LTV (bankowość)

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

LTV (z ang. Loan to value), wskaźnik używany w bankowości do określania wysokości udzielanego kredytu lub pożyczki do wielkości (wartości) zabezpieczeń spłaty tego kredytu.

Wskaźnik ten jest szczególnie często wykorzystywany w kredytach hipotecznych jako pomoc w ocenie ryzyka instytucji finansowej (np. banku) w pokryciu pożyczonej kwoty (i często też odsetek od niej) z zabezpieczania w postaci hipoteki. LTV dla udzielonych kredytów hipotecznych służy również do oceny stabilności danego banku i sektora finansowego przez instytucje nadzoru finansowego (np. Generalny Inspektorat Nadzoru Bankowego) w kontekście załamania się rynku nieruchomości.

Przykład: Jeżeli klient ubiega się o pożyczkę w wysokości 50 000 USD, a jako zabezpieczenie spłaty oferuje kamienie szlachetne warte 100 000 USD to wskaźnik LTV wynosi 0,5.

,

gdzie: loan - kredyt

value - wartość nieruchomości

Współczynnik LTV może zmieniać się z biegiem czasu, gdyż wartości zastawu i kredytu ulegają zmianom. Np. w przypadku zastawienia nieruchomości - jej wartość najczęściej rośnie, a spłacany kredyt maleje. W takim wypadku bank może wyrazić zgodę na zmianę warunków kredytu hipotecznego na korzystniejsze dla kredytobiorcy.

LIBOR

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

LIBOR (ang. London Interbank Offered Rate) - stopa procentowa kredytów oferowanych na rynku międzybankowym w Londynie przez cztery główne banki: Bankers Trust, Bank of Tokyo, Barclays i National Westminster. Jest ustalana o godzinie 11:00 GMT. Stanowi bazową stopę procentową dla ustalania oprocentowania kredytów i depozytów na rynku międzybankowym oraz kredytów typu "roll-over".

Wysokość stopy procentowej LIBOR zmienia się w sposób ciągły w zależności od warunków ekonomicznych. Jednomiesięczną stopą LIBOR jest oprocentowanie depozytów jednomiesięcznych w danym momencie oferowane przez bank innemu bankowi, trzymiesięczną stopą LIBOR jest oprocentowanie depozytów trzymiesięcznych etc. Jeśli oprocentowanie pożyczki ustanowione jest na poziomie jednomiesięcznej stopy LIBOR, to stopa procentowa tej pożyczki uaktualniana jest w kolejnych okresach miesięcznych według stopy LIBOR, a odsetki płacone są z dołu. Stopy LIBOR dla innych okresów definiuje się analogicznie.

Przykład analizy pożyczki sześciomiesięcznej oprocentowanej na poziomie sześciomiesięcznej stopy LIBOR + 0,5% w skali rocznej: Czas na jaki zaciągnięto pożyczkę, dzielony jest na okresy sześciomiesięczne. Dla każdego okresu oprocentowanie oblicza się dodając 0,5% do poziomu sześciomiesięcznej stopy LIBOR (w skali rocznej) dla początku okresu. Oprocentowanie płacone jest na końcu okresu.

WIBOR

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

WIBOR (ang. Warsaw Interbank Offered Rate) - wysokość oprocentowania pożyczek na polskim rynku międzybankowym.

Funkcjonuje od 1991 roku. Od 1993 ustalany jest w każdy dzień roboczy o godzinie 11.00, na fixingu organizowanym przez ACI - Stowarzyszenie Dealerów (dawniej Forex Polska), na podstawie ofert złożonych przez 13 banków, po odrzuceniu dwóch najwyższych i dwóch najniższych wielkości.

W ciągu 15 minut od publikacji indeksów ustalonych podczas fixingu, uczestniczące w nim banki zobowiązane są do zawierania między sobą transakcji według stawek nie gorszych od zgłoszonych tego dnia.

