384

HISTORIA FILOZOFII STAROŻYTNEJ

4. Cechy pitagoreizmu epoki hellenistycznej i epoki Cesarstwa

•    Rysy szczególne „mediopiagoreizmu":

- T worzenie pseudoepigrafie

•    Brak jest świadomości vdasnej tożsamości filozoficznej.

-    Słabo wykorzystana jest nauka o Monadzie i Diadzie, najwyższych zasadach.

-    Brak wyczucia dla specyfiki spojrzenia ontologicznego i metafizycznego.

•    Rysy szczególne „neopitagoreizmu":

-    Neopitagorejczycy zrzucają maskę i tworzą pod własnymi nazwiskami.

-    Mają oni świadomość tego, kim są; niejednokrotnie oskarżają Platona i Arystotelesa o przywłaszczenie sobie idei pitagorejskich.

-    Neopiagoreizm ponownie odkrywa wymiar tego, co niecielesne i niematerialne. Czyni to jednak na płaszczyźnie różnej od medioplatońskiej - pojmuje ten wymiar w oparciu o nauki o Monadzie, Diadzie i liczbach.

-    Nauka o Monadzie i Diadzie zosaje pogłębiona i idzie ku uprzywilejowaniu Monady.

-    Mała waga jest przywiązywana do nauki o liczbach.

-    W antropologii „odzyskana" zosaje wiara w nieśmiertelność duszy ludzkiej.

-    Etyka neopitagorejska nabiera mocnego zabarwienia mistycznego, filozofię pojmuje jako objawienie boskie.