Geografia turyzmu9

ik; 7. Kuch turystyczny

Iniulia 17,4% i Norwegia IO.K%). /nac/na koneenlim |n wyjazdów występuje równie/ w Polsce, gdzie w 1993 r. aż 40% turystów wyjeżdżało ilo Niemiec, a 30% do ('/.ech i do Słowacji (7% turystów udawało się do krajów byłego Związku Kadzi cc kiego, 6% do Francji, 5% do Austrii oraz 12% do innych państw). Jednocześnie około 1/2 przyjeżdżających stanowili mieszkańcy Niemiec.

7.4. CZAS TRWANIA I SEZONOWOŚĆ WYJAZDÓW TURYSTYCZNYCH

Obok zróżnicowania wyjazdów turystycznych pod względem typu wyjazdu, jego zasięgu i kierunku, ruch turystyczny można dzielić ze względu na czaa pobyt li turystów i sezonowość wyjazdów turystycznych. Na ogół przez pojęcie wyjazdów turystycznych rozumie się wyjazdy związane z wypoczynkiem urlopowym i weekendowym, rzadziej wypoczynkiem codziennym. Czas trwania wyjazdów turystycznych jest związany przede wszystkim z zasobami czasu wolnego, jakimi dysponują turyści, a dopiero w dalszej kolejności z atrakcyjnością miejsca wypoczynku, zagospodarowaniem turystycznym itp. Badania dowodzą, że w regionach o wysokich walorach turystycznych i dominacji turystyki wypoczynkowej oraz leczniczej czas pobytu turystów jest dłuższy niż w miejscach o dominacji innych typów turystyki (np. poznawczej, kongresowej, a zwłaszcza handlowej).

Francuski geograf J-C. Gay [1994] wykazał, że czas pobytu turystów odwie-d/ii|ącycli Polinezję Francuską waha się od ponad 3 tygodni do niecałego tygodnia, /nac/nie krócej, niż dzieje się to w przypadku Oceanii, zatrzymują się w hotelach luiyśei w krajach europejskich. Jak wykazały badania L. Butowskiego [1994, 161], w Austrii turysta spędzał średnio w hotelu 5 noclegów, w Polsce 4,5, w Niemczech i na Węgrzech 3,5, w Czechach 2,7, a we Francji zaledwie 2. Z kolei przeprowadzone przez O. Matjas [1994] badania nad ofertą polskich biur turystycznych dla liny słów zagranicznych wykazały, że czas pobytu w Polsce jest różny dla różnych grup turystów. Dla grup zorganizowanych przybywających z Japonii najczęściej proponowano w ofercie 2 noclegi (30% programów), dla grup z Niemiec najwięcej było programów z 7 noclegami (26% programów), dla grup z Francji programów z 3 i 4 noclegami (po 22% programów), a dla grup polonijnych ze Stanów Zjednoczonych, Kanady oraz z Australii najczęściej oferowano programy z 6 i 7 noclegami (po 30% programów)^{1 2 3}.

I hIhIii 30. Równice w dłunnUi I |h»|yylt< mii* #ny« ti miyulow tut Polinezji Francuskiej w 1002 i.

Kraj pochodzenia	Ueitw turyitńw	Liczba dni
Siany Zjednoczone	36 280	7,7
tiuropa (bez Francji)	26 411	9,4
Francja	19 655	20,8
Japonia	14 783	6,2
Australia	6 364	8,3
Nowa Zelandia , . . ; ,	5036.	10,0
Ameryka Południową:		9,3

/ i ń d 1 o; J-C. Gay [1994],

Zarówno w turystyce międzynarodowej, jak i w turystyce krajowej, istnieje zjawisko sezonowości, co oznacza nierównomierne natężenie ruchu turystycznego w skali roku. Głównymi czynnikami mającymi wpływ na sezonowość ruchu tuty siycznego są warunki pogodowe (głównie temperatura, opady, uskutecznienie), h lakże tradycje związane z organizacją czasu pracy w skali roku i organizacją roku szkolnego. Przykładem badań poświęconych przede wszystkim zagadnieniu kozo nowości ruchu turystycznego mogą być studia M.A. Bonna i in. 11W2| na Milton I lead Island (Stany Zjednoczone), w których wykazano, że w niektórych micNią cach wyspa pełni rolę regionu turystycznego o zasięgu obejmującym prawie cały środkowy odcinek wybrzeża Oceanu Atlantyckiego, a w innych jest odwiedzana głównie przez turystów przybywających ze stanów Karolina Południowa, Karolina Północna i Georgia.

Większość wyjazdów turystycznych następuje w okresie od czerwca do września, z wyraźnym szczytem w lipcu i sierpniu. Jedynie na półkuli południowej sezon turystyczny występuje, gdy w Europie, Japonii i Ameryce Północnej jest zima. Ponadto w zależności od lokalnych uwarunkowań i możliwości uprawiania turystyki kwalifikowanej (np. sportów zimowych), w niektórych krajach natężenie mchu turystycznego nasila się w grudniu, styczniu-lutym (ferie zimowe) oraz mar-cu-kwietniu (wolne dni w okresie Wielkanocy i przerwa w zajęciach szkolnych).

Analizując sezonowość ruchu turystycznego w poszczególnych krajach należy zwracać uwagę na dające się dostrzec różnice między turystyką zagraniczną a krajową, różnice pomiędzy poszczególnymi regionami i ośrodkami turystycznymi, a także uwzględnić różne formy turystyki. Jako przykład może służyć południowa Pranej a, gdzie wyraźne natężenie zagranicznej turystyki przyjazdowej następuje w okresie zimowym. Jednymi z nielicznych krajów, gdzie zjawisko sezonowości ruchu turystycznego jest słabo zauważalne, są Australia, Nowa Zelandia i Japonia, a także niektóre pdństwa w strefie zwrotnikowej i międzyzwrolnikowej.

Nawet w krajach o bardzo wydłużonym sezonie turystycznym (głównie z powodu warunków klimatycznych, które sprawiają, źc mogą one być odwiedzane przez turystów /.ugrimic/nych przez prawie cały rok) lic/.ha przyjazdów w okresie lipiec-sierpień JeM największa. Jest to spowodowane tym, że urlopy w krajach

1

Ws|xnn»mrie badania obejmowały iii.iii aimll/9 piugiumów /** względu nu uli charakter. Au*

2

lotka wyróżniła wśród bogatej oferty pobkldi blin {imłtóJy jtmuMiuy itdlyijitr (/ uwzględnieniem

3

judiilNlyc/.nycIn, muzyczne, illa miłośników M/litkI i mbylMw, hUtoiyi/ar i gizytodnicze oraz spe* c|«lnp programy świi|lec/.m* |Malja» 1VV4|.