Adamin

Adamin

Adamin

Adamin (adamit) - minerał z grupy arsenianów. Należy do minerałów bardzo rzadkich..

Nazwa pochodzi od nazwiska francuskiego mineraloga Gilberta Josepha Adama (1795-1881).

Cechy fizyczne

• Wzór chemiczny : Zn₂(AsO₄)OH - zasadowy arsenian cynku.

• Układ krystalograficzny : rombowy,

• kryształy wydłużone lub równe tworzą promieniste agregaty

• Barwa : bezbarwny, jasnozielony, żółty o różnych odcieniach, niebieskozielony. Odmiany zawierające tlenek kobaltawy wykazują barwę różową i fioletową.

• Rysa : biała

• Połysk : szklisty

• Twardość w skali Mohsa : 3,5

• Gęstość : 4,32 - 4,48 g/cm³

• Łupliwość : wyraźna w jednym kierunku

• Przełam : muszlowy do nierównego

• Dyspersja : silna

• Widmo absorpcyjne : nie diagnostyczne

• Luminescencja : minerał wykazuje intensywnie zielone świecenie w bliskim UV oraz zielone i cytrynowożółte w dalekim UV

Zazwyczaj tworzy małe, wydłużone kryształy o pokroju tabliczkowym, słupkowym, igiełkowym. Tworzy też kryształy izometryczne. Występuje w skupieniach drobnoziarnistych, kulistych, nerkowatych, w postaci naskorupień i nalotów oraz skupień groniastych wypełniających pustki w skałach (druzy). Jest kruchy i przezroczysty, wykazuje wyraźną fluorescencję o barwie cytrynowej. Rozpuszcza się w kwasie solnym. Zawiera domieszki tlenków Cu i Co.

Występowanie

Jest minerałem wtórnym strefy złóż kruszców zasobnych w cynk - (sfaleryt) i arsen.

Miejsca występowania: Występuje w USA, Grecji - Lavrion, Meksyku - Durango, Namibii - okolice Windhoek, Chile, Włoszech, Turcji, Francji, Algierii.

Zastosowanie

• ma znaczenie naukowe

• w celach jubilerskich stosowany jest bardzo rzadko ze względu na niską twardość i wyraźną łupliwość - najbardziej cenione odmiany zielone,

• poszukiwany przez kolekcjonerów.

Adular

Adular

Adular - minerał z grupy krzemianów, przezroczysta i bezbarwna odmiana skalenia potasowego. Należy do minerałów rzadkich.

Nazwa pochodzi od gór Adula w Alpach (okolice St. Gothard w Szwajcarii).

Właściwości

• Wzór chemiczny: KAlSi₃O₈ - glinokrzemian potasu.

• Układ krystalograficzny: jednoskośny

• Barwa: przezroczysty lub prawie przezroczysty z niebieskawą lub zielonawą poświatą

• Twardość w skali Mohsa: 6

• Gęstość: 2,53-2,56 g/cm³

• Połysk: szklisty, perłowy

• Łupliwość: doskonała, dwukierunkowa

• Często wykazuje perłową opalescencję, migotliwość lub charakterystyczną grę barw zwaną adularyzacją. Kryształy wykazujące to zjawisko noszą nazwę kamieni księżycowych.

Tworzy kryształy grubotabliczkowe, słupkowe (nawet kilkadziesiąt centymetrów). Czasami przyjmuje postać romboedru. Jest kruchy i przezroczysty.

Występowanie

Jest minerałem hydrotermalnym niskich temperatur. Spotykany w żyłach magmowych. Najlepiej wykształcone okazy występują w druzach i szczelinach skalnych.

Miejsca występowania: Szwajcaria - w Alpach - Aular-Berstock (gdzie pozyskano go po raz pierwszy), Austria - w Zillertall i Habachtal, Włochy - w Val di Vizze i Val Medel, Francja - w Val d'Isere, Niemcy, Birma, Rumunia, Meksyk.

Znaczenie

• ma znaczenie naukowe i kolekcjonerskie

• odmiany o charakterze kamieni księżycowych znajdują zastosowanie w jubilerstwie.

• stosowany do wyrobu ozdobnej galanterii.

