94285201 djvu

432 K. W. MAJEWSKI

den jedyny współczynnik załamania = 1,33 i przyjąć tylko jedną powierzchnię łamiącą t. j. przednią sferyczną powierzchnię rogówki o promieniu 5 mm.

W tak uproszczonem oku (ryc. 156), o ile nie chodzi o szczególną dokładność, możemy z łatwością oznaczyć wielkość i położenie obrazów wytwarzanych na siatkówce. W tym celu wykreślamy od punktu, dla którego szukamy obrazu, limę prostą przez punkt węzłowy (zredukowany) i przedłużamy ją dc siatkówki Punkt, w którym ta linia przecina się z siatkówką, jest miejscem położenia obrazu. Linię tę nazywamy linią kierunkową albo promieniem kierunkowym. Punkt węzłowy jest zatem miejscem skrzyżowania wszystkich promieni kierunkowych. Dwa takie promienie kierunkowe poprowadzone od skrajnych punktów przedmiotu wyznaczają wielkość (długość) obrazu na siatkówce. Kąt zawarty pomiędzy tymi

r

dwoma promieniami kierunkowymi nazywa się kątem widzenia, czyli kątem, pod jakim dany przedmiot oku się przedstawia. Z wielkości kąta widzenia, znając odległość siatkówki od punktu węzłowego, można z łatwością obliczyć wielkość obrazu. Ta linia kierunkowa, która przechodzi przez punkt węzłowy i środek plamki żółtej nazywa się linią widzenia (ryc. 157, G, G„). Linię widzenia kierujemy na przedmiot, w który w danej chwili się wpatrujemy plamka żółta bowiem jest, jak wiadomo, najwrażliwszem miejscem siatkówki. Linia widzenia nie jest identyczną z osią optyczną (F, F„), na której położone są środki krzywizny wszystkich powierzchni łamiących oka oraz wszystkie punkty kardynalne. Linia widzenia przebiega zazwyczaj przed okiem nieco ku wewnątrz i ku górze od osi optycznej, a poza punktem węzłowym na zewnątrz i ku dołowi, tak, że koniec osi optycznej przecina siatkówkę między plamką żółtą a tarczą nerwu wzrokowego. Kąt zawarty między linią widzenia