NOWOŻYTNOŚĆ :

MACHIAVELLI Niccolò di Bernardo dei CEL UŚWIĘCA ŚRODKI

(ur. 3 maja 1469 r. we Florencji, zm. 21 czerwca 1527 r. tamże) - prawnik, filozof, pisarz społeczny i polityczny, historyk i dyplomata florencki, jedna z postaci włoskiego odrodzenia. Napisał traktat o sprawowaniu władzy pt. Książę, który sprawił, że od jego nazwiska powstał termin makiawelizm. Idealnym ustrojem była dla niego republika. W 1559 jego pisma znalazły się na kościelnym indeksie ksiąg zakazanych.

Realizm polityczny - Słowo "polityka" używał w sensie trochę węższym niż rzecz się ma w powszechnym użyciu. Polityka w jego mniemaniu dotyczyła bezpieczeństwa zewnętrznego, pokoju wewnętrznego, stabilności i poziomu zamożności. Ale nie obejmowała już wychowania, realizacji ideałów czy moralności. Realizm polityczny to metoda badania zjawisk życia społecznego i politycznego. Odrzucamy model postrzegania rzeczywistości przez pryzmat tego, jak powinna ona wyglądać. Kluczowa staje się wiedza czerpana z doświadczenia historycznego, jak również z obserwacji empirycznej.

Takie rozumienie polityki wykluczało myślenie utopijne. Machiavelli podszedł do problematyki państwa w sposób naukowo-techniczny. Nie oceniał, lecz opisywał politykę tak, jakby mówił o mechanizmie. Dlatego tradycja anglosaska powszechnie uznaje go za ojca nauk politycznych. Nazywa się go też założycielem nowożytnej filozofii polityki i odkrywcą "nowego moralnego kontynentu.

Skupiał się na odkryciu reguł skutecznego działania. Jest to wg niego możliwe, bo zdarzenia się powtarzają, a natura ludzka jest stała. Zachowanie człowieka da się przewidzieć, jeśli tylko rozporządzamy wiedzą, którą daje nam studiowanie historii.

CEL I ŚRODKI - Istnieje wiele sposobów zdobycia tego, czego pragniemy. Machiavelli nie twierdził, że cel uświęca każde środki. Narzędzie i sposoby posługiwania się nimi muszą być adekwatne do sytuacji. Nie mogą powodować skutków gorszych niż stan rzeczy, który próbujemy zmienić. Na linii frontu trzeba nie tylko żołnierzy - ludzi wielkiego serca, ale także amunicji: znajomości nowych mediów czy wiedzy eksperckiej. Więcej, dla niektórych front nie jest metaforą, a brutalną rzeczywistością. Obywatelskie nieposłuszeństwo nie jest czymś uniwersalnym. Co się sprawdza w Niemczech, to w Nigerii (plemię Ogoni) albo Meksyku (Chiapas) byłoby samobójstwem. Niechętnie godzę się z tym, iż "dwa są sposoby prowadzenia walki: jeden - prawem, drugi - siłą" (r. XVIII), ale nikomu nie wolno odebrać prawa do samoobrony.

Amoralizm - Machiavelli jest bardzo sceptyczny jeżeli chodzi o naturę człowieka. Jego zdaniem ludźmi kierują niskie pobudki i egoizm. Nawet jeśli ktoś chciałby postępować moralnie, będzie mu bardzo trudno obronić się przed powszechną niegodziwością. "Racja nic nie znaczy, gdy nie jest poparta siłą", pisał, a gdzie indziej: "w polityce bezbronni prorocy nie zwyciężają". Takie słowa są zrozumiałe u kogoś, kto był świadkiem spalenia Savonaroli. Amoralizm, cynizm i wyrachowanie, które przypisuje się postawie makiawelicznej, u samego Machiavellego wynika ze specyficznego podejścia do zagadnień związanych z problematyką państwa.

