8228808067

50 -lecie Polskiej Radiolokacji

Sterowanie zapytaniem odbywać się może poprzez:

• kabel,

• zdalnie, drogą radiową,

• złącze szeregowe RS422.

Bezprzewodowe sterowanie zapytaniem jest

ciekawym i w pewnym sensie nowatorskim rozwią-aniem wprowadzonym do IKZ. Pozwoliło to zainstalować przycisk wyzwalania zapytania na elementach ruchomych (rękojeściach) tak, aby operator nie musiał odrywać rąk, czy choćby palców od elementów sterowania systemem ogniowym. Generujące kodowany sygnał radiowy ploty nie wymagają żadnego zasilania, wykorzystując do generacji impulsów bwcz. energię mechaniczną dostarczoną przez palec operatora, w momencie nacisku.

Pomimo małego zasięgu i mocy, wymagania stawiane antenie interrogatora krótkiego zasięgu są bardzo wysokie. Potęguje to specyfika instalacji, szczególnie na okrętach, z których każdy wyposażony jest w transponder. Ideą, jaka przyświecała konstruktorom, było uniezależnienie się interrogatora krótkiego zasięgu od innych urządzeń IFF na pokładzie okrętu. Chodzi tu głównie o eliminację odpowiedzi transpondera okrętowego na zapytanie własnego interrogatora krótkiego zasięgu. Udało się to dzięki unikalnej, chronionej patentem konstrukcji anteny.

Sercem IKZ-02 jest część cyfrowa, która została umieszczona na oddzielnym pakiecie o wymiarach 130mm x 80mm. Tak małe wymiary pakietu zajmującego się między innymi cyfrową obróbką sygnałów wizji, przychodzących z transpondera obiektu pytanego, możliwe były do uzyskania dzięki zastosowaniu wyspecjalizowanego procesora sygnałowego najnowszej generacji firmy Texas Instruments TMS320C6202.

Podsumowując należy stwierdzić, że IKZ jest urządzeniem systemowo elastycznym, a jego rozwiązanie techniczne bazujące na oprogramowaniu może znaleźć szerokie zastosowanie. Szczególnie ważne jest tu wyposażenie w nie wyrzutni GROM i innych instalacji w OPL WLąd. i OPL WLOP.

8.5. Interrogatory średniego i dalekiego zasięgu

W 1991 roku CNPEP RADWAR SA został wyznaczony decyzją Ministerstwa Obrony Narodowej na głównego wykonawcę wszelkich prac związanych z realizacją tematu SUPRAŚL, celem którego było zapewnienie Siłom Zbrojnym RP kompatybilności z systemami identyfikacji „swój-obcy^,, użytkowanymi w państwach NATO, tzn. z systemami IFF Mark XA i Mark XII.

W 1993 roku nastąpiło podpisanie kontraktu licencyjnego z firmą Thomson CSF-CNI na produkcję w CNPEP RADWAR SA elementów systemu IFF. Rozpoczęto modernizację radarów naziemnych nadzoru (w tym stacje radiolokacyjne produkcji b. ZSRR), wyposażając je w zestawy urządzeń zapytujących z podstawowym urządzeniem w postaci interrogatora dalekiego zasięgu SA10M2E.

W dalszym stadium rozbudowy systemów identyfikacji przystąpiono do wyposażenia systemów rakietowych w interrogatory SB16E3 średniego zasięgu. Na okrętach i posterunkach brzegowych Marynarki Wojennej zainstalowano również zestawy urządzeń zapytujących i odzewowych dalekiego zasięgu. Podstawowe parametry i przeznaczenie bloków wchodzących w skład systemów identyfikacji omówino niżej:

Interrogator dalekiego zasięgu, ukompletowany w formie Zestawu Urządzenia Zapytującego Dalekiego Zasięgu, zawiera:

• interrogator SA10M2 lub SA10M2R,

• (z rozszerzonym zakresem regulacji mocy),

• zmodernizowany dekoder (G3DE3 lub G3DE3M),

• pulpit zdalnego sterowania SR 19C,

• pulpit programowania SR 20C,

Zasięg instrumentalny: 470 km.

Przeznaczenie:

• stacje rlok wstępnego wykrywania średniego i dalekiego zasięgu takie jak: N-31, N-11, N-12, N-21, N-22,

• stacje rlok okrętowe,

• Autonomiczny Zestaw Urządzeń Rozpoznawczych AŻUR (do współpracy ze stacjami rlok prod. b. ZSRR: K66, K66M, P18, P37, P40, P14,

• posterunki brzegowe Marynarki Wojennej.

W celu poprawienia interoperacyjności urządzeń IFF dalekiego zasięgu w pierwszym etapie opracowano możliwość zdalnego sterowania systemem IFF przez system zewnętrzny poprzez łącze RS lub HDLC, a także ekstrakcji odpowiedzi z radaru wtórnego, tworzenie płotów oraz ich wysyłanie w formacie określonym przez użytkownika (np. ASTERIX) do systemów sterowania i dowodzenia. Następnym krokiem była modernizacja interrogatora SA10M2, polegająca na opracowaniu obróbki monoimpulsowej. Osiągnięto poprawę dokładności azymutu obiektu powietrznego (wartość skuteczna błędu będzie mniejsza od 0,08°) uzyskiwaną przez pełny pomiar parametrów R i 8 w jednym impulsie. Obróbka monoimpulsowa jest pierwszym krokiem do implementacji modu S w interrogatorach dalekiego zasięgu produkcji CNPEP RADWAR SA.