Image004201

KAIR

śpieszmy w drogę, bo z słońcem afrykańskiem nie można żartować!... Tu rankiem, wieczorem lub nocą, można tylko zwiedzać ciekawości i oddychać, gdyż od dziewiątej zrana do piątej popołudniu, tak parno i skwarno, że trzeba siedzieć ze skrzyżowanemi nogami u kupca w bazarze, albo leżeć na dywanie w domu (mając przy sobie Abisynkę do opędzania much i nakładania fajek) lub też jeszcze rozciągać się na tapczanie obok fontanny, w chłodnej sali tureckiej łaźni.

Jak miła droga!... Co za rozmaitość przechodniów! Tu wielbłądy postępują poważnie z ciężarami na grzbietach, uderzając za każdym krokiem w powietrze oryginalnym dźwiękiem licznych dzwonków; tam mały Arab pędzi stado olbrzymich strusiów. Tu kilka kobiet okrytych białemi, lub czarno-jedwab-nemi płachtami, dziurkowanemi na twarzy, na czerwono uczaprakowanych osłach i mułach dąży do pałacu. Tam kurjer na dromaderze leci kłusem z przerażającą dla przechodniów szybkością. Tu boczkiem, idą do Nilu po wodę młodziutkie Arabki, córki biednych Fellów, w niebieskich koszulkach spadających po kolana, udrapowanych sposobem starożytnym, niosąc starożytne dzbanki na głowie, tudzież na prawym ręku. Twarze ich opalone, a odkryte piersi jako dwie pomarańczki.

Częstokroć te biedne niebieskie koszulki, wytarte są tam właśnie kędy mają zakrywać owe dwie pomarańczki, a to z powodu, że nieposłuszne tych owo-5i