8228807885

50 -lecie Polskiej Radiolokacji

Antena miała reflektor paraboliczny i szerokość wiązki w azymucie 4,3°, w elewacji 1,3°. Antena przeszukiwała mechanicznie w kącie -2° do +30° z regulowaną szybkością do 10 wahnięć na minutę. Na zadany kąt azymutu antena ustawiana była z dokładnością 0,5° w czasie nie dłuższym niż 20 s. Możliwy był również ruch dookólny anteny z szybkością 1 obrót w ciągu 90 s.

Wskaźnik RH miał kineskop o średnicy 18 cm. Zobrazowanie generowano za pomocą stałych cewek odchylających. Na wale anteny umieszczony był potencjometr sinusoidalny do przekazywania kąta elewacji anteny. Do pomiaru odległości stosowano elektronowe znaczniki odległości, do pomiaru wysokości służyła skala z ruchomą mechaniczną linią namiarową uwzględniającą krzywiznę Ziemi.

Wysokościomierz NYSA B wykrywał samolot IŁ 28 (d = 6 m²) na odległości ponad 100 km. Dokładność pomiaru wysokości - 700 m [11], [12].

Stacja również współpracowała z wysokościomie-rzem Bogota opracowanym w WZR RAWAR.

W latach 1963-69 WZR RAWAR wyprodukowały kilkadziesiąt kompletów RSWP JAWOR (odległo-ściomierzy i wysokościomierzy).

W 1963 r. MON zamówiło następną wersję stacji oznaczoną JAWOR M. Stacja ta opracowana była wspólnie przez RAWAR i PIT.

3.2. Radary rodziny JAWOR

W 1955 r. podjęto w PIT prace nad radiolokacyjną stacją wstępnego przeszukiwania mającą służyć głównie do wskazania celu stacjom artyleryjskim typu SON. W ramach projektu wstępnego zaproponowano realizację stacji w nowym, nie stosowanym wówczas w kraju, paśmie L, co związane było z opanowaniem tego pasma i opracowaniem nowej elektroniki mikrofalowej. Propozycja ta doprowadziła do powstania rodziny stacji JAWOR oraz stacji typu AVIA przeznaczonych do kontroli cywilnego ruchu lotniczego.

W 1961 r. przebadano prototyp i przekazano do produkcji stację JAWOR. Stacja ta odznaczała się szeregiem rozwiązań odpowiadających współczesnemu poziomowi techniki krajów rozwiniętych. Stacja pracowała w paśmie L z impulsem 1,5MW o szerokości 3ps i z częstotliwością powtarzania 400 Hz.

Zastosowano szybkie przestrajanie w szerokim paśmie częstotliwości, koherentno-impulsowe układy tłumienia ech stałych z przemienną częstotliwością powtarzania (na liniach rtęciowych), antenę o rozpiętości 6 m o podwójnej krzywiźnie reflektora i charakterystyce cosec², tyratrony wodorowe w modulatorze oraz epoksydowe elementy wysokonapięciowe. W odbiorniku zastosowano lampę o fali bieżącej produkcji radzieckiej, o współczynniku szumów 9 dB. Magnetrony LM41 i LM42 oraz zwieraki NO były opracowania krajowego.

Stacja JAWOR rozmieszczona była na jednym wozie typu Tatra 111 z przyczepą do przewozu anteny. Drugi wóz zawierał elektrownię przewoźną. Zasięg stacji wynosił 150 km dla prawdopodobieństwa wykrycia 0,5 i samolotu MIG-17.

Rys. 3.4. Stacja JAWOR

Rys. 3.5. Odległościomierz JAWOR M

Rys. 3.6. Stacja radiolokacyjna ostrzegawcza

JAWOR M2