63
samodzielnie. Nie było to pisanie twórcze, stanowiło za to element przygotowawczy w procesie pisania. Tę funkcję najczęściej spełniały ćwiczenia polegające na uzupełnianiu luk w tekście, odtwarzaniu przez studenta tekstu z wcześniejszych notatek, przekształcaniu tekstów z położeniem nacisku na gramatykę.
Pisanie sterowane polegało na komponowaniu podanego materiału i pracy nad stylem. Studenci pisali wypracowania na tematy sugerowane przez nauczyciela, który pomagał im też zaplanować i przygotować pracę, dawał pisemne lub ustne wskazówki45. Ćwiczenia wykorzystujące techniki pisania sterowanego „są jakby pomostem między ćwiczeniami opartymi na technikach kierowanych a pisaniem samodzielnym”46.
Pisanie wolne to technika, która implikuje samodzielność. Uczący się mieli zazwyczaj podany tylko temat, a formę często wybierali sami; musieli też bez pomocy uczącego rozwiązywać problemy gramatyczne i pracować nad stylem.
Omówione techniki nauczania języka polskiego jako obcego były stosowane przez nauczycieli uczących w SJPdC w Łodzi na wszystkich stopniach zaawansowania, czyli zarówno w grupach początkujących, jak i zaawansowanych.
W ustawie o szkołach wyższych z 5 listopada 1958 r. zostało ustalone, że naukę języków obcych mają prowadzić lektorzy, a na stanowisko lektora można powołać osobę posiadającą co najmniej tytuł magistra, odpowiednią praktykę dydaktyczną i wybitną znajomość danego języka47.
Ustawa z 4 maja 1982 r.48 informuje, że nauczyciele języków zatrudniani są na stanowiskach:
- starszego wykładowcy;
- wykładowcy;
- lektora;
- lektora stażysty.
Na stanowisku starszego wykładowcy i wykładowcy można zatrudnić osobę, która posiada co najmniej dyplom magistra lub inny dyplom równorzędny. Osoby te winny posiadać kwalifikacje do samodzielnego prowadzenia pracy dydaktycznej w szkole.
45 J. Michowicz, Główne..., s. 33.
46 R. Dębski, Komputer w nauczaniu języka polskiego. Przetwarzanie języka w programach dydaktycv\ych, Kraków 1996, s. 51-52.
47 DzU 1958, nr 68, poz. 336.
48 DzU 1982, nr 14, poz. 113.