hlp miłość5

106 POLSKA POEZJA ŚWIECKA XV WIEKU

Przy tym, namilsza, nawiedzam zdrowie twoje,

¹⁰ a tobie też opowiadam swoje.

Toć na mie wie Pan Bog z wysokości,

iż ja ciebie miłuję [z] serdecznej miłości,

tak, iż też o tobie nie mogę przestać myślić we dnie

i w nocy,

dobrze ze mnie zdrowie nie wyleci.

¹⁵ Toć bych ja ciebie nie żałował, nic nie żałował, bych się jedno z tobą, m[oja] n[amilsza], nagadał i do wolej namiełował.

Bowiem, moja namilsza, wiecie, iż to j[es]t obyczaj tego nawiedzić jeden drugiego.

²⁰ O Boże Wszechmogący, który panujesz swemu stworzeniu, odal dziś smutek, który panuje sercu memu!

Boć muszę na każdą godzinę wzdychać, a ciebie, miła, zawsze wspominać.

By się wszyscy doktorowie argowali,

²⁵ jeszcze by mojego smutku nie wypisali, bo tak me serce j[es]t wielmi zranione.

By były wszyćki maści zebrane, aptaki przyrównane,

w. 9 nawiedzać zdrowie — pytać o zdrowie, pozdrawiać, w. 10 opowiadać swoje zdrowie — donosić, że jest się zdrowym, w. 11 na mie — o mnie. w. 14 dobrze — o mało co, ledwie, w. 15 ciebie — tak w rkps.; może powinno być: siebie. w. 16 bych — tu: gdybym; jedno — tylko, w. 17 do wolej — do woli, dostatecznie dużo; namiełował — nami-łował, kochał.

w. 19 nawiedzić — odwiedzić, w. 21 odął oddal, usuń.

w. 24 by choćby; argować się — dyskutować, dowodzić.

w. 26 wielmi bardzo, wielce.

w. 27 by choćby; wszyćki — wszystkie.

w 2K aptaki apteki; przyrównane —^: postawione na równi.

nie mogłyby nic pomocy,

³⁰ kromia Bożej mocy.

Jedno ty, moj przyjacielu namilszy, ty j[es]t też ze wszech nawdzięczniejszy, ty pocieszysz, ty ochłodzisz, ty uzdrowić raczysz!

³⁵ Aby się też wszyćcy ptacy zlecieli, tedy by się takowej miłości dziwowali!

A jeszcze, moja namilejsza, przez ten list niniejszy pytam: powiedz mi co wesołego ⁴⁰ dla pocieszenia serca mego,

iżbych nie miał tużenia wielkiego —

bo będzie-li tego wiele,

muszę przyjąć smutek za wesele.

Wszak dobrze znasz moję miłość,

⁴⁵ miejże, m[oja] njamilsza], w miłowaniu stałość! Bowiem mię dziw temu: smucę się, a nie wiem, czemu, żyw — nie wiem, co mi się dzieje, iż się czasem moje smutne serce śmieje;

⁵⁰ myślenia tegoż ma dosyć,

a wzdychania nie trzeba prosić.

w. 29 pomocy — pomóc, w. 30 kromia — bez.

w. 32 ze wszech nawdzięczniejszy — najpiękniejszy ze wszystkich, w. 35 aby — gdyby; wszyćcy ptacy — wszystkie ptaki, w. 36 tedy — to wówczas; dziwować się — przyglądać się ze zdumieniem.

w. 38 pytać — tu: prosić.

w. 41 iżbych — abym; tużenie — tęsknota.

w. 42 li — jeśli.

w. 43 przyjąć — cierpieć, znosić; za — tu: zamiast.

w. 46 mię dziw temu — dziwię się temu.

w. 48 żyw — może w znaczeniu: jako żywo, zaiste.

15

BN 1/60 (Polsku poezja świecka XV wieku)