519 [1024x768]

530 KOLOIDY

Lepkość właściwa roztworu koloidalnego zależy oczywiście od stężenia gramowego. Ekstrapolując stężenie gramowe c„ do zera (gdzie c_K wyrażono w g • cm^-3) otrzymujemy tzw. lepkość graniczną [7/]:

(7.29)

Lepkość graniczną można powiązać zarówno z kształtem cząstek koloidalnych jak też z ich masą cząsteczkową.

Według Kuiina dla cząstek koloidalnych o kształcie spłaszczonych elipsoid: gdzie p = ajb, jest stosunkiem półosi elipsoidy.

Znacznie ważniejsza jest zależność lepkości granicznej od masy cząsteczkowej :

(7.30)

W równaniu tym M_v oznacza tzw. średnią wiskozymetrycznic masę cząsteczkową, zaś A: i a są stałymi charakterystycznymi dla ośrodka rozpraszającego i substancji rozproszonej. Dla cząstek koloidalnych w kształcie zwojów a = 0,5    1, zaś dla cząstek o kształcie prętów a = 2.

Otrzymana z pomiarów lepkości średnia wiskozymetrycznie masa cząsteczkowa Af_v ma wartość leżącą pomiędzy średnimi masami cząsteczkowymi: liczbową i wagową.

Przykład

Za pomocą wiskozymetru Ostwalda zmierzono w temp. 25°C lepkość roztworów polistyrenu w toluenie i uzyskano lepkość graniczną równą 1,7. Stałe w równaniu (7.30) dla tych roztworów wynoszą: * = 3,7'10~⁴; a = 0,62. Obliczyć średnią wiskozymetrycznic masę cząsteczkową A/_v.

Z równania (7.30) mamy:

(»)1 ■ k ' My

skąd kolejno:

- logA+alogA/_v

0,62

, n logfol—log* log M_v ■ -

- 5.9067

A/v -r 807 000