ebook Typy Broni i Uzbrojenia2 Samolot szkolno lacznikowy RWD 8 Page

ni cm wypróbowany na francuskich samolotach szkolnych wytwórni Morane.

Na przełomie lat 1931 i 1932 Kierownictwo Zaopatrzenia Lotnictwa (dział Departamentu Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych) ogłosiło konkurs na samolot szkolny dla lotnictwa wojskowego. Wymagania stawiane takiemu samolotowi były podobne, jak ustalone przez LOPP dla sportowego samolotu szkolnego. Ponieważ warunki konkursu wojskowego wymagały składania skrzydeł, aby samolot zajmował mało miejsca w hangarze — projekt zmodyfikowano, opracowując prosty sposób szybkiego ich składania. ‘Jako oś obrotu każdego skrzydła przyjęto okucie mocujące tylny dźwigar skrzydła do baldachimu. Okucia mocowania przedniego dźwigara do baldachimu zaopatrzono w sworzeń odsuwany z rączką i sprężyną, dociskającą sworzeń. Po odpięciu agrafki zabezpieczającej, rozłączenie okucia było proste i szybkie. Skrzydła wraz z zastrzałami składały się*do tylu wzdłuż kadłuba. Okazało się jednak, że dla równoległego ustawienia złożonych skrzydeł, muszą one na siebie zachodzić na szerokość zbliżoną dp szerokości lotki. Aby lotki się z sobą nic zderzały, wystarczało jedną wychylić w górę, drugą w dół. Na części prawego skrzydła, między lotką a baldachimem, wykonano „klapę”, zbliżoną wyglądem do lotki, podnoszoną w górę przy składaniu skrzydeł. Była ona zamocowana do skrzydła za pomocą zawiasów na górnej powierzchni i zatrzasków przy dolnej powierzchni. Zatrzaski były otwierane jednym pociągnięciem uchwytu, a mechanizm ich otwierania był blokowany przez zapięcie agrafki. Po złożeniu skrzydeł ich położenie wzdłuż kadłuba utrzymywały krótkie łączniki z zaczepami, które łączyły tylne zastrzały z kadłubem w pobliżu kabiny. Ten system składania skrzydeł był prosty w użyciu i bardzo dobrze zdał później egzamin w praktyce.

Aby uzyskać dużą trwałość układu sterowania, nie zastosowano w nim krążków ani segmentów, na których linki zużywają się i przecierają z powodu częstego przeginania. Linki sterowe napędu lotek poprowadzono prostymi odcinkami, mocując je do dźwigienek. Podobnie rozwiązano napęd sterów, przy czym linki poprowadzono na zewnątrz kadłuba dla ułatwienia ich kontroli.

Samolot charakteryzował się dobrymi własnościami przy lądowaniu, dzięki zastosowaniu kadłuba wg koncepcji charakterystycznej dla wszystkich samolotów RWD oraz odpowiednio opracowanego piata. Górna linia kadłuba była pozioma, natomiast dolne podłużnice były równolegle do górnych tylko w części kabinowej kadłuba, za nią zaś szły skośnie w górę, zbliżając się do podłużnie górnych w okolicy usterzenia. W wyniku tego rozwiązania samolot mógł lądować na dużych kątach natarcia, dotykając ziemi równocześnie kołami podwozia głównego i płozą ogonową. Dzięki temu prędkość lądowania była zbliżona do prędkości minimalnej samolotu. Dla otrzymania małej prędkości minimalnej zastosowano dość dużą powierzchnię płata, a bezpieczny lot przy małych prędkościach zapewniał profil samostateczny z podgiętą do góry krawędzią spływu, na którym bardzo łagodnie przebiegało oderwanie strug powietrza po przekroczeniu maksymalnego współczynnika siły nośnej. Równocześnie zastosowano podwozie o dobrej amortyzacji, pozwalające na dość silne uderzenie o ziemię, czyli na lądowanie z dużą prędkością opadania.

W pierwszej połowie 1932 r. Rogalski, Wigura

Pierwsze seryjne /?ll£)-8 pws w Centrum Wyszkolenia Lotniczego w Dęblinie. Egzemplarze nr 64 'nr fabr. 34—27) i nr 32 (nr fabr. 34—31) mają zwężone skrzydła, a egzemplarz nr 34 nr fabr. 34—401 skrzydła standardowe (fot. ze zbiorów W. Bączkowskiego)