Machiavelli, rozumiejąc państwo jako twór złożony z władcy i podporządkowanych mu jednostek, mało interesował się społeczeństwem, bardziej warunkami działania w danym ustroju politycznym, do czego przydatna jest według niego wiedza psychologiczna.

Jego absolutne nowatorstwo polegało na tym, że traktował państwo jako twór całkowicie ludzki, bez pierwiastka boskiego. Jego poprzednikiem w tej kwestii był Marsyliusz z Padwy, który w sporze między papiestwem a cesarstwem, odwołując się do awerroistycznej teorii dwóch prawd: wiary i rozumu, dowodził niezależności państwa.

HOBBES Thomas CZŁOWIEK CZŁOWIEKOWI WILKIEM

(ur. 5 kwietnia 1588 w Westport w Anglii, zm. 4 grudnia 1679 w Hardwick Hall) - angielski filozof, autor dzieła Lewiatan (1651), traktatu, w którym dowodzi, że jedynym sposobem uniknięcia zła, jakie spotyka ludzi żyjących w tzw. stanie natury, jest zawarcie umowy przekazującej nieograniczoną, absolutną władzę w ręce suwerena.

Hobbes wychodzi z filozofii przyrody. Jest ona dla niego nauką o ciałach i ruchu. Wszechświat, państwo i człowieka należy uważać za bardzo złożoną maszynę. Spostrzeganie jest ruchem wewnętrznym części ciała, wywołanym ruchem przedmiotów zewnętrznych. Od nich pochodzą uczucia chęci, miłości, bólu i obawy oraz uczucia osobliwe, a zwłaszcza ogarniające wszystkich dążenie do władzy i czci. Pierwotnym stanem jest wojna powszechna. Instynkt samozachowawczy prowadzi do powstania państwa drogą wzajemnej dobrowolnej umowy.

Stan natury to wg Hobbesa wojna każdego z każdym (łac. bellum omnium contra omnes), co wynika bezpośrednio z faktu, że każdy człowiek jest z natury egoistą. Przy braku ograniczającej go z zewnątrz władzy, w sytuacji gdy pozornie wszyscy są wolni, ludzie zaczynają z sobą walczyć, co powoduje, że zamiast korzystać z wolności każdy musi cały czas koncentrować się na przetrwaniu. Między wolnością a przetrwaniem istnieje zatem stały, nierozwiązywalny konflikt. W doktrynie Hobbesa wolność określana jest jako brak zewnętrznych przeszkód w osiąganiu celów. Wolność człowieka polega na tym, iż nikt nie powstrzymuje jego działań.

Państwo naturalne rodzi się z powodu groźby unicestwienia tych, którzy nie podporządkują się mocy przyszłego suwerena. Przyczyną narodzin państwa jest tu wola władcy. Nie samo jednak zwycięstwo daje uprawnienie do władzy nad zwyciężonym, lecz ugoda/pakt zwyciężonego, (pakt zwyciężonego jest podobny do współczesnego jednostronnego oświadczenia woli). Pakt w przypadku państw naturalnych nie jest elementem żadnej umowy, jest tylko przyrzeczeniem zwyciężonego.

Państwo polityczne powstaje na skutek podwójnego zobowiązania, po pierwsze wobec obywateli, po wtóre, wobec suwerena. Taką republikańską teorię narodzin państwa ustanowionego, inaczej politycznego, możemy nazwać mianem kontraktualizmu. Pakty jednostek stają się elementem umowy społecznej . Państwo może być demokracją, która istnieje dzięki dwóm elementom, z których pierwszym jest ustanowienie stałych zebrań, tworzące lud, a drugim większość głosów tworząca władzę. Państwo może być arystokracją, która powstaje dzięki przemianie demokracji, polegającej na przeniesieniu władzy na kolegium optymatów. Może być również monarchią, którą wywieść można również od władzy ludu, a więc zgromadzenia, które uprawnienia swe przeniosło na jednego człowieka. Suwerenem zatem nie musi być jednostka.

Umowa spoleczna - Zdaniem Hobbesa jedynym sposobem na zaprzestanie wojny każdego z każdym, jest zrzeczenie się wolności jednostkowej, przez zawarcie umowy społecznej, przekazującej całą władzę suwerenowi (jednostce lub organowi kolegialnemu). Umowa taka tworzy wspólnotę i państwo, które wbrew poglądom Arystotelesa, nie może powstać w sposób naturalny, lecz musi być wynikiem świadomej decyzji. Do zawarcia paktu popycha człowieka lęk przed skutkami stanu naturalnego, ale nie tylko lęk. Państwo rodzi się tak samo w wyniku strachu przed potęgą jakiejś osoby, jak i w wyniku ufania komuś, że jest on zdolny zapewnić opiekę i obronę.

LOCK John- (ur. 29 sierpnia 1632 w Wrington, zm. 28 października 1704 w Oates ) - angielski filozof, lekarz, polityk i ekonomista. Twórca klasycznej postaci empiryzmu oraz podstaw teoretycznych rządów demokratycznych. W ekonomii stworzył teorię wartości pieniądza, która stała się początkiem kierunku ekonomicznego zwanego monetaryzmem.- pochodził z rodziny wolnomyślicielskiej był pionierem liberalizmu.
Stworzył podstawy empiryzmu. Empiryzm to zasadnicze stanowisko filozofii oświecenia. W filozofii opierał się na medycynie i przyrodoznawstwie. Jego znane dzieło to: „Rozważania dotyczące rozumu ludzkiego”. - było ono poświęcone analizie samego poznania. Lock podzielał empiryzm Bacona ( nie ma wiedzy bez doświadczenia). Ale jego teorie były opisowe. Wszystko wg niego powstaje w drodze doświadczenia( też błędy i fałsz). Lock wyjaśnia rozwój naszego umysłu i co w nim zachodzi. Interesowała go strona psychologiczna. - jak wiedza powstaje w świadomości, co dzieje się w naszej głowie.
Empiryzm Locka był empiryzmem subiektywnym. Lock uważał, że opieranie się na doświadczeniu, to opieranie się na zmysłach. Twierdził, że zagadnienia metafizyczne nie są dla nas rozwiązywalne, więc musimy badać samo poznanie. Filozofia przestała, więc być poglądem na świat a stała się poglądem na człowieka. Metody badań są metodami psychologicznymi. Ważny jest stosunek człowieka do pojęć a nie same pojęcia.
Pochodzenie wiedzy wg Locka - wiedza pochodzi z doświadczenia. Nasz umysł jest tabula rasa ( czysta kartą) i dopiero na skutek doświadczeń zostaje zapisany. Hasło: „ Nie ma nic w umyśle, czego nie byłoby wcześniej w zmyśle” to czołowe hasło empirystów. To stanowisko kłóci się z emotywizmem. Lock zwalczał też wszelkie elementy wrodzoności. Uzasadniał to tym, ze nie wszyscy mają takie same idee. Gdyby były one wrodzone wszyscy mielibyśmy takie same idee. Wg Locka wrodzone mogą być natomiast nasze dyspozycje lub pewne władze umysłu.
Nabywanie doświadczenia wg Locka odbywa się
- przez doświadczanie rzeczy zewnętrznych ( zewnętrzne postrzeżenie)
- przez doświadczanie samego siebie ( refleksje)
Oraz przez - metodę nabywania - introspekcję ( doświadczenia wewnętrzne)
Jest to dualizm epistemologiczny.
Wszystko, co znajdujemy w umyśle ( postrzeżenia zewnętrzne, doświadczenia wewnętrzne i abstrakcyjne pojęcia oraz wyobrażenia fantazji Lock nazywał ideami.
Wg niego idee odpowiadają dwojakim własnościom:
- pierwotnym ( obiektywnym - kształt, ruch, rozciągłość
- wtórnym ( subiektywnym) - barwy, dźwięki smaki itp.
Lock mówi tez o ideach
- prostych ( pochodzą tylko z doświadczenia)
- złożonych ( pochodzą tylko z naszego umysłu)
Niektóre praktyczne wskazówki Locka: sformułował on 3 hasła
- badania należy prowadzić w połączeniu z życiem
- badania musza być oparte na podstawach psychologicznych
- należy każdemu człowiekowi przyznać swobodny rozwój i wolność wypowiedzi i sądów.
Etyka wg Locka:
- życie etyczne powinno być żywe i konkretne
- życie moralne powinno być wolne ( oparte na rozumie człowieka a nie na autorytecie)
W zakresie pedagogiki Lock -domagał się uwzględnienia indywidualnie każdego dziecka. W zakresie państwa propagował wolność i tolerancję. Lock sformułował zasady państwa konstytucyjnego, mówił o podziale władz, prawie większości do rządzenia.
Lock nie tolerował religii objawionej, głosił konieczność religii naturalnej, zgodnej z natura i rozumem.

