22850 tomI (271)

Badaniii pacjenta dla potrzeb fizjoterapii 273

skrzywienia. Istnieje wprawdzie pewna rozbieżność pomiędzy granicami przedziałów (stopni) podawanymi przez różnych autorów. Dla praktyki można jednak przyjąć następujący podział: 1° - do 30°, 11° - do 60°, 111° - do 90° i IV⁰ - powyżej 90°. Podobnych pomiarów dokonuje się też na podstawie badania fotogrametrycznego, aczkolwiek uzyskane w ten sposób wyniki są w pełni wiarygodne (zbieżne z uzyskanymi na podstawie badania radiologicznego) raczej w skoliozach o mniejszym kącie, gdyż w skoliozach wysokostopniowych tzw. torsja kręgów fałszuje nieco wynik tego pomiaru, ale w stopniu nieistotnym dla praktyki fizjoterapeutycznej.

Skoro już mowa o badaniu radiologicznym, to trzeba też wspomnieć o teście Rissera, mającym spore znaczenie prognostyczne. Testem tym ocenia się stopień (zaawansowanie) kostnienia kości biodrowej i pośrednio wnioskuje o tym procesie w obrębie kręgosłupa, jako że kostnienie tej kości i kręgosłupa przebiegają równolegle.

Aby opisane wyżej badanie postawy było kompletne, należy uwzględnić w nim także ocenę ustawienia kolan oraz badanie stóp (p. niżej), a także inne badania i pomiary, pamiętając o wzajemnej relacji ustawienia miednicy i dolnego odcinka kręgosłupa.

Dynamic/nk badanie ogólne

Dynamiczne badanie ogólne dotyczy ogólnego sposobu poruszania się osoby badanej, przede wszystkim jednak jej chodu. I tutaj badanie może być subiektywne lub obiektywne. Subiektywny sposób oceny chodu polega na obserwacji sposobu poruszania się pacjenta i porównaniu prezentowanego przez niego chodu z chodem fizjologicznym. Uwagę zwraca się tu na dwunożność i naprzemienność chodu oraz jego przedsiębieżność i symetrię (p. cechy chodu), a także na zachowanie się (ruchy) poszczególnych odcinków ciała podczas chodu (p. wyznaczniki chodu). Poza ewentualną patologią w powyższym zakresie, niekiedy stwierdza się przy tym zaburzenia równowagi ciała. Warto dodać, że dodatkowo - poza oceną chodu po gładkim i równym podłożu - przeprowadza się także badania chodu po różnych nawierzchniach oraz ocenia możliwość pacjenta podczas pokonywania nierówności terenu i schodów, a czasem także podczas biegu. Poza sposobem przemieszczania się chorego w domu i poza nim, dla praktyki istotny jest również „zasięg chodu” (jak daleko może iść). Terapeutę obowiązuje przy tym umiejętność obserwacji występujących zaburzeń chodu, określania czego one dotyczą w odniesieniu do cech i wyznaczników chodu i w jakim stopniu, a także „poszukiwanie” przyczyn (mechanizmów) zaistniałych nieprawidłowości, bo na nie przyjdzie oddziaływać podczas reedukacji chodu. Ważna jest również umiejętność określenia możliwości chorego odnośnie poruszania się w warunkach naturalnych.