Adularowy kamień księżycowy

Ortoklaz; kamień księżycowy

Ortoklaz

Adularowy kamień księżycowy - odmiana ortoklazu. Fazą przeważającą jest adular, a fazą rozproszoną - albit.

Właściwości

• Układ krystalograficzny: jednoskośny

• Barwa: biała, niebieska lub czerwonobrązowa.

• Łupliwość: doskonała w dwóch kierunkach

• Twardość w skali Mohsa: 6

Kamienie charakteryzują się specyficznym zjawiskiem świetlnym zwanym adularyzacją, występującym na wygładzonej, okrągławej powierzchni kamienia w postaci niebiesko połyskującego pasemka, które przesuwa się przy poruszaniu kamieniem.

Niebieski połysk występuje, gdy kamień jest bezbarwny i prawie przezroczysty. Okazy takie uważa się za wyjątkowo cenne.

Występowanie

Wydobywany był dawniej w Szwajcarii. Obecnie pochodzi głównie ze Sri Lanki, spotykany jest w Birmie, Tanganice i Brazylii.

Zastosowanie

Stosowany w jubilerstwie do zdobienia pierścieni, wisiorków i naszyjników. Stosuje się zawsze szlif kaboszonowy.

Agat

Agat

Agat to minerał, wstęgowa odmiana chalcedonu. Agaty powstają w geodach. Zbudowane są z wielu różnokolorowych, naprzemianległych, (najczęściej bladych) warstw. Powstawanie pasm było prawdopodobnie wynikiem zachodzących procesów wielokrotnego wydzielania się krzemionki z roztworów lub cyklicznego wytrącania się pigmentu w żelu krzemionkowym. Zróżnicowana jest też barwa agatów. Przeważają szare, różowawe i brunatne, rzadko żywsze barwy: czerwone, zielone, czarne. Stąd stosowane bardzo często sztuczne barwienie.

Odmiany agatu

• agat forteczny - wstęgi agatu o poszarpanych krawędziach, przypominających bastiony dawnych fortec,

• agat mszysty - ponieważ nie jest pasiasty, nazwa agat mu nie przysługuje,

• agat dendrytowy - bezbarwna lub białawo-szara, przeświecająca odmiana chalcedonu o "rysunkach" przypominających drzewa lub paprocie, zwanych dendrytami,

• agat pejzażowy - agat dendrytowy, który ze względu na brązowe lub czerwonawe odcienie oraz wrośnięte dendryty tworzy coś w rodzaju pejzażu. Ponieważ nie jest pasiasty , nazwa agat nie jest usprawiedliwiona,

• muszkowiec = agat muszkowy; a. dendrytowy, w którym dendryty tworzą niezwiązane ze sobą, kłębiaste zrosty, przypominające grupy siedzących much,

• agat oczkowy - rysunek w kształcie pierścienia o punkcie centralnym przypominającym oko. Typ agatu kolistego,

• agat ognisty - nieprzezroczysty, zawierający limonit, chalcedon warstwowy o zbliżonej do opala grze barw, która powstaje wskutek ugięcia i załamania światła na wrostkach,

• agat sagenitowy,

• enhydros - migdał agatu lub jednobarwna buła chalcedonu, niekiedy wypełniona wodą, przeświecającą przez ścianki. Po wyjęciu ze skały macierzystej ciecz zwykle wkrótce wysycha,

• karneolonyks,

• mikrikit,

• onyks - kamień warstwowy, biało-czarny (cenna odmiana agatu). Jest to też nazwa jednobarwnego chalcedonu np. czarny onyks,

• sard - agat o koncentrycznych strefach zewnętrznych i pakiecie równoległych wstęg,

• sardonyks = sardonik - kamień warstwowy biało-czerwony (odmiana agatu).

Występowanie

Wśród skał wylewnych w postaci geod, a także wśród skał osadowych. Tworzyły się w procesie zastygania lawy. Powstające pustki wypełniały się stopniowo roztworami zawierającymi krzemionkę. Przerwy w dopływie roztworów i ich zmieniający się skład chemiczny stały się przyczyną zróżnicowanego zabarwienia poszczególnych warstw.

Miejsca występowania: Brazylia, Urugwaj, Indie, Republika Malgaska, Rosja, USA, Namibia.