MONTESKIUSZ Charles Louis de Secondat baron de la Brède et de Montesquieu

(Karol Ludwik Monteskiusz; ur. 18 stycznia 1689 w La Brède, zm. 10 lutego 1755 w Paryżu) - francuski filozof, prawnik, wolnomularz i pisarz epoki Oświecenia.

Monteskiusz w Listach perskich (1721) poddał krytyce porządek panujący we Francji przed rewolucją, traktując ustrój państwowy Wielkiej Brytanii jako wzorzec do naśladowania.

Największym dziełem Monteskiusza było składające się z trzydziestu jeden ksiąg O duchu praw (De l'esprit des lois, 1748), w którym dokonał analizy znanych ówcześnie form ustrojowych.

Monteskiusz wyszedł od koncepcji prawa naturalnego, wywodząc (w niezgodzie z Hobbesem), że prawo stanowione zostało ustanowione dla poskromienia dzikości natury. Przy tworzeniu prawa należy brać pod uwagę naturalne uwarunkowania, które kształtują ducha praw. Do tych uwarunkowań należą: wielkość terytorium państwa, klimat, religia, obyczaje, historia, formy gospodarowania oraz zasady rządzenia. Monteskiusz wyróżnił trzy formy państwa:

despotia, w której zasadą rządzenia jest strach,

monarchia, w której rządy odwołują się do honoru,

republika, która może mieć ustrój demokratyczny (oparta jest wtedy na cnocie) albo arystokratyczny (oparta wtedy na umiarkowaniu warstw rządzących).

Monteskiusz uważał, że o jakości państwa stanowi gwarantowanie przez nie wolności obywateli. Filozof wysunął myśl, że sprzyja temu ograniczenie władzy, a zwłaszcza jej podział. Należy oddzielić władzę zajmującą się ustanawianiem praw od władzy wprowadzającej w życie jej postanowienia; sądy zaś powinny być całkowicie niezależne od władz państwowych. Dzięki temu sędziowie, nie obawiając się nacisków ze strony władzy, mogliby wydawać sprawiedliwe wyroki. Do sądu mógłby wówczas odwołać się obywatel, który czułby się pokrzywdzony decyzją któregoś z urzędów. Monteskiusz postulował również powołanie dwuizbowego parlamentu jako władzy ustawodawczej, z prawem weta dla rządu. Spopularyzował w ten sposób klasyczną definicję trójpodziału władzy.

MILL John Stuart (ur. 20 maja 1806 w Pentonville, Londyn, Anglia, zm. 8 maja 1873 w Awinion, Francja) - angielski filozof, politolog i ekonomista. W filozofii był pierwotnie kontynuatorem tradycji utylitaryzmu, by później przejść na pozycje naturalistyczne. W politologii i ekonomii był teoretykiem i piewcą liberalizmu. Uważany jest za twórcę liberalizmu demokratycznego.

Poglądy filozoficzne Johna Milla dzielą się na dwa okresy. We wczesnym okresie był on zdecydowanym zwolennikiem utylitaryzmu i kontynuatorem brytyjskiego empiryzmu. Jego uważane za najważniejsze dzieło tego okresu to "System of Logic, Ratiocinative and Inductive", w którym sprecyzował i przystosował koncepcję empirycznej teorii poznania do zastosowania w ramach utylitaryzmu. Kilka myśli zawartych w tym dziele stało się podstawą współczesnej logiki matematycznej. Były to:

-pierwsza próba uściślenia pojęć tradycyjnej logiki Arystotelesa, w formie diagramów, schematów i oznaczeń symbolicznych,

-koncepcja odejścia od "magicznego" traktowania logiki i matematyki na rzecz poglądu, że są to swoiste "metajęzyki", które można w dowolny, ale nie sprzeczny sposób przystosowywać do potrzeb użytkownika,

-próba uporządkowania zasad rozumowania indukcyjnego w postaci tzw. kanonów Milla.

W drugim okresie poglądy Johna Milla przeszły (w dużym stopniu na skutek kontaktu z dziełami Comte'a) w teorii poznania bardziej na pozycje naturalistyczne, a w etyce zbliżył się do pozycji neokantowskich.

W politologii John Mill był kontynuatorem demokratycznej i liberalnej myśli w duchu Johna Locke'a. Jego najważniejszym dokonaniem było dostrzeżenie zagrożeń dla demokracji (i ogólnie wolności obywatelskiej) ze strony jej samej. John Mill, studiując historię rewolucji francuskiej, a także historię funkcjonowania demokracji w USA, dostrzegł że systemy demokratyczne mają często tendencję do przekształcania się w "dyktaturę większości". "Dyktatura" taka powoduje blokowanie zmian oraz krystalizowania się i wyrażania odmiennych od większościowych poglądów. Proces ten może następować na dwa sposoby:

Na drodze politycznej: w sytuacji, gdy w kraju demokratycznym pewna partia zdobywa trwałą i długotrwałą przewagę, ma ona tendencję do monopolizowania władzy przez przejmowanie kontroli nad informacją i obsadzanie kluczowych stanowisk swoimi zwolennikami.

Na drodze ekonomicznej: przez powstawanie monopolistycznych przedsiębiorstw, które poprzez korupcję i lobbing przejmują "po cichu" faktyczną władzę i zamieniają instytucje przedstawicielskie oraz rząd w struktury fasadowe.

Oba te mechanizmy mogą mieć miejsce jednocześnie.

Widząc te zagrożenia Mill postulował, aby do konstytucji pisanej w duchu Locke'a wprowadzić dodatkowe zapisy gwarantujące podstawowe wolności obywatelskie oraz uniemożliwiające monopolizację władzy. Do tych podstawowych wolności John Stuart Mill zaliczał:

wolność zgromadzeń, zrzeszania się i tworzenia grup nacisku;

wolność wygłaszania publicznie swoich poglądów - czyli zakaz cenzury;

gwarantowanie prawa do bycia "mniejszością" - czyli zakaz prześladowania w jakikolwiek sposób osób o innych niż większość poglądach.

Z kolei jako zabezpieczenia prawne przed monopolizacją władzy Mill proponował:

proporcjonalne, a nie większościowe wybory do ciał przedstawicielskich;

stworzenie "niezależnego korpusu urzędniczego" - czyli apolitycznych stanowisk w administracji rządowej, które nie podlegałyby wpływom politycznym; członkowie tego korpusu powinni być wybierani przez konkursy i wykonywać tylko takie polecenia polityków, które są zgodne z prawem oraz alarmować opinię publiczną bądź odmawiać ich wykonywania, jeśli są sprzeczne z prawem;

prawo antymonopolowe - czyli udzielenie rządowi prawa do rozbijania niebezpiecznych monopoli w gospodarce.

---