518 [1024x768]

WŁAŚCIWOŚCI KINETYCZNE UKŁADÓW KOLOIDALNYCH

529

zatem

ta = 2-3,14- 750 - 4710rad-s-^ł

17,9 !0-^1Js.

2,303    8,245

22.1K - 16* 50 -60 ^,<>K 7.321

lepkość roztworów koloidalnych

Lepkość dynamiczną cieczy rj, zwaną także tarciem wewnętrznym określono dla czystych cieczy za pomocą równania Newtona (2.24):

Roztwory koloidalne, zawierające duże cząstki substancji rozproszonej, wykazują znacznie wyższe lepkości, aniżeli lepkość czystego ośrodka rozpraszającego ij₀. Lepkość roztworu koloidalnego zależy od wielkości oraz kształtu cząstki substancji rozproszonej.

Według Einsteina, roztwór koloidalny zbudowany z niesolwatowanych, ku- i._EPKO$ć listych cząstek substancji rozproszonej, będzie miał lepkość proporcjonalną do roztworu damka objętościowego substancji rozproszonej <p₂:

«ii - *Jo(1+2,5-9>₂)    (7.24)

gdzie: <p₂ =» K₂/(K, +V₂) oznacza ułamek objętości roztworu, zajętej przez substancję rozproszoną, a V_x i V₂ są objętościami zajmowanymi przez ośrodek rozpraszający i substancję rozproszoną. Definiując lepkość właściwą roztworu rj_wi za pomocą równania:

(7.25)

Vo

równanie Einsteina (7.24) można przedstawić w postaci:

= 2,5 • q>₂    (7.26)

Jeżeli natomiast stosunek lepkości roztworu koloidalnego do lepkości ośrodka rozpraszającego, r/₀, nazwiemy lepkością względną:

(7.27)

(7.28)

to równanie Einsteina przyjmie postać: Wi * 1+2,5 -<p₂

Chemia fizyczna dla przyrodnikó\