528 [1024x768]

WŁAŚCIWOŚCI OPrYCZNE UKŁADÓW KOLOIDALNYCH 539

Natężenie światła jest równe kwadratowi amplitudy natężenia pola elektrycznego, zatem:

16u⁴]

7*^7

• a² • (£o^w)² • sin²(2rv/) • cos²<p

(7.47)

W przeprowadzanych badaniach interesuje nas stosunek natężenia światła rozproszonego do natężenia światła padającego, równego:

/o - (£J^m)² • sin^a(2itff)    (7.48)

Po uwzględnieniu równań (7.47) i (7.48), stosunek ten wynosi:

• er² • co$²ę?

zaś po wprowadzeniu znanej zależności v = cfX otrzymujemy ostatecznie:

±    16*⁴    «³cos^ły    _{f7 49}^

7₀ r² A⁴

Jeżeli, zamiast płasko spolaryzowanej fali świetlnej, zastosować światło niespolaryzowane, to wzbudzony moment dipolowy można rozłożyć na dwie prostopadłe składowe, opisane równaniem analogicznym do równania (7.49). Wypadkową wartość natężenia światła rozproszonego pod kątem 0 do kierunku padania wiązki, otrzymuje się z równania:

8 TT⁴*²

X*

0+cos»ć»)

(7.50)

Wynika z niego przede wszystkim zależność natężenia światła rozproszonego od kąta obserwacji 0; dla 0 — 0^S („do przodu”) oraz dla 0 = 180° („do tyłu”) natężenie światła rozproszonego jest największe. Ponadto równanie to uwidacznia bardzo silną zależność rozpraszania światła od długości fali. Bardziej rozpraszane jest światło o krótszej długości fali — stąd pochodzi np. niebieski kolor nieba.

Ponieważ wielkością wyznaczaną doświadczalnie jest współczynnik zmętnienia (równanie 7.41), należy powiązać go z wyrażeniem na natężenie światła rozproszonego. Zgodnie z równaniem (7.41) mamy:

skąd dla / = 1 otrzymujemy: