94289401 djvu

474 K. W. MAJEWSKI

umieścić swą głowę w obrębie tego stożka, ażeby nie zasłaniała w całości jego przekroju. W tych warunkach promienie światła wpadającego z poza pleców obserwatora mogą się obok jego głowy dostać do źrenicy oka osoby badanej i odbite od dna tego oka trafić do źrenicy obserwatora. Z tego powodu ujrzy on w głębi oka badanego odblask czerwony. Zjawisko to po raz pierwszy zauważył w roku 1850 Briicke. a już w roku następnym Helmholtz wynalazł wziernik oczny czyli oftalmoskop, zapomocą ktorego możemy nietylko wydobyć czerwony odblask ze źrenicy, lecz także widzieć z wielką dokładnością wszelkie szczegóły, jakie dno oka przedstawia i to zupełnie niezależnie od stanu jego refrakcyi.

Pierwotny swój pomysł oparł Helmholtz na następującej zasadzie : jeśli badając w zaciemnionym pokoju, umieścimy źródło świa-

Za^ada pierwotnego oftalmoskopu Helmholtza-

tła (płomień jasnej lampy S na ryc. 176) obok osoby badanej i patrzymy przez płytkę szklaną MN o równoległych ściankach na oko badane to możemy z łatwością wyszukać takie skośne położenie płytki, przy którem źrenica badana przedstawi się nam czerwoną. Pochodzi to stąd. że w tej chwili promienie padające od lampy na powierzchnię płytki odbijają się od niej właśnie w kierunku Cb do oka badanego, oświetlają dno jego, siatkówkę i naczyniówkę, a po odbiciu od dna padają znowu na płytkę szklaną. Tutaj część ich odbija się z powrotem w kierunku lampy, druga część