Funkcjonuje w odniesieniu do transakcji jednodniowych i tygodniowych:

• ON (ang. overnight) - lokata otwierana w dniu zawarcia transakcji (wysokość rocznej stopy procentowej, jaką banki zapłacą za środki przyjęte na jeden dzień),

• TN (ang. tomorrow/next) - lokata otwierana w pierwszym dniu roboczym po zawarciu transakcji (wysokość rocznej stopy procentowej, jaką banki zapłacą za środki pożyczone od jutra na jeden dzień),

• SW (ang. spot week) - środki pożyczone na jeden tydzień od momentu dostawy, która następuje po dwóch dniach roboczych,

oraz w przeliczeniu na okresy:

• 1 tygodnia (1SW),

• 1 miesiąca (1M),

• 3 miesięcy (3M),

• 6 miesięcy (6M),

• 9 miesięcy (9M),

• 1 roku (12M).

Stopa WIBOR jest wyższa od stopy WIBID, gdyż w przeciwnym wypadku banki traciłyby na pożyczaniu sobie pieniędzy.

EURIBOR

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

EURIBOR (ang. Euro Interbank Offered Rate) - stopa procentowa kredytów w strefie euro oferowanych przez jeden bank innemu bankowi. Jest to średnie notowanie z 57 największych banków strefy euro - ustalane przez FBE - Federation Bancaire de L'Union Europeenne w Brukseli.

Scoring kredytowy - punktowa metoda oceny zdolności kredytowej osoby ubiegającej się o kredyt bankowy.

W najprostszej postaci polega na przyznawaniu wnioskodawcy punktów na podstawie jego danych osobistych i majątkowych, określanych w specjalnej karcie scoringowej, które po zsumowaniu stanowią miarę oceny ryzyka związanego z potencjalnym kredytobiorcą - jest to scoring aplikacyjny.

Inną metodą jest np. analiza dotychczasowej obsługi przez klienta produktów finansowych (o ile dane takie są dostępne). Mamy wówczas do czynienia z scoringiem behawioralnym.

Scoring kredytowy jest stosowany przez banki przy udzielaniu kredytów, a także przez niektóre firmy niefinansowe - np. operatorów GSM przy sprzedaży telefonów z abonamentem. Klient dostaje wtedy stosunkowo drogi telefon za darmo lub za ułamek jego ceny, a spłaca go z abonamentu. Jest to więc forma kredytu.

Karta aplikacyjna [edytuj]

Analiza scoringowa karty aplikacyjnej wykorzystuje metody statystyczne, co usprawnia całą procedurę kredytową. Poszczególnym cechom kredytobiorcy przypisywane są punkty, wg odpowiednio przygotowanej skali (wag).

Pod uwagę bierze się przede wszystkim:

• zawód

• wykształcenie

• status mieszkaniowy

• dzielnicę, w której zamieszkuje kredytobiorca

• okres zamieszkania pod obecnym adresem

• wysokość miesięcznych dochodów

• posiadanie telefonu

• wiek i stan cywilny

• liczbę osób pozostającą na utrzymaniu kredytobiorcy

• posiadane rachunki bankowe

• referencje bankowe

• posiadanie ubezpieczenia na życie

• posiadanie samochodu

• posiadane karty płatnicze

• okres zatrudnienia w tym samym przedsiębiorstwie

• okres zatrudnienia na obecnym stanowisku

• okres zatrudnienia u poprzedniego pracodawcy.

Po przeanalizowaniu wymienionych wyżej charakterystyk (cech), bank oblicza tzw. punkt odcięcia, z ang. cut off score, który stanowi dolny próg przyznania kredytu. Osoby które uzyskały w swej ocenie niższą punktację, otrzymają od banku odmowę udzielenia kredytu. Te, które w końcowym wyniku, zbliżyły się do punktu odcięcia - będą musiały przedstawić lepsze zabezpieczenia zwrotności kredytu, lub starać się o niższy kredyt.

W bardziej rozwiniętej i efektywnej formie budowany jest (np. za pomocą regresji logistycznej lub metod eksploracji danych) model statystyczny prognozujący prawdopodobieństwo zdarzenia niespłacenia kredytu.

