubieżne, swarliwe, artystyczne i inne biorą swój początek od takich odległych epok rozwoju kulturalnego i zawdzięczają powstanie swoje temu, cośmy, w braku odpowiedniejszego wyrażenia, ochrzcili nazwą przypadku indywidualnego.

Że ów przypadek oddziaływał w tym kierunku, o tym świadczy rodowód niektórych szczepów kaniba-listycznych, tych mianowicie, których członkowie odznaczają się chorobliwą chucią ludożerczą z odcieniem lubieżności. Grupy te składają się, w znacznej mierze, z okazów tego samego rodzaju, jakiemi są gwałciciele-ludożercy europejscy. Takie ludożerstwo niema nic wspólnego z kanibalizmem, popełnianym pod działaniem potrzeby, t. j. głodu. Zajmiemy się ludami kanibalistycznemi na dalszych stronnicach pracy niniejszej, tutaj zaś wskażemy ich rodowód.

Pochodzenie takich ras ludożerczych objaśniamy sprzyjającemi warunkami, w jakich znalazły się pewne zboczenia indywidualne. Antropologją posiada żywe przykłady takiej gienezy kanibalizmu etnicznego.

Podczas wojen, które około r. 1830 nawiedziły urodzajną i zamożną dzielnicę szczepu czuańskiego, pewne grupy rzuciły się do ludożerstwa, a zwyczaj pozostał, choć potrzeba minęła. W zbiorze baśni kaf-ryjskich, spisanych przez bisk. Callawaya, jest jedna, opowiadająca o takiej częściowej zmianie ludu osiadłego na plemię ludożercze. „Amazimowie opuścili rodaków i udali się w góry. Bo pierwotnie by li oni