PLAN PRACY

Instruktora do przeprowadzenia zajęć z szkolenie sanitarne

z żołnierzami nowo wcielonymi

Temat: Ewakuacja rannych z pola walki

Czas: ograniczony zmianą grup

Potrzebne materiały:

PRZEBIEG ZAJĘĆ

Lp.	Zagadnienia i czynności instruktora	Czas min
1	Podaje temat i cele zajęć Temat: Ewakuacja rannych z pola walki Cel: zapoznać z sposobami ewakuacja rannych z pola walki
2	W celu ułatwienia wyszukiwania rannych na polu walki stosuje się różnego rodzaju oznakowania miejsca, w którym ranny się znajduje, np. za pomocą łopatki piechoty, kawałka bandaża lub białego materiału zawieszonego na krzaku itp. W nocy używa się specjalnych znaków pokry­tych świecącą farbą lub folii odblaskowej. Sposoby te powinny być uzgodnione z sanitariuszem pododdziału przed walką i znane wszystkim żołnierzom. Wybór sposobu wyciągania lub wynoszenia rannego z pola walki zależy od charakteru zranienia, stanu rannego, oddziaływania nieprzyjaciela oraz rzeźby terenu. Wyciąganie na boku. Należy położyć się na boku tuż obok rannego (jego głowa powinna znajdować się na wysokości klatki pier­siowej wyciągającego), tułów rannego kładziemy na nodze, podciągniętej i zgiętej w kolanie. Zależnie od charakteru zranienia ranny leży na plecach lub boku. Podtrzymując rannego jedną ręką oraz odpychając się od ziemi swobodną nogą i łokciem drugiej ręki, wyciągamy rannego do uprzednio wybranego ukrycia. Do wyciągnięcia rannego tym sposobem na odległość 15 m potrzeba około 1,5 minuty. Wyciąganie na plecach. Rannego kładzie się na zdrowym boku, wyciągający kładzie się obok, jego plecy przylegają do piersi rannego. Nogę leżącą na ziemi podsuwa się pod nogi rannego. Jeżeli wyciągający leży na lewym boku, to lewą ręką chwyta prawą rękę rannego, a prawą ręką kurtkę lub spodnie rannego. Następnie kładąc się na brzuch, silnym lecz nie gwałtownym ruchem kładzie sobie rannego na plecy. Nogi ran­nego powinny znajdować się między nogami wyciągającego. Ranny, jeśli jest przytomny i może pomagać wyciągającemu, podtrzymuje się za jego ramiona. Wyciągnięcie rannego tym sposobem na odległość 15 m pochłania 1,5 do 2 minut. W celu wyciągnięcia rannych z pola walki można używać środków pod­ręcznych, jak np. w warunkach zimowych narty, deski itp. Po wyciągnięciu lub wyniesieniu rannego do odpowiedniego ukrycia (gniazda rannych) należy rozpiąć mu kołnierz i pas, dać pić (płynów do picia nie wolno podawać rannym w brzuch), wygodnie ułożyć oraz w miarę Potrzeby i możliwość ogrzać. Należy również sprawdzić, a w razie potrzeby poprawić, założenie opatrunku, unieruchomienia, opaski uciskowej . Wymienione czynności w gnieździe rannych wykonuje sanitariusz, ale powinien umieć wykonywać je każdy żołnierz. Wynoszenie rannego przez jednego żołnierza może odbywać się sposobem "na barana" (raniły obejmuje niosącego z tyłu za szyję, a ten chwyta go pod kolana), sposobem "matczynym" (niosący niesie rannego przed sobą na zgiętych rękach) oraz sposobem "strażackim". Wynoszenie rannego przez dwóch żołnierzy może odbywać się na tzw. ."stołeczku" utworzonym ze splecionych rąk, na którym siedzi ranny (przytomny, mający zdrowe kończyny górne), obejmując niosących za szyję. Drugi sposób polega na tym, że jeden niosący chwyta rannego z tyłu pod pachy, a drugi ujmuje go pod kolana. Sposób ten nadaje się szczególnie do przenoszenia rannych w brzuch. Przenoszenie rannego przez trzech żołnierzy może być konieczne przy ranach kręgosłupa i miednicy. Niosący klękają po jednej stronie rannego, podkładają pod niego ręce i jednocześnie unoszą go do góry. Przenoszenie powinno odbywać się bardzo ostrożnie, aby nie pogłębić istniejącego urazu.
3	Omawiam zajęcia;

OPRACOWAŁ

…………………………………………………….

---