Metoda stosowana jest najczęściej przy kredytach konsumpcyjnych i mieszkaniowych. Pozwala na skrócenie procedury związanej z udzielaniem kredytu oraz zapewnia wyższe bezpieczeństwo finansowe banku.

Rating (ekonomia)

[edytuj]

Z Wikipedii

Brak wersji przejrzanej

Skocz do: nawigacji, szukaj

Rating - wyrażenie to pochodzi z anglojęzycznego obszaru językowego. Pomimo szerokiego zakresu znaczeń, można zdefiniować go dwojako: w szerszym znaczeniu jako proces oceny, w węższym jako wynik tego procesu, który ustala się po przeprowadzeniu przez odpowiednią firmę procedury ratingowej. Przyjmując za przedmiot oceny przedsiębiorstwo ubezpieczeniowe lub jego produkt definicja ratingu powinna brzmieć : Rating jest to proces oceny przedsiębiorstwa ubezpieczeniowego (produktu ubezpieczeniowego) lub wynik przeprowadzonego badania, odbywającego się zgodnie z pewną przyjętą przez daną agencję ratingową procedurą, ujednoliconą według określonych kryteriów dla wszystkich przedsiębiorstw ubezpieczeniowych (lub ich produktów). Ocena ma z reguły formę symbolu literowego, często uzupełnionego cyfrą lub/i znakami „+/-”. - niezależna ocena ryzyka kredytowego dokonywana przez wyspecjalizowane agencje ratingowe takie jak Moody's, Standard&Poor's oraz Fitch Ratings w stosunku do podmiotu zaciągającego dług.

Rating ocenia jakość dłużnych papierów wartościowych pod kątem wiarygodności finansowej emitenta oraz warunków panujących na rynku.

Badaniu wiarygodności finansowej podlegają emisje obligacji, krótkoterminowe papierów dłużne, podmioty zaciągające zobowiązania na rynku finansowym oraz rządy państw.

Rating podlega ciągłemu monitorowaniu i może ulec zmianie np. z powodu czynników politycznych lub innych zdarzeń uzasadniających zmianę ratingu (zarówno w dół, jak i w górę).

Skale ratingu wyrażane są odpowiednimi symbolami literowymi, a wg agencji ratingowej Fitch Ratings długookresowe poziomy ratingowe przedstawiają się następująco:

• poziom inwestycyjny (AAA, AA, A, BBB)

• poziom spekulacyjny (BB, B, CCC, CC, C, DDD, DD, D).

Rating może także zawierać znaki "+" i "-", dla określenia różnic w ramach jednej kategorii.

Wiarygodność finansowa firmy nie może być wyższa niż wiarygodność finansowa kraju, z którego pochodzi, co w wypadku obniżenia ratingu danego państwa może utrudnić także działania firm znajdujących się w bardzo dobrej kondycji finansowej.

Skala ocen agencji ratingowych dla zobowiązań długoterminowych [edytuj]

AAA - Obligacje o najwyższej jakości kredytowej. Bardzo wysoka zdolność emitenta do obsługi swoich zobowiązań

AA - Obligacje o bardzo wysokiej jakości kredytowej. Bardzo wysoka zdolność emitenta do obsługi swoich zobowiązań.

A - Obligacje o wysokiej jakości kredytowej. Wysoka zdolność emitenta do obsługi swoich zobowiązań. Istnieją jednak czynniki, które mogą w przyszłości spowodować obniżenie oceny.

BBB - Obligacje o dobrej jakości kredytowej. Zadowalająca zdolność emitenta do obsługi swoich zobowiązań

BB - Obsługa zobowiązań z tytułu emisji obligacji może być wątpliwa w przypadku wystąpienia niekorzystnych zjawisk w otoczeniu emitenta

B - Obsługa zobowiązań z tytułu emisji obligacji jest wątpliwa w przypadku wystąpienia niekorzystnych zjawisk w otoczeniu emitenta

CCC - Obsługa zobowiązań z tytułu emisji obligacji jest prawdopodobna jedynie w przypadku wystąpienia sprzyjających warunków w otoczeniu emitenta

CC - Obligacje poważnie zagrożone zaprzestaniem płatności przez emitenta

C - Obligacje emitentów znajdujących się w trakcie postępowania upadłościowego, ale zapewniające ciągle umówione płatności

D - Obligacje, dla których zaprzestano płatności odsetek lub niewykupione

Źródło: Zinsperspektiven, Hanower: Vereins- und West Bank Treasury, 2000, s. 82 oraz European Ratings Guide, Merrill Lynch, 2000, s. 24

Przykłady ratingów [edytuj]

• AAA USA, Niemcy,

• AA Włochy,

• A- Polska (rating międzynarodowy),

• BBB+ Grecja

• BB+ PTC (operator sieci Era),

• B Elektrownia Turów.

Funkcje ratingów [edytuj]

Wymogi stawiane agencjom ratingowym wiążą się ściśle z funkcjami przypisywanymi ratingom, do których należą:

• funkcja racjonalizatorska, polegająca na zapewnieniu pomocy w zwiększeniu efektywności procesów decyzyjnych poprzez usprawnienie procesów informacyjnych i racjonalizację sytuacji decyzyjnych (dla profesjonalnych i nieprofesjonalnych odbiorców ratingu poprzez redukcję liczby zmiennych decyzyjnych),

• funkcja porządkująca, polegająca na usuwaniu szumów informacyjnych na rynku poprzez eliminację informacji zbędnych oraz wykrywanie informacji błędnych i nieprawdziwych,

• funkcja informacyjna, polegająca na dostarczaniu decydentom wiarygodnych informacji o przedmiotach ich decyzji oraz możliwie pełnych i wyczerpujących informacji, przy zachowaniu jednocześnie wysokiego stopnia ich przejrzystości,

• funkcja popularyzatorska, polegająca na upowszechnianiu informacji o przedmiotach poddanych analizie ratingowej i wiedzy o sposobach ich funkcjonowania,

• funkcja „wyrównywania szans”, polegająca na umożliwieniu podejmowania decyzji zarówno odbiorcom instytucjonalnym (profesjonalnym) jak i indywidualnym (nieprofesjonalnym) poprzez publikowanie wyników analizy ratingowej w powszechnie dostępnych periodykach i czasopismach.

Źródło: Rating może oznaczać m. in.: 1) pozycję osoby lub przedmiotu na skali wartości lub liczb, 2) wartość budynku na potrzeby lokalnych władz, 3) klasę, do jakiej został zakwalifikowany pojazd lub statek w zależności od rozmiaru, 4) stopień w marynarce brytyjskiej, Oxford Advanced Learner's of Current English, Oxford University Press 1981, s.1981

Podstawowe stopy procentowe NBP

[edytuj]

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Podstawowe stopy procentowe Narodowego Banku Polskiego są jednymi z narzędzi polityki pieniężnej banku centralnego. Przy ich pomocy NBP wpływa na wysokość stóp procentowych rynku międzybankowego, a tym samym na oprocentowanie kredytów i depozytów w bankach komercyjnych. Należą do nich:^[1]

• stopa referencyjna

• stopa lombardowa

• stopa depozytowa

• stopa redyskontowa (redyskonto weksli)

• stopy rezerwy obowiązkowej

Przypisy

1. ↑ Podstawowe stopy procentowe NBP. [dostęp 18 października 2009].

Rzeczywista roczna stopa oprocentowania

Z Wikipedii

Brak wersji przejrzanej

Skocz do: nawigacji, szukaj

Rzeczywista roczna stopa oprocentowania (RRSO, ang. Annual percentage rate) - stopa procentowa wyliczona zgodnie z ustawą z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1081). RRSO pozwala klientowi na łatwiejsze porównanie ofert banków, ponieważ oprócz oprocentowania uwzględnia ona także pozostałe koszty kredytu (np. prowizje).

RRSO obliczamy znajdując rozwiązanie równania:

Poszczególne litery i symbole użyte we wzorze oznaczają:

K - numer kolejnej wypłaty raty kredytu;

K' - numer kolejnej spłaty kredytu lub kosztów;

A_K - kwota wypłaty raty kredytu K;

A'_K' - kwota spłaty kredytu lub kosztów K';

- suma;

m - numer ostatniej wypłaty raty kredytu;

m' - numer ostatniej spłaty kredytu lub kosztów;

t_K - okres, wyrażony w latach lub ułamkach lat, między pierwszą wypłatą i kolejnymi wypłatami, począwszy od 2 do wypłaty m;

t_K' - okres, wyrażony w latach lub ułamkach lat, między pierwszą wypłatą kredytu i kolejnymi spłatami kredytu lub kosztów, począwszy od 1 do spłaty m';

i - rzeczywista roczna stopa oprocentowania

RRSO jest liczona na takiej samej zasadzie jak IRR udzielenia nam kredytu z punktu widzenia banku. Zależy w znacznym stopniu od momentu dokonywania poszczególnych płatności. Jeżeli wpłacilibyśmy pieniądze pochodzące z kredytu o określonej RRSO, nie zawierającego kosztów, których ta stopa nie uwzględnia, na lokatę o takim samym oprocentowaniu netto w skali roku i pieniądze z tej lokaty stopniowo wypłacalibyśmy, nie tracąc odsetek, na spłatę kredytu nie osiągnęlibyśmy żadnego zysku, ani nie ponieślibyśmy żadnej straty.

Dla kredytu o wysokości 1200 PLN, spłacanego jednorazowo po 12 miesiącach kwotą 1440 PLN, RRSO będzie wynosić 20%. Dla podobnego kredytu spłacanego w 12 ratach po 115 PLN RRSO będzie wynosić ok. 30,27%. W drugim przypadku RRSO jest wyższa, pomimo że klient oddaje łącznie bankowi mniej. Wynika to z tego, że po kolejnych miesiącach będzie mógł on dysponować tylko częścią pożyczonych pieniędzy.

1. Podsumowanie i wnioski końcowe

Pierwszą rzeczą, jaką bank zbada w przypadku ubiegania się o kredyt zarówno inwestycyjny, jak i obrotowy, będzie to, czy kredytobiorca posiada zdolność kredytową, czyli zdolność spłaty rat zaciągniętego kredytu wraz z odsetkami. Zdolność kredytowa określana jest indywidualnie przez bank i zależy m.in. od: wysokości dochodów osiąganych przez kredytobiorcę, jego przepływów pieniężnych, wielkości kredytu, okresu jego spłaty oraz wielkości oprocentowania, czyli generalnie od wysokości raty. Wpływa to także na rodzaj i wysokość oczekiwanego przez bank zabezpieczenia.

Dopiero po pozytywnym zaopiniowaniu zdolności kredytowej przedsiębiorstwa bank może udzielić mu kredytu. Jednak kredyt prawie zawsze wymaga od kredytobiorcy ustanowienia stosownego zabezpieczenia, które będzie chronić interesy banku oraz jego pozostałych klientów (np. właścicieli depozytów).

Banki stosują obecnie wiele sposobów, aby zabezpieczyć udzielane kredyty. Nawet po wnikliwym zbadaniu zdolności kredytowej przedsiębiorstwa mogą zajść niespodziewane wydarzenia, które zmienią sytuację finansową kredytobiorcy, w efekcie nie będzie on w stanie terminowo i w pełnej wysokości regulować swoich zobowiązań wobec banku. Jedynym ratunkiem będzie wtedy właśnie zaspokojenie z ustanowionego zabezpieczenia kredytu.

Należy podkreślić, że bank ustala bardzo ogólnie, jakie zabezpieczenia akceptuje w przypadku poszczególnych kredytów. Często możliwe są negocjacje co do zabezpieczenia udzielanego kredytu. Dlatego nie można jednoznacznie określić, że zawsze w przypadku określonego rodzaju kredytu wystąpi dane zabezpieczenie.

---