kasjan rozmow I008301 djvu

ROZMOWA II, 4—6 55

jego rozkazów bez wahania i rzucił się do studni tak głębokiej, że jej dna oko nie dojrzy. Uwierzył bowiem obietnicy swego anioła, który go zapewnił, że wobec zasługi cnót jego nie może już dla niego istnieć jakiekolwiek niebezpieczeństwo.

4.    Chcąc tedy doświadczyć jasno prawdy tego zapewnienia na własnem swem zdrowiu, uległ złudzeniu i rzucił się w nocy burzliwej do owej studni. Spodziewał się dowieść wielkiej zasługi swojej cnoty, jeżeliby wyszedł cało. Gdy go wyciągli bracia z trudem niezmiernym, był już prawie bez życia i żył już tylko do trzeciego dnia; ale co gorsza, trwał tak uparcie przy swem złudnem mniemaniu, że nie zdołano go przekonać nawet doświadczeniem własnej śmierci, iż uległ chytrości złych duchów.

5.    Cóż więc zyskał za tyle trudów niezmiernych, za tyle lat, przepędzonych wytrwale w pustyni? Litowali się bracia nad jego zgubą, ale ledwie tyle zdołali wyprosić u kapłana, opata Pafnucego, przez wielkie miłosierdzie i wielkie współczucie, że go nie policzono między samobójców i nie ogłoszono niegodnym nawet pamięci i ofiar za umarłych.

VI. .

Upadek dwóch braci z powodu braku rozsądku.

1.    Cóż powiem o owych dwóch braciach z poza pustyni Tebskiej, gdzie niegdyś mieszkał błogosławiony Antoni, którzy, nie mając roztropności dosyć ostrożnej, puścili się w drogę przez daleką i bezludną pustynię, postanowiwszy nie używać bezwzględnie żadnego innego pokarmu, jak tylko tego, którego im dostarczy sam Pan Bóg?

2.    Błądzących po puszczy i mdlejących już od głodu spostrzegli Mazycy, szczep dzikszy i okrutniejszy, niż prawie wszystkie inne narody barbarzyńskie. Bo do rozlewu krwi pobudza ich nie, jak niektóre inne szczepy, pragnienie łupu, lecz sama już dzikość ich duszy. Otóż Mazycy, wbrew swej dzikiej naturze, wyszli im naprzeciw z chlebem. Wówczas