18 Rozdział 1. Ekonomika turystyki w systemie nauk ekonomicznych
W praktyce odnosi się więc do poszczególnych subrynków turystycznych: hotelarskiego, biur podróży, gastronomii itp.
Istotną cechą ekonomik szczegółowych jest fakt prowadzenia badań w formie interdyscyplinarnej. Wynika to zwłaszcza ze złożoności problematyki turystycznej jako zjawiska społeczno-gospodarczego. Interdyscyplinarność ekonomiki turystyki oznacza, żc dyscyplina ta nie opiera swoich badań wyłącznie na ekonomii, ale wykorzystuje także inne nauki. Zakres nauk wspomagających ekonomikę turystyki można podzielić na dwie grupy:
• ekonomia - nauka nadrzędna i podstawowa,
• zarządzanie,
• marketing,
• finanse,
• analiza ekonomiczna,
• statystyka, ekonometria, badania operacyjne, prognozowanie,
• badania rynkowe,
• polityka społeczno-ekonomiczna,
• inne ekonomiki szczegółowe (ekonomika usług, ekonomika transportu, ekonomika handlu, ekonomika łączności, ekonomika przemysłu, ekonomika rolnictwa).
• geografia,
• historia,
• socjologia,
• psychologia,
• prawo,
• politologia,
• stosunki międzynarodowe,
• technika i technologia,
• kultura fizyczna i rekreacja,
• medycyna,
• kulturoznawstwo.
Nauki i dyscypliny wymienione w pierwszej grupie stanowią formę uszczegółowienia badań związanych z zastosowaniem ekonomii do ekonomiki turystyki. Zarządzanie, marketing, finanse, analiza ekonomiczna są wykorzystywane głównie w zakresie dotyczącym funkcjonowania przedsiębiorstw turystycznych. Metody ilościowe oraz badania rynkowe są niezbędne w prowadzeniu konkretnych analiz empirycznych w warunkach rynkowych: trendy w konsumpcji usług turystycznych, sezonowość popytu na usługi turystyczne. Polityka społeczno-ekonomiczna pomaga wskazać na istotne miejsce turystyki w systemie państwowym, podejmuje problem aktywności instytucji nadzorujących funkcjonowanie rynku usług turystycznych, regulacji dostępu do rynku, kształtowania oraz zaspokajania potrzeb turystycznych społeczeństwa poprzez wyspecjalizowane instytucje.