hlp miłość6

108 POLSKA POEZJA ŚWIECKA XV WIEKU

A nie miej, moja namilejsza, w tych słowach rospaczy, ale temu za pewne wierzyć raczy, a proszę, t[y] n[amilejsza], pokornie,

⁵⁵ racz to wszytko przyjąć wdzięcznie ode mnie.

A zatym cię poruczam Onemu, co służy wszytek świat Jemu, i po wtóry kroć poruczam cię Panu Bogu, który wstał trzeciego dnia z grobu.

⁶⁰ Imienia, miła, swego

nie wypisuję dla podejrzenia ludzkie[go], bo dziś, co młodzi ludzie baczą, na to i wrony kraczą.

I ty, mej miłej co ten list będziesz czcił,

⁶⁵ aby ode mnie mą miłą obłapił i pozdrowił; a gdyby mię wiernie a stale miłowała, daj to, Boże, aby w tym długo trwała!

A jeślim ja tobie mił,

chcę, aby ten list na cię zawżdy patrzył,

⁷⁰ a póki się nie zedrą słowa lista tego,

poty ty, ma namiłsza, nie wynidziesz [z] serca mego!

Amen.

w. 52 nie miej [...] w tych słowach rospaczy — nie wątp w te słowa, w. 53 za pewne — zdecydowanie; raczy — racz. w. 55 wdzięcznie — mile, życzliwie.

w. 56 zatym — następnie; poruczać — polecać, w rkps.: poruczą. w. 57 wszytek — wszystek, cały.

w. 61 dla podejrzenia — ze względu na podejrzenie, domysły, w. 62 baczyć — tu: zamyślać, mieć na myśli, albo: spostrzegać, zauważać.

w. 63 na to i wrony kraczą — przysłowie: wszyscy o tym wiedzą, w. 64 mej milej — w rkps.: moy myły; czcić {czyść) — czytać, w. 65 obłapić — uściskać.

w. 66 wiernie — prawdziwie, szczerze; stale — wiernie.

w. 68 mil — miły.

w. 69 zawżdy — zawsze.

w. 70    71 póki... poty — dopóki... dopóty.

w. 71 wynidziesz (wy nić) — wyjdziesz.

VI. EKSPLICITY I MARGINALIA

Na kartach wielu kodeksów średniowiecznych pozostawili kopiści drobne wierszyki w formie uwag marginesowych bądź formuł kończących zapis danego tekstu. Większość zebranych tu przykładów zamieścił uprzednio S. Vrtel-Wierczyński [w:] Średniowieczna poezja polska świecka, wyd. 3, 1952 (transkryp.).

[EXPLICIT HOC TOTUM]

Zanotowany już w r. 1415 w rękopisie zawierającym homilie (J. Lelewel, Bibliograficznych ksiąg dwoje, t. II, Wilno 1826, s. 56) dystych [Dum bibo piwo] nieco poszerzony znalazł się także w 1448 r. w eksplicicie wieńczącym dzieło Flawiusza Wegecjusza Renata Epi-thoma institutorum rei militaris (Biblioteka Narodowa w Warszawie, rkps nr 5636 II, k. 120). Transliterację i transkrypcję tekstu ogłosili W. Wydra, W. R. Rzepka, Chrestomatia staropolska (wyd. 2, 1995) i na ich przekazie opiera się niniejsza transkrypcja.

Explicit hoc to tum, Infunde, da mihi potum; Dum bibo piwo,

Stat mihi kolano krzywo.

[EXPLICIT HOC TOTUM]

w. 1—4 Kończy się to wszystko, Nalej, daj mi trunku; Gdy piję piwo,

Stoi mi kolano krzywo.

15*