Antoni Słonimski

Lato w mieście

Pomiędzy felietonem a pójściem do kina,
W drodze między kawiarnią i znowu teatrem
Jest czasem jedna chwila, a czasem godzina,
Kiedy ziemię czuć trawą, a niebo czuć wiatrem.

Wśród pudru, perfum, wstążek, w pachnącej bieliźnie,
Przepojeni mdłą wonią, przerwijmy tę złudę,
Spójrz mi w oczy, jak patrzy mężczyzna mężczyźnie,
To nie śmierć widzisz w oczach: gorzej - widzisz nudę.

Śpieszmy się za tłumem - jak tłum niecierpliwi,
Wykrzyczeć chcemy wszystko, choć nikt się nie pyta.
Ach, jeszcze jeden dowcip, żart, uśmiech, wizyta,
Chyba śmierć się uśmiechnie, a życie się skrzywi.

Antoni Słonimski

Inwokacja

Wystarczy tylko spać, a czas przemija.
Wystarczy tylko zaknąć oczy,
A już przześliźnie się jak żmija
Lub wielkim czarnym skokiem skoczy.
Wystarczy tylko spać, a czas przemija.

Spać? Może marzyć? Czyż nie jest szlachetniej
Snem nazwać życie? W cichy wieczór letni,
Gdy blade gwiazdy błysną na błękicie,
Gdy powtórzone srebrem w morzu się rozpalą,
Rozmawiać ze wspomnieniem jak Tetyda z falą?

Czyż wytłumaczyć można kolorami
Związek uczuć i myśli, całą ich zawiłość,
Nieporadnymi czyż można słowami
Obudzić przeszłość, jak się budzi miłość?
Jeden ułamek senny i odprysk marzenia
Gdybyś zapragnął przeżyć razem ze mną do dna,
Musiałbyś wiedzieć wszystko, wszystko czuć to samo
I znać historię każdego westchnienia.
Wybierz dzień najpiękniejszy z minionej młodości,
Przez to wspomnienie przesącz powolutku
Melodię wiersza, aż na dnie czułości
Zostanie ci na sercu wonny osad smutku.
Nie. Potrzebne do tego są ćwierć, pół ćwierci słowa.
Czarne klawisze, których nie zna mowa.

Więc spać i marzyć. Zatrzasnąć jak wieko
Własny świat myśli i wyrzec się męki
Uczuć splątanych w nieporadne dźwięki,
Życia jak miasta słuchać, co szumi za rzeką.
Więc marzyć. Spać. A może jest jednak szlachetniej
Gniewnym słowem rozpaczy rzucać jak pociskiem
I być tą gwiazdą racze, która w wieczór letni
Nie świeci, ale niebo przekreśla swym błyskiem.

---