Antoni Słonimski (1895-1976) – Czarna wiosna (fr.)

Już wam nie będę płacił śpiewem,

Czuję pod nogą twardy grunt!

I gniewem

Zachłyśnie się mej pieśni bunt!

Ja, com żył zawsze jeno echem,

Na wpół ukryty w cieniu krat,

Oddechem

I chciwą żądzą chłonę świat.

Słyszę w sapaniu lokomotyw

Rytm heksametru, w świstach kół

Gra motyw,

Co strofy pęd hamuje wpół.

W daktyle, jamby i trocheje

Zleję gwar miasta, mętny szum,

Szaleję!

Jak strofy wiersza, popchnę tłum.

O, ze mną, ze mną, ciemna zgrajo!

Jakżeś mi piękna, kiedy w krąg

Padają

Więzy z osłabłych twoich rąk.

Niech z jękiem miasta się rozpękną,

Niech miecz twój sięga aż do trzew,

I piękno

Zmieni się w ciało, zmieni się w krew!

Wartko i szybko w pęd stokrotny,

W rytmiczne karby ujmę skok

Zawrotny

Aż w tańcu runę z wami w mrok!

Po chmurnych mękach wytężenia

W rozkosz was krwistą, straszną pchnę

Spełnienia,

Co myśli w białej nurza mgle,

Pada – zapada w mrok omdlenia.

III

Z prawdziwym żalem słowa te kreślę.

Dosyć po polsku, dosyć pisałem!

Wszystko, co czułem i co cierpiałem,

Wszędzie na świecie ogromnym, całym.

Chcę dziś pisać po grecku!

Chcę dziś pisać po francusku,

Chcę dziś pisać po niemiecku,

Chcę dziś pisać po turecku,

Po włosku, chińsku, po rusku!

Czarnym Arabom znad Eufratu

I ludożerczej w Zambezi sekcie

Chciałbym powiedzieć, tak jak brat bratu,

Słowa w ich własnym dzikim dialekcie.

Śpiewać po szynkach w noce pijane,

W portach latarni, gdzie tysiąc gore,

Chinkom, dziewczynkom spod Singapore,

Słowa znajome a niespodziane!

Żal mi dni, które przeszły, żałuję

Lat już minionych, wieków, stuleci –

Myśl moja rącza cwałuje, leci.

Słońce śmiejąca w biegu całuje!

Spłoszyłem ruchem oto sto słoni,

Co z majestatem niosły lektyki –

Okrzyki! Tumult wstaje i dziki

Niewolnik czarny chwyta się broni.

Słoniom w różowe pchają pachwiny

Strzały zatrute, padają w trzasku

Burnusy białe, perły, rubiny,

Srebro i zieleń tarza się w piasku.

Wszędzie was widzę dziś, czarni ludzie,

Bracia, o bliźni, obywatele!

Z wami wszystkimi dziś się podzielę,

Powiem wam wszystkim słowo o cudzie.

Ojczyzna moja wolna, wolna...

Więc zrzucam z ramion płaszcz Konrada.

Ojczyzna w więzach już nie biada,

Dźwiga się, wznosi, wstaje wolna.

Na cóż mi zbędnych słów aparat,

Którymim szarpał rany twoje?!

By ciebie zbudzić, już nie stoję

Nad twoim trupem jako Marat.

Poezjo, tyżeś na kurhany

Kazała klękać, jątrząc ranę,

Wodząc przed oczy rozkochane

Delije, pasy i żupany.

I cóż mi zrobić teraz z mową,

Która, zbłąkana w tej manierze,

W pawęże bije i puklerze,

Ojczyznę wzywa: wstań na nowo!

Odrzucam oto płaszcz Konrada:

Niewola ludów nie roznieca

Płomienia zemsty! – Pusta heca!

Gdzie indziej żagiew moja pada!

Czarna wiosna, 1919