img18401 djvu

154

Przeciwne obiecanym nastąpiły skutki, Zostawiła najbliższym łzy, jęczenia, smutki. Jak róża cięta kosą nieostrożnej reki.

Padła, a z nią przyjemność i rosnące wdzięki: Z pięknego ciałka dusze zarekrutuj, Chryste! Między pułki Aniołów bezwinne i czyste.

WIERSZ,

NA ŚMIERĆ KSIĄŻE CIA CZARTORYSKIEOO, KANCLERZ A W. W. KS. LIT. W ROKU 1774.

Na powietrzu mieszczone kołyszą, się spiże. Smutku się wiadomości rozlatują hyże;

Zabrzmiała na okrytej kirem trąbie sława,

Leją się łez potoki, czerni się Warszawa.

Teraz gdy noc publicznym jękom czyni przerwy, Ty mi przyśpiewuj, ptaku żałobny Minerwy. Puszczam się w locli okropny, ten mnie widok zwabia. Kędy nasze natura postaci rozrabia;

Lecz oszczędzę tej jamy określenia żywe,

Dni nasze są nietrwałe, niepewne, troskliwe.

Ubogie śmiertelniki szczęśliwe nie wiele,

Przecz wam goryczą kazić znikome wesele?

Któż nie w ie, że po krótkim na świecie przechodzić, W tej ciemnej odpoczniemy wieczyście gospodzie: Mądrość, męztwo, szlachetność, pełne złota trzosy, Nie sprawują wyjęcia z pod fatalnej kosy.

Sroga ustawo losu! I ty tu już, i ty!

Zwłoki twoje, Ministrze, składasz, znamienity. Czartoryski, Litewskiej ozdobo pieczęci,

Ległeś, lecz w nieśmiertelnej wiekujesz pamięci.