5600235009

Hans-Herman Hoppe, Misesowskie argumenty przeciwko Keynesowi 3

I

Moim celem jest przedstawienie na nowo niektórych podstawowych prawd dotyczących procesu rozwoju gospodarczego oraz roli, jaką w nim odgrywają: zatrudnienie, pieniądz i procent. Prawdy te ani nie zostały odkryte przez austriacką szkołę ekonomiczną, ani nie są integralną częścią wyłącznie tej tradycji myśli ekonomicznej. Większość z nich stanowiła trzon tego, co obecnie nazywamy ekonomią klasyczną. To, czy ktoś uznawał je za obowiązujące, pozwalało tylko odróżnić ekonomistę od szaleńca. Jednakże to szkoła austriacka, zwłaszcza w osobach Ludwiga von Misesa, a później Murraya N. Rothbarda, przedstawiła te prawdy w sposób najbardziej wyrazisty i w formie najpełniejszej (Mises [1949] 1966; Rothbard [1962] 1970). Ponadto szkoła ta zaoferowała ich najbardziej wnikliwą obronę, wykazując, że można je ostatecznie wywieść z podstawowych, niepodważalnych twierdzeń (takich jak: człowiek działa i wie, co to znaczy działać). Dzięki temu można je uznać za prawdy, których zaprzeczenie byłoby nie tylko sprzeczne ze stanem faktycznym, lecz także - co znacznie ważniejsze - prowadziłoby do sprzeczności logicznych i absurdów¹.

Na wstępie przedstawię tę austriacką teorię rozwoju gospodarczego. Później przejdę do omówienia „nowej” teorii J. M. Keynesa, która należy - jak sam Keynes z dumą przyznawał - do tradycji ekonomii „podziemnej” (do której należał np. merkantylizm) i uprawianej przez ekonomicznych szaleńców, takich jak S. Gesell (Keynes 1936). Wykażę, że nowa ekonomia Keynesa, podobnie jak tradycja „podziemna”, jest w całości utkana z kłamstw natury logicznej wywiedzionych za pomocą mętnego żargonu, nieostrych definicji i niespójności logicznych, które mają służyć ustanowieniu etatystycznego sytemu gospodarczego, będącego zaprzeczeniem ekonomii wolnego rynku.

1

W celu zapoznania się z podstawami ekonomii zobacz: Mises (1978b, 1981, 1985), Rothbard (1979), i Hoppe (1983, 1988). Aby zapoznać się z konkurencyjnym pozytywistycznym stanowiskiem, według którego prawa ekonomii są hipotezami podlegającymi doświadczalnemu potwierdzeniu lub falsyfikacji (podobnie jak prawa fizyki), zobacz: Friedman (1953).