2335501923

Andrzej Malinowski - Antropologia poznańska XX wieku 47

Andrzej Malinowski - Antropologia poznańska XX wieku 47

W czasie I wojny światowej był od 1914 do końca 1918 r. naczelnym lekarzem III Szpitala Fortecznego w Krakowie. Prowadził badania antropometryczne jeńców armii rosyjskiej: Serbów, Macedończyków i in. Od czerwca 1918 r. dojeżdżał do Warszawy, gdzie w Uniwersytecie organizował z pomocą Adolfa Macieszy Zakład Patologii Ogólnej i Doświadczalnej. W listopadzie 1918 przeniósł się do Warszawy, by kierować tym zakładem i objąć stanowisko w sekcji nauki w Departamencie Sanitarnym Ministerstwa Spraw Wojskowych, gdzie dosłużył się stopnia pułkownika. W lutym 1919 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Został szefem Sekcji Nauki i Szkół Akademickich w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Wrzosek był autorem ustawy o szkolnictwie wyższym w odrodzonej Polsce, wprowadzając do programu studiów lekarskich antropologię jako przedmiot obligatoryjny. Włączając antropologię do programu studiów lekarskich kierował się tym, że daje ona wiedzę o normalnej zmienności człowieka. Uzasadnił swoje stanowisko w monografii pt. Myśli o reformie wydziałów lekarskich (Poznań 1918) czy w artykule zatytułowanym Rola antropologii w studiach medycznych (1939). Pod wpływem próśb prof. Heliodora Święcickiego przeniósł się do Poznania, podejmując się misji zorganizowania Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego. Był pierwszym dziekanem tego wydziału do końca roku akademickiego 1922/1923. Zorganizował Zakład Historii i Filozofii Medycyny i Zakład Antropologii, którymi kierował do wybuchu wojny w 1939 r. Wykładał propedeutykę lekarską, etykę lekarską, historię medycyny, logikę i antropologię. W 1923 r. Wydział Humanistyczny Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie powołał go na stanowisko kierownika Katedry Historii Kultury Polskiej, jednak nominacji tej nie przyjął. Od 1935 do 1939 r. dojeżdżał do Wilna, gdzie kierował Zakładem Historii Medycyny.

W 1925 r. zorganizował Polskie Towarzystwo Antropologiczne oraz powołał w 1926 r. jego organ „Przegląd Antropologiczny”, który redagował. Wcześniej w 1924 r. został członkiem rzeczywistym PAU. W 1925 r. zorganizował badania wykopaliskowe cmentarzyska ciałopalnego w laskach k. Kępna, które trwały 5 lat. Było to największe cmentarzysko kultury łużyckiej liczące ponad 1900 pochówków i ponad 9 tys. naczyń grobowych. Wyniki tych badań były wysoko cenione przez prehistoryków polskich i europejskich. Drugim, równie wielkim sukcesem badawczym były wykopaliska cmentarzyska szkieletowego z okresu wczesnopiastowskiego na Ostrowie Lednickim w latach 1932-35. Pozyskano ponad 1500 szkieletów. Dla zabezpieczenia pozyskanych materiałów pla-