Polska - największe i najbogatsze wystąpienia agatów są na Dolnym Śląsku, przede wszystkim koło miejscowości Nowy Kościół i Płóczki Dolne, gdzie od lat są nielegalnie wydobywane. Pomniejsze ilości są także w okolicach Tłumaczowa i Kamiennej Góry oraz w regionie Świerzawa - Wleń. Występują tam w permskich skałach wylewnych.

Zastosowanie

W starożytności wykonywano z niego amulety i pieczęcie. Obecnie stosowany w jubilerstwie i mechanice precyzyjnej.

Dawniej: pieczęcie babilońskie, perskie, sygnety rzymskie i greckie, kamee i gemmy, miniatury, ozdabiano nimi ołtarze, naczynia, brosze, wisiory - do dnia dzisiejszego. Agaty ukochał barok - puzderka, tabakierki, amulety, sygnety, drobne przedmioty, nawet meble np. sekretarzyk króla Jana III wysadzany agatami /Wilanów/. Dziś są chętnie stosowane w jubilerstwie i rzeźbiarstwie artystycznym. Doskonale opanowana sztuka barwienia agatów nadaje tym kamieniom niepowtarzalny urok.

Ciekawostki

Agat był używany do połowu pereł. Gdy chciano znaleźć perłę, spuszczano przywiązany na sznurze agat do morza. Wierzono, że perła przyciąga agat, i wtedy wystarczyło już tylko płynąć za liną, by znaleźć miejsce ukrycia perły.

Agat mszysty

Agat mszysty

Agat mszysty, ta odmiana agatu i chalcedonu ma zazwyczaj jasną, jednorodną barwę najczęściej przezroczystą. Bogato rozgałęzione wtrącenia zielonej hornblendy lub chlorytu we wnętrzu podobne są do mchu ( stąd pochodzi nazwa), czasami przypominają zwoje mózgu.. Wtrącenia tlenku żelaza nadają jej czasem odcień czerwonobrązowy.

Właściwości

• Wzór chemiczny: SiO₂ - krzemionka

• Układ krystalograficzny: trygonalny, mikrokrystaliczne

• Twardość: 6,6 -7

• Gęstość: 2,58 -2,64

• Rysa: biała

• Barwa: bezbarwna z zielonymi, brązowymi lub czerwonymi wrostkami.

• Przełam: nierówny

• Łupliwość: brak

Ponieważ nie jest strefowany, określenie agat, jest z naukowego punktu widzenia błędne.

Występowanie

Występuje jako wypełnienie szczelin lub w złożach wtórnych jako otoczak.

Duże ilości agatu mszystego występują głównie w Indiach - najpiękniejsze, zielone (Wyż. Dekan). Także Chiny, Rosja (Ural, Zabajkale), USA (Kolorado, Michigan Oregon, Utah), Algieria - Góry Atlas, Jemen - okolice Mokka nad Morzem Czerwonym.

Zastosowanie

Zazwyczaj odmianę tę szlifuje się w cienkie płytki, kaboszony lub koraliki przeznaczone do naszyjników. Wyrabia się z nich również wisiory i broszki. Możliwość pomylenia z innymi naturalnymi kamieniami szlachetnymi i ozdobnymi nie istnieje ze względu na charakterystyczny wygląd.

Akantyt

Akantyt - błyszcz jednoskośny

Akantyt - jednoskośna odmiana argentytu.

Substancja Ag₂S jest dwupostaciowa.
Powyżej temperatury 179^oC do 586 ^oC trwała jest odmiana regularna b-argentyt, a poniżej tej temperatury tworzy się rombowy akantyt.

Przy obniżaniu temperatury odmiana regularna ulega przemianie poliformicznej w odmianę rombową. Pseudomorfozy te również określa się nazwą argentyt.

Nazwa pochodzi od gr. akanta = strzała i nawiązuje do wyglądu tego minerału.

Właściwości

• Wzór chemiczny: Ag₂S

• Układ krystalograficzny: jednoskośny

• Twardość: 2-2,5

• Gęstość: 7,2-7,4

• Rysa: *

• Barwa: ciemnoszary

• Przełam: *

• Połysk: *

• Łupliwość: *

Tworzy kryształy o pokroju izometrycznym, tabliczkowym, słupkowym - przeważnie źle wykształcone. Bardzo często tworzy paramorfozy po argentycie. Powstaje w temperaturze poniżej 179 ^o C.

