23 (704)

RELIGIE CZARNEJ AFRYKI ©WydawnictwoWAM. Kraków 2005

23j

UWARUNKOWANIA HISTORYCZNE

Najbardziej znana z państw wschodniej Afryki Bu -g a n d a została zdominowana kulturowo i gospodarczo przez rolniczych Bantu, świadczy o tym choćby mit przypisujący założenie Bugandy nie „pasterskim” Baczwczi, lecz pierwszemu Bantu Kintu: „Każdy Muganda uważa, że jesteśmy potomkami Kintu, jego sukcesorzy zapoczątkowali linię książęcą, a cała reszta to zwykli ludzie. Starzy ludzie mawiają: »Dzieci Kintu nigdy nie zginą«”¹.

Z dmgiej strony osiedlający się na wybrzeżu Azanii kupcy arabscy stymulowali rozwój faktorii handlowych, które także zostawały stolicami królestw, jak: K i I w a, Mombasa, Malin di, Zanzibar, Czinde, B e i r e, So f a 1 a. Tu również mamy do czynienia z rozwojem technik obróbki żelaza. Głównymi obiektami eksportu było żelazo, kryształ górski, złoto i kość słoniowa, a z biegiem czasu niewolnicy. Używany w kontaktach z Arabami język plemienia nadmorskiego Suahili staje się lingua franca dla całej Azanii. Od XVII w. wybrzeże wschodniej Afryki stało się terenem ekspansji sułtanatu Omanu, który w końcu opanował tamtejsze miasta.

Afryka centralna, pokryta wilgotnymi lasami równikowymi i zamieszkała od początku naszej ery niemal wyłącznie przez ludy Bantu, do V^r111-1X w. n.e. była samowystarczalna. Ważna okazała się uprawa chlebowców, pozwalających na działalność rolniczą w warunkach dżungli. W X w. pojawia się eksport miedzi i import dóbr znad Oceanu Indyjskiego. W XV w. u ujścia rzeki Kongo powstaje państwo Kongo, obok innych.

1

M. Szupcjko. Społeczeństwo Bugandy: Zmiana i rozwój. Warszawa 1992.

s. 14.