34 (456)

nego. Można by powiedzieć, że uciekały na jego widok, spłoszone trzaskiem gałązek, uginających się pod jego lekką stopą.

Zaczynał już się smucić, że nie zobaczy nikogo, kto potrafiłby go objaśnić, gdy na zakolu potoku ujrzał węża. Ociężały od nazbyt obfitego posiłku, z brzuchem przy samej ziemi, wąż ten nie mógł zrobić najmniejszego ruchu; bo też brzuszysko miał tak wypchane, że przysiągłbyś: słoń jest w środku.

-    Dzień dobry - powiedział grzecznie Mały Książę, stawiając skrzynkę.

-    Dzień dobry — zasyczał wąż boa zmartwiony, że łakomstwo spłatało mu tak przykrego figla.

-    Zabawne - roześmiał się Mały Książę - ale jesteś podobny do kapelusza.

-    Takie rzeczy się zdarzają, kiedy ma się brzuch większy od oczu - padła gderliwa odpowiedź.

-    Znasz las: wytłumacz mi, gdzie są zwierzęta.

-    Są tutaj, dokoła ciebie. Nie widzisz ich, ponieważ ukrywają się ze strachu.

Mały Książę przestał się uśmiechać.

-    Co za pomysł! Przecież źle im nie życzę.

-    Wiem. Kiedy się zbliżyłeś, zrozumiałem, że nie jesteś z tego świata, choć przypominasz małego człowieka. Inni jednak nie posiadają mojej przenikliwości. Umknęła im różnica i uciekli. Czego ci trzeba?