Aksynit

Aksynit - rzadki minerał z gromady krzemianów.

Nazwa pochodzi od greckiego słowa "axe" - topór (ze względu na formę kryształów).

Właściwości

Skład chemiczny - Ca₂(Fe, Mg, Mn)Al₂[(BO₃)(OH)(Si₄O₁₂)] - borokrzemian wapnia, glinu żelaza, manganu i magnezu.

• Połysk - szklisty

• Przełam - muszlowy

• Łupliwość - wyraźna

• Twardość w skali Mohsa - 6,5-7

• Rysa - biała

• Barwa - brunatny do żółtego

• Gęstość - 3,18 do 3,36 g/cm³

• Współczynniki załamania światła - n_α 1,693, n_β 1,701, n_γ 1,704

• Dwójłomność - 0,010 do 0,012

• Dyspersja - silna

• Pleochroizm - wyraźny, trichroizm

• Luminescencja - fioletowa do pomarańczowej

Zazwyczaj tworzy kryształy tabliczkowe, bardzo ostro zakończone. Występuje w formie skupień zbitych i ziarnistych. Tworzy też narośla i szczotki krystaliczne. Jest kruchy, przeświecający. W płomieniu łatwo się topi tworząc szkliwo, barwi płomień na zielono (obecność boru). Ma własności piroelektryczne.

Historia

Przez długie lata był traktowany jako brunatny turmalin. Jego właściwą naturę rozpoznał René Just Haüydemu w 1797 roku. Minerał jednak rzadko wykorzystywano go jako kamień szlachetny.

Występowanie

Występuje w skałach bogatych w wapń. Krystalizuje w wysokich temperaturach w brzeżnych partiach lub w otoczeniu stygnącej magmy granitowej. Nigdy nie występuje w dużych ilościach.

Miejsca występowania

• Aksynit o jakości gemmologicznej występuje w Brazylii (w stanie Bahia spotyka się kryształy wielkości do 20 cm),

• USA - (Kalifornia, New Jersey, Newada)

• Tanzanii - bardzo rzadka odmiana niebieska.

• Duże kryształy występują w Meksyku - Baja California (do 20 cm),

• fioletowe aksynity pochodzą z Australii - (Tasmania),

• Rosji- (Ural), Tadżkistanu (Pamir), Francji - Burg d'Oisans, Szwajcarii - Grisons ( odmiana tinzenit), Norwegii i Finlandii.

W Polsce kryształy aksynitu spotyka się w granitach w okolic Strzegomia na Dolnym Śląsku.

Zastosowanie

• ma znaczenie kolekcjonerskie

• sporadycznie bywa używany jako kamień jubilerski (poszukiwane kamienie fioletowe i niebieskie).

Tworzy niewielkie kryształy, nie przekraczające wagi 5 karatów - ogranicza to możliwość szlifowania. Kryształy są bardzo rzadko przejrzyste i pozbawione wad. Skład chemiczny jest bardzo zmienny, zależny od miejsca występowania. Najłatwiejszą cechą rozpoznawczą aksynitu jest kształt jego kryształów. Ciemniejsze odmiany mogą być mylone z kwarcem dymnym lub brunatnym drawitem (odmianą turmalinu).

Aktynolit

Aktynolit

Aktynolit - minerał z grupy krzemianów, zaliczany do amfiboli. Nazwa pochodzi od greckiego aktis, oznaczającego promień i lithos - kamień. Aluzja do charakterystycznych, promienistych skupień kryształów.

Właściwości

• Wzór chemiczny : Ca₂(Mg, Fe)₅Si₈O₂₂(OH)₂ - Zasadowy krzemian wapnia, magnezu i żelaza.

• Układ krystalograficzny : jednoskośny

• Barwa : od jasno do ciemnozielonej, czarnozielony, czarny

• Połysk : szklisty

• Twardość w skali Mohsa : 5,5

• Gęstość: 3,05 g/cm³

• Łupliwość : dobra w dwóch kierunkach

• Przełam : muszlowy, „kostkowy”, nierówny

• Pleochroizm : wyraźny

• Widmo absorpcyjne : słaba linia przy 503,0 nm

• Luminescencja : nie występuje

Tworzy kryształy słupkowe, pręcikowe, igiełkowe lub włoskowe. Występuje w skupieniach zbitych, ziarnistych, włóknistych (amiant) często wykazujących budowę promienistą. Niektóre skupienia charakteryzują się azbestowym wykształceniem (azbest amiantowy). Bądź są podobne do filcu ( skóra górska). Włóknista bądź igiełkowa odmiana aktynolitu (a także tremolitu określana jest nazwą bysolit).

Jest kruchy, przezroczysty , często zawiera nieznaczne ilości manganu, tytanu, glinu, sodu. Jest izostrukturalny z tremolitem.

Występowanie

Tworzy się w warunkach przeobrażeń regionalnych i kontaktowych. Występuje w zieleńcach (skała metamorficzna), amfibolitach, łupkach aktynolitowych, wapieniach i dolomitach. Stanowi główny składnik nefrytu.
Miejsca występowania: USA - Alaska, Kalifornia, Wyoming, Pensylwania, Wirginia, Kanada - Kolumbia Brytyjska, Austria - Zillerta, Włochy - Val Malenco, Val Germanasca, Republika Malagaska, Tanzania,

W Polsce - znany z łupków aktynolitowych z okolic Ząbkowic Śląskich, Kłodzka, Srebrnej Góry, Dzierżoniowa.

Zastosowanie

Ma znaczenie naukowe (jako wskaźnik warunków oraz charakteru metamorfizmu). Stanowi poszukiwany, atrakcyjny kamień kolekcjonerski. W jubilerstwie stosowany rzadko ze względu na łatwą łupliwość. Przeważnie nadaje się im szlif kaboszonowy, kulisty, oraz obrabia w formie płytek. Poszukiwane są okazy wykazujące efekt kociego oka. Znaczenie jubilerskie ma odmiana aktynolitu - szmaragdyt.

Akwamaryn

Akwamaryn

Akwamaryn

Akwamaryn

Akwamaryn - kamień szlachetny, podobnie jak szmaragd, heliodor, morganit akwamaryn jest odmianą berylu.

Nazwa pochodzi z łacińskiego aqua marina (woda morska), ze względu na niebieskozieloną barwę. Nazwę tę wprowadził Beotius de Boot w 1609.

Właściwości

• Barwa - niebieskozielony, ciemnozielony, ciemnoniebieski /barwa zależy od obecności jonów żelaza dwuwartościowego/.

• Połysk - szklisty

• Twardość w skali Mohsa - 7,5 - 8,0

• Gęstość - 2,68 - 2,80 g/cm³

• Łupliwość - niewyraźna

• Przełam - muszlowy, często nierówny; kruchy

• Inkluzja - inkluzje w postaci długich, równolegle ułożonych do ścian słupa kryształu kanalików, często wypełnionych roztworem nadającym kryształom zabarwienie brązowe; zawierają także pęcherzyki powietrza. W niektórych kryształach mogą występować kropelki cieczy ułożone w kształcie gwiazdy. Akwamaryn zawiera ponadto kryształy biotytu, flogopitu, rutylu, pirytu, hematytu oraz ilmenitu.

Cechą charakterystyczną jest jego wygląd na tle niemetalicznej powierzchni; w zależności od ustawienia kryształu może być niebieski lub bezbarwny (dichroizm - dwubarwność).

Występowanie

Minerał związany ze skałami granitowymi, szczególnie z pegmatytowymi i hydrotermalnymi.

Występuje w: Brazylii - (Mins Gerais, Rio Grande do Norte, Ceara - najcenniejsze), Pakistan - Ousso, USA (Maine, Karolina Północna, Kolorado), Rosja (Syberia- Mursińsk, Ural), Madagaskar - najlepsze ciemnoniebieskie kryształy akwamarynu, kraje Afryki Południowo-Zachodniej.

Zastosowanie

Znany i stosowany przez Greków i Rzymian od III wieku p.n.e. Często wykonywano z niego intaglia - brosze wklęsłymi rzeźbionymi motywami zazwyczaj o tematyce morskiej (kamień ten miał jakoby chronić podczas podróży morskich - przesąd). Piękny kamień jubilerski ma zabarwienie od zielonawoniebieskiego do intensywnego błękitu. Cenny surowiec jubilerski. Szczególnie poszukiwane są kamienie niebieskie i masie powyżej 10ct. Z tego powodu większość kamieni, po oszlifowaniu, poddawana jest ogrzewaniu, w czasie którego kamienie zielone lub zielononiebieskie zmieniają barwę na niebieską.

Ciekawostki

• W British Museum w Londynie jest przechowywany kryształ niebieskozielony w formie nieregularnego graniastosłupa, przezroczysty, o masie 110,2 kg.

• Znakomity kryształ ważący 61 kg był znaleziony w Brazylii w okolicy Belo Horizonte.

• W muzeum Historii Naturalnej w Nowym Jorku jest okaz ważący 4438 karatów - kamień jest oszlifowany fasetkowo w kształcie jajka.

• Na Zamku Królewskim w Warszawie prezentowane jest berło Stanisława Augusta Poniatowskiego wykonane około 1792 roku, zrobione z trzech oszlifowanych lasek akwamarynu, połączonych ze sobą złotymi oprawami w kształcie pierścieni, ze stylizowanymi złotymi liśćmi akantu.

Alabaster

Figurka z alabastru

Alabaster - Zbita, dobrze przeświecająca , biała lub nieco zabarwiona (na żółtawo, zielonkawo, różowawo, ...) drobnoziarnista odmiana gipsu, wysoko ceniona jako kamień ozdobny i dekoracyjny.

Także nazwa dwóch, zewnętrznie bardzo podobnych, materiałów zdobniczych opartych na dwóch różnych minerałach - gipsie i kalcycie. Już od czasów starożytnych alabaster był wysoko ceniony jako kamień ozdobny i dekoracyjny. Nazwa pochodzi od egipskiego miasta Alabastros.

Rodzaje i rozróżnianie

W starożytności alabastrem była tylko półprzezroczysta, delikatnie pożyłkowana i gładko wyszlifowana forma kalcytu. Obecnie jest nim także drobnoziarnista odmiana gipsu, stopiona i szybko schłodzona, zbita, półprzeźroczysta , biała lub nieco zabarwiona (na żółtawo, zielonkawo, różowawo itp.).

Pomimo ich podobieństwa zewnętrznego oba rodzaje alabastru, gipsowy i kalcytowy, można bardzo łatwo rozróżnić po ich twardości. Alabaster gipsowy można bez trudu porysować paznokciem, zaś alabaster kalcytowy jest znacznie trudniejszy do porysowania - można tego dokonać dopiero z użyciem ostrego noża z dobrej jakościowo stali. Oba alabastry można też rozróżnić przy pomocy testu chemicznego: kalcytowy rozpuszcza się w kwasie solnym, a gipsowy nie.

Miejsca występowania

• Włochy - Voltera k / Pizzy, Bolonia, Livorno, Sycylia,

• Chiny,

• Kazachstan,

• Rosja ,

• USA - Kalifornia, Nowy Meksyk, Kolorado, Michigan,

• Kanada - Nowy Brunszwik, Nowa Szkocja,

• Meksyk,

• Maroko,

• Niemcy,

• Francja - Basen Paryski,

• Rumunia - Baia Sprie,

• Egipt

W Polsce występuje na Podkarpaciu i na Pogórzu Kaczawskim.

Główne centra handlu wyrobami

• Włochy - Florencja, Livorno, Mediolan,

• Niemcy - Berlin.

Zastosowanie

Alabaster stanowi przede wszystkim doskonały surowiec rzeźbiarski. Jest interesujący dla kolekcjonerów. Służy do wyrobu m.in. waz, pucharów, puzder, tacek, świeczników, popielnic, abażurów lamp, stiuków i rzeźb.

Był także używany jako dekoracyjny kamień okładzinowy - alabaster kalcytowy zastępował marmuru do wykładania posadzek. Posadzki alabastrowe mają żywsze kolory i bardziej błyszczą, ale są mