10578401

190

Wftdzone w ostatnich czasach z Afryki. Dawniejsze afrykańskie zwane szabo albo isza-bo, było niezłe i mogło uchodzić za guano średniego gatunku.

Najlepsze guano przychodzi z suchych okolic kraju Peru, leżących między 5 a 20 stopniem południowej szerokości. Guano pokrywa tam skaliste brzegi i wyspy, w warstwach bardzo różnej grubości, podobnie jak napotykane u nas pokłady iłu. Grubość tych pokładów zmienia się od jednego lub kilku aż do 20 i 30, a nawet więcej łokci. W pierwszym roku osiadająca warstwa guana, jest barwy białej i nazywa się ;/unuo l>L<mco. Takie guano jest najlepsze i Peru wianie oceniają i płacą dwa razy tyle, co brunatne;. Własności i skuteczności jego są podobne do naszego gnoju gołębiego, przechodzi go jednak cncrgiczniejszem działaniem, gdyż zawiera więcej tworów nzo-tnych. Różnica składu chemicznego obu gnojów ztąd pochodzi, że ptaki morskie z których gnój powstaje guano żywią się rybami, a gołębic ziarnem. Strawa mięsna jest zawsze od karmy roślinnej bogatsza w azot, zatem go nawóz więcej zawiera. Warstwy leżące poel białem guanem, przywożone od niedawnego