ucha Imiego stopniowo się pogarszał, (ak że infekcja zaczęła zagrażać życiu. W końcu zostali zauważeni przez ekipę brytyjskiego samolotu, która wezwała na ratunek siatek wojenny. Kiedy Imi pozbył się infekcji, zaciągnął się do Wolnych Legionów Czeskich walczących pod dowództwem brytyjskim. Po zakończeniu przykładnej służby wojskowej na Bliskim Wschodzie zwolniono go z armii brytyjskiej tuż po zwycięstwie nad Afri-kakorps pod El Alamein w 1912 roku. Imi otrzymał pozwolenie na pozostanie w brytyjskiej Palestynie. Przyjaciele pomogli mu skontaktować się z. przywódcami służb obrony społeczności syjonistów. Imiemu udało się zbiec do Palestyny, ale jego rodzina została na miejscu. Wszyscy zginęli w czasie wojny.
Pierwsi przywódcy Izraela zauważyli umiejętności Imiego w sztukach walki, jego kreatywność i zdolność przekazywania swej wiedzy innym. Imi został instruktorem Palmach (elitarnych kompanii uderzeniowych), Palytm (komandosów marynarki wojennej) oraz Hagany, która miała się stać dzisiejszym Zahal, czyli Izraelskimi Siłami Obronnymi Program jego treningów obejmował: sprawność w walce, pokonywanie trudności, techniki wałki bagnetem, eliminowanie wartowników, walkę nożem, walkę za pomocą pałki lub kija oraz inne militarne problemy wymagające kreatywnych rozwiązań.
W 1948 roku Imi został mianowany głównym autorytetem w dziedzinie walki w krótkim dystansie w Izraelskich Siłach Obronnych. Prowadzi! treningi dla mieszanej grupy żołnierzy różnego wzrostu, wagi, umiejętności. Wielu z nich mówiło w obcych językach. Musiał więc opracować metodę, która byłaby skuteczna nie tylko w przypadku rześkich o&iemna-stolatków i elitarnych oddziałów wojskowych o najwyższym stopniu sprawności fizycznej, lecz również siwiejących żołnierzy rezerwy w średnim wieku. Musiał opracować metodę, która pozwoliłaby żołnierzom opanować program w ciągu trzech tygodni podstawowego treningu, a przede wszystkim taką, która jest skuteczna i którą żołnierze mogliby zastosować w każdej sytuacji i w każdej chwili, intuicyjnie i bez wahania.
22