4558206770

PRZEGLĄD BUDOWLANY - 1936 R.

nasady oraz drzwiczki kominowe, zaś ze sztucznego kamienia płytki, stopnie schodowe, baseny, wazony, nagrobki, pomniki, figury świętych, a nawet piękne rzeźby. Mimo tego, iż Wystawa trwała tylko 4 dni, zwiedziło ją ponad 22.000 fachowców budowlanych. Całkowity wpływ ze wstępu pobrał Komitet Pomocy Zimowej.

Zakres Wystawy był tak szeroki i interesujący, że wymaga osobnego omówenia, które postaramy się zamieścić w następnym numerze naszego pisma.

Obie imprezy: Zjazd i Wystawa zostały starannie przygotowane przez Komitet Organizacyjny, który opracował ich przebieg aż do najdrobniejszych szczegółów. Niski koszt, udziału w Zjeździć, bo wynoszący tylko 2 zł. był zapewne również zachętą do tak licznego zjazdu uczestników z najdalszych zakątków kraju.

Uczestnicy Zjazdu dawali niejednokrotnie zgodny wyraz swego zadowolenia z powodu przybycia na Zjazd, którego bogaty program obiad i sprawna organizacja przeszły ich oczekiwania. Z przebiegu obrad łatwo było stwierdzić, że Zjazd był prawdziwym dniem pi ze'omowym w historii polskiego betoniarstwa, i że wpływ jego sięgnie głęboko w rozwój tej gałęzi budownictwa na najbliższych lat kilka.

50-LECIE SZKOL> PODMISTHZÓW MULARSKICH

W WARSZAWIE.

Dnia 14. giudnia b. r. obchodziła uroczyście swój jubileusz 50-letniego istnienia Szkoła Podmistrzów Mularskich Cechu Mistrzów Mularzy Chrześcijan w Warszawie. Cech, który swe istnienie datuje od roku 1818 założył w roku 1886 na wniosek Starszego Cechu B. Brodzkiego kursy dla praktykantów murarskich. W roku 1910 kursy te przekształcają się w szkołę mularską, zorganizowaną w 3 kursach po 92 dni. W roku 1927, dzięki ofiarności Starszego Cechu ś. p. Bronisława Pawłowicza, szkoła uzyskuje własny lokal. Obecnie szkoła posiada 10 wykładowców (3 inżynierów, 6 budowniczych i mistrzów' cechu oraz 1 lekarza). Wstęp do szkoły mają zasadniczo absolwenci 7 klas szkoły powszechnej, jednakże wśród studiujących zdarzają się i uczniowie posiadający wyższy stopień wykształcenia wstępnego. Dyrektorem szkoły jest p. Stefan Domaradzki, b. Starszy Cechu a obecnie Członek Zarządu.

Szkoła, która w okiesie zaborów' spełniała trudną i nadzwyczaj pożyteczną rolę w zakresie realizacji polskiego szkolnictwa zawodowego, obecnie pełni zastępczą rolę v.‘ zakresie dokształcania zawodow-ego i stwarza potrzebną podstawę do przyszłej organizacji średniego poziomu nauczania rzemiosł budowlanych.

Placówce, która ma szczytną kartę zapisaną w’ sw'ej przeszłości, życzymy dalszego rozwoju dla dobra polskiego budownictwa!

CZTEROLETNI PLAN INWESTYCYJNY.

Pod tym tytułem inż. Alfred Konopka ogłosił w Przeglądzie Powszechnym w Nr. listopadowym trafne uwagi na temat zasad zapowiadanego u nas planu czteroletniego inwe-stycyj publicznych.

Autor zwraca uwagę, iż „dotychczasowi obrońcy zasady poddawania się kryzysowi dochodzą do przekonania, że czas już najwyższy, aby przystąpić do uzupełnienia naszych ogromnych braków inwestycyjnych i stopniow-ej odbudowy zniszczeń, chętnie, by nie powiedzieć nagminnie, przypisywanych temu kryzysowi”.

Zastanawiając sic nad kolejnością inwestycji p. inż. Ko-

_ 529

nopka twierdzi, iż są inwestycje, które nie przynoszą bezpośredniego dochodu (budowa dróg, szkół, regulacja rzek, porządkowanie miast i t. p. )i że na nie właśnie w pierwszym rzędzie należy przeznaczyć publiczne środki finanso-

Słusznie również rozprawia się autor z symplicystycznym poglądem, że istnieją jakoby roboty zatrudniające za tę samą sumę mniejszą a inne większą ilość robotników. Pod tym względem roboty należy podzielić raczej na dwa rodzaje: jedne dają więcej zatrudnienia bezpośredniego i to w większości robotnikom niewykwalifikowanym, inne natomiast dają pole pracy bardziej rozczłonkowane, rozprowadzając zatrudnienie między wiele przemysłów. Z punktu widzenia gospodarczego przewaga leży raczej po tej drugiej stronie, która pobudza więcej ośrodków pracy.

Bczplanowość zamówień jest zobrazowana na stosunkach między maksimum a minimum dostaw miesięcznych poszczególnych materiałów inwestycyjnych. Wynosił ten stosunek np. dla rur w roku 1934 — 2.(5, w r. 1935 — 27.0, a w* pierwszych miesiącach 193f> wzrósł nawet do 36. Jest to tragiczny obraz bezplanowości.

Wreszcie z artykułu tego należy przytoczyć ustęp dotyczący robót wykonywanych we własnym zarządzie:

„Fundusz Pracy jest właściwie publicznym czynnikiem finansującym, przeznaczonym do zwalczania skutków kryzysu, innymi słowy ma charakter czasowej interwencji państwowej, to też kredyty przyznawane na ten Fundusz muszą być uważane za pomoc ulgową z funduszów publicznych, którato pomoc powdnna być celowo, umiejętnie i naj-produkcyjniej wyzyskana. Dlatego w’ Niemczech rozporządzenie wykonaw’cze do ustawy z 1 czerwca 1933 r. wyraźnie zastrzega, że z publicznej pomocy ulgowej mogą korzystać tylko roboty w'ykonane na podstawcie zatwierdzonych projektów i oddaw^rane do w^fykonania na podstawie przetargów, co także stosowane jest i w innych krajach. Tymczasem większość naszych miast ma specjalne upodobanie do t. zw. gospodarczego systemu robót w'e własnym zarządzie łudząc się, że w ten sposób robota będzie wykonana taniej i lepiej niż przez przedsiębiorcę; a przecież ten sposób gospodarczy podraża koszty wykonania, choćby tylko z tego powodu, że administracja publiczna ulegać musi różnym ubocznym wpływom politycznym i socjalnym, co powoduje niewłaściwa zyskanie sił roboczych, wysokie koszty budowy i naogoł małe wynagrodzenia, a w rezultacie marnowanie kapitału i marnowanie korzyści, jaką daje ulgowa, publiczna pomoc finansowa, na którą przecież składa się cały naród.

Inw^festycyj publicznych we wdasnym zarządzie nie wykonują ani Włochy, ani Szwajcaria, Belgia, Holandia, Anglia i t. d., dlatego też w tych właśnie krajach znajdują się wielkie przedsiębiorstwa budowdane, pracujące w’ całym świecie, a także i u nas np. w' Gdyni, Rożnowie i przy magistrali węglowej”.

POWSTANIE PLACÓWKI NAUKOWEJ Z ZAKRESU OCHRONY BUDOWLI Ol) WODY.

Niema bodaj tak nieuporządkowanej dziedziny budownictwa, jak ta, która zajmuje się zabezpieczeniem budowli od wody. Zagadnienie ochrony budowli od wody nie znalazło dotychczas ujęcia w ramy naukowe specjalnego działu budownictwa. Przyczyniło się to do powstania chaosu, braku orientacji i wytycznych.

Architekt, klijent i przemysłowiec, nie mają wspólnej platformy do porozumienia się. Taksamo przemysł wytwórczy bez skonkretyzowanego żądania inżyniera projektodawcy, schodzi na manowce przypadkowej produkcji.