8228807851

50 -lecie Polskiej Radiolokacji

przez wiele lat było pomocne decydentom oraz zespołom twórców pracujących w tej dziedzinie. Powstaje też zbiorowa praca RADEW poświęcona określeniu wskaźników oceny naziemnych źródeł informacji radiolokacyjnej obejmująca analizę, klasyfikację oraz usystematyzowanie zasadniczych parametrów i czynników wyznaczających jakość stacji radiolokacyjnych.

W zakresie konstrukcji opracowano aparaturę do prowadzenia oblotów stacji naprowadzania rakiet S125 PROMNIK. W temacie WRONIEC dla Marynarki Wojennej opracowano stanowisko pomiarowe do określania skuteczności maskowania przeciwradiolokacyjnego okrętów. Dla potrzeb wojskowych zaprojektowano i wykonano serię anten do odbioru sygnałów z satelitów wojskowych.

Badaniom państwowym poddany zostaje radar JAWOR-M2 w wersji przewoźnej i stacjonarnej, pracujący na amplitronach z mocno rozbudowanymi i skutecznymi układami przeciwzakłóceniowymi. Radar ten uzyskuje wysoką ocenę i przez wiele lat produkowany jest dla potrzeb wojsk radiotechnicznych. Badaniom poddany jest też radiolokacyjny wysokościomierz NIDA o dużym zasięgu, z hydraulicznym napędem, odporny na zakłócenia, z układami cyfrowymi i automatyzacją procesów zdejmowania i przetwarzania informacji. W 1976 roku zakończono badania państwowe stacji do wykrywania celów nisko lecących NAREW. Stacja ta charakteryzowała się wysokim 25m masztem z hydraulicznym napędem

0    krótkim czasie rozwijania. Również i ta stacja po pozytywnych wynikach badań w WITU weszła do wyposażenia wojska.

Lata osiemdziesiąte to rozwój radarów nowej generacji z pełnokoherentnymi układami nadawczo-odbiorczymi z dodatkową modulacją częstotliwości wewnątrz impulsu, szybko przestrajane w szerokim paśmie, odporne na zakłócenia czynne

1    bierne. Kolejne typy tych stacji rodziny NUR poddawane są w Instytucie kompleksowym badaniom kwalifikacyjnym. I tak mobilny radar NUR-31, budowany również w wersji stacjonarnej z anteną o większej rozpiętości i większym zasięgu, radar NUR-21 wysoce mobilny na pojeździe gąsienicowym przeznaczony dla wojsk OPL do wykrywania celów na małych wysokościach, posiadający automatycznie podnoszoną rozwijaną antenę z układami żyro-nawigacji i określaniem stref wysokości celu. Kolejny radar poddany badaniom państwowym to mobilny wysokościomierz dużego zasięgu NUR-41 z hydraulicznymi napędami rozwijania i sterowania anteną oraz automatycznym wykrywaniem i określaniem wysokości celów. Nową jakość stanowi mobilny radar NUR-11 do automatycznego wykrywania i określania 3 współrzędnych celu i automatycznego śledzenia tras celów. Te cechy oraz automatyczne rozwijanie i poziomowanie anteny, duża odporność na zakłócenia i duża przepustowość stawiały go w rzędzie konstrukcji na europejskim poziomie. Badania państwowe w Instytucie przeszedł również prototyp pierwszej w kraju przewoźnej trójwspółrzędnej stacji radiolokacyjnej NUR-12 z anteną ścianową. Szybki rozwój światowej elektroniki, a w tym sprzętu radiolokacyjnego oraz doświadczenia wyniesione z konfliktów zbrojnych stały się stymulatorem rozwoju urządzeń rozpoznania i walki radioelektronicznej. Doceniając wagę tych problemów krajowy przemysł opracował urządzenia BREŃ-R i BREŃ-2. Do badań w WITU trafił prototyp urządzenia ostrzegawczego BREŃ-R dla Marynarki Wojennej, przeznaczonego do wykrywania sygnałów elektromagnetycznych oraz natychmiastowego określania ich podstawowych parametrów i na tej podstawie szacowania rodzaju zagrożeń dla ostrzeganego obiektu.

Rozwinięciem urządzenia ostrzegawczego była mobilna stacja rozpoznawcza naziemnych systemów radiolokacyjnych BREŃ-2 przeznaczona do zautomatyzowanego wykrywania, pomiaru parametrów i analizy sygnałów oraz gromadzenia danych o nich. Prototyp stacji przeszedł badania państwowe w Zakładzie Radiolokacji i wszedł na uzbrojenia WP. Ponadto dla wojsk WRE przebadano śmigłowiec rozpoznania radioelektronicznego PROCJON-3.

Zakład Radiolokacji przez okres pięciu lat prowadził badania państwowe nowego systemu rozpoznania „swój-obcy" kompatybilnego z systemami rozpoznania NATO instalowanego na wszystkich typach statków powietrznych, zestawach rakietowych oraz okrętach Marynarki Wojennej. Pracownicy Zakładu Radiolokacji prowadzili badania państwowe prawie wszystkich produkowanych na potrzeby wojsk systemów automatyzacji dowodzenia. Obiekty systemu ORZYC, które po badaniach w WITU weszły na uzbrojenie WP przyczyniły się do automatyzacji dowodzenia lotnictwem myśliwskim a system ŁOWCZA-3 stał się elementem automatyzacji procesami dowodzenia Wojsk Obrony Przeciwlotniczej. Badania tego typu radarów oraz systemów dowodzenia pociągnęły za sobą konieczność opracowania nowych metodyk badawczych i nowej bardziej złożonej aparatury, a wyniki badań wraz z zaleceniami zmian i uzupełnień pozwoliły na uruchomienie produkcji i wyposażenie wojska w nowoczesne stacje radiolokacyjne i obiekty automatyzacji.

W latach 80. i 90. zaprojektowano i wdrożono do produkcji Blok Współpracy Systemowej dla stacji NUR-11 oraz transkoder umożliwiający wymianę informacji między systemami dowodzenia stosowanymi w wojskach WLOP i OPL. Opracowano również Rejestrator Sygnałów transmitowanych przez stacje radiolokacyjne, pozwalający na automatyzację procesów badawczych. Dla wozów opancerzonych zaprojektowano w WITU i przebadano system WIDAWA przeznaczony do ostrzega-