5109637404

wiska ogólnej radości okazały się kwatery prywatne. Trafili do swoich, czyli rodaków z Moniek, Siemiatycz i innych białostockich rodzin, które na Przymorzu zamieszkały na stałe. Dobry nastrój miał swoje odbicie na festiwalowej estradzie. „Narwianie” wypadli znakomicie, o czym dowiedziałem się już w nocy, po powrocie do Białegostoku.

Był to historyczny dzień — 13 sierpnia 1980 r. Wyjeżdżając z Gdańska w samo południe dowiedzieliśmy się o rozpoczęciu strajku w Stoczni Gdańskiej. Zostawiliśmy na podsumowanie festiwalu Włodzimierza Zmarzlika. „Pośpieszny” zadzwonił do mnie w nocy, potwierdzając fakt strajku oraz radosną wieść o zdobyciu przez „Narwian” głównej nagrody festiwalu czyli „Bursztynowego Neptuna”.

W czasie kolejnego wyjazdu „Narwianie” poznali studenta z Palestyny. Przyjaźń była tak głęboka, że ów Palestyńczyk zatęsknił za „Narwiankami” i odwiedził je w rodzinnych pieleszach, w Pogorzał-kach.

Nie jest tajemnicą, że folkloryści na festiwalowe wypady zabierają ze sobą poważne zapasy swojskich wyrobów. Rekord pobiła „Mianka” Asortyment oraz ilości jadła i napitku były tak ogromne, że wystarczyłyby na stół weselny. Do dzisiaj personel i studenci akademika Politechniki Gdańskiej wspominają przyjęcie jakie wydała „Mianka” w czasie noclegu, którego faktycznie nie było. Śpiewy, tańce i obrzędy trwały do białego rana, ku zadowoleniu wszystkich biesiadników. Praktyka wspólnej zabawy w miejscach zakwaterowania jest cechą charakterystyczną wszystkich spotkań, imprez i festiwali folklorystycznych.

— 12 —