5167289399

BAD ANI A PROCESÓW WRASTANIA MŁODEJ KADRY 73

jący w całości 11 tomów, przedstawiono do zatwierdzenia dopiero z końcem 1952 r. Działo się to tak dlatego, że poprzez KOPI — CZPP i KOPI — Ministerstwu Przemysłu Chemicznemu, któremu z kolei przez pewien czas podlegał przemysł papierniczy, projekt wstępny dobrnął wreszcie do Głównej Komisji Oceny Projektów Inwestycyjnych w PKPG, gdzie został w dniu 6, X. 1952 r. zakwalifikowany do zatwierdzenia wstępnego (sic).

Na przestrzeni 1952—1953 r. przeprowadzono jeszcze kilka rewizji projektu wstępnego, rzekomo w celu wprowadzenia postępu technicznego i uzyskania tą drogą dodatkowych oszczędności.

Oszczędność ta okazała się jednak bardzo problematyczna, ponieważ poza opóźnieniem rozpoczęcia budowy fabryki wskutek braku odpowiedniej dokumentacji technicznej i siłą rzeczy, opóźnieniem oddania nowego obiektu do eksploatacji, rejon kostrzyński został w poważnym stopniu opóźniony, w swoim rozwoju społeczno-gospodarczym.

2. Produkcja budowlano-montażowa na tle struktury organizacji fabryki

Od chwili odzyskania Ziem Zachodnich w roku 1945 — do 1947 r. fabryka celulozy w Kostrzynie należała do Ogólnopolskiego Zjednoczenia Fabryk Celulozy i Papieru Natronowego. Zjednoczenie to nie przejawiało żadnej inicjatywy w kierunku uaktywnienia rejonu kostrzyńskiego. W pierwszym kwartale 1947 r. opiekę nad fabryką przejęło Biuro Budowy Przemysłu Papierniczego w Zabrzu, które w tym czasie administrowało fabrykami nieczynnymi na Ziemiach Zachodnich. Trzecia reorganizacja władz nastąpiła w końcu 1949 roku. W tym czasie utworzono wspólną dyrekcję Budowy Fabryki Celulozy i Papieru w Szczeciinie-Skolwimie i dla Budowy Fabryki Celulozy i Papieru w Kostrzynie n. Odrą.

Wprowadzenie dwutorowej struktury organizacyjnej nie zmieniło w sposób zasadniczy realizacji odbudowy zniszczonej fabryki w Kostrzynie. Dyrekcja pracując w oparciu o zasadę zlecania robót z reguły ograniczała swój zakres działania do spraw przygotowania inwestycji, zorganizowania dostaw wyposażenia technicznego oraz nadzoru nad wykonawstwem budowy fabryki w Skolwinie. Budowę fabryki w Kostrzynie traktowano jako drugoplanową. Jedną z istotnych przyczyn tego stanu rzeczy był niewątpliwie brak jasności, czy i w jaki sposób dyrekcja budowy zostanie przekształcona w dyrekcję eksploatacyjną jednej z nadzorowanych fabryk.

Dopiero po 3,5 latach od powzięcia decyzji odbudowy fabryki w Kostrzynie, tj. w lipcu 1951 r. powołano odrębną dyrekcję Budowy Fabryki Celulozy i Papieru w Kostrzynie n. O., z tymczasową siedzibą w Poznaniu. W dniu 1. IX. 1951 r. przekazano fabrykę nowo powołanej dyrekcji. Stan ten pozwolił wprawdzie rozwiązać sprawę odpowiedzialności za stan inwestycji fabryki oraz zagadnienie stopniowego przekształcania aparatu inwestycyjnego w eksploatacyjny. jednakże prawie 200 km odległość siedziby bezpośredniego inwestora od miejsca inwestycji, nie pozwalała na pełną aktywizację i realizację zadań w sposób zadawalający. Stan ten trwał pełne 4 lata i dopiero w miesiącach letnich 1955 r. nasątpiła zmiana i translokacja dyrekcji budowy w Poznaniu do Kostrzyna.

Dokonana z początkiem lutego 1957 r. zmiana dyrekcji i personelu kierowniczego bezpośredniego inwestora przyspieszyła tempo budowy fabryki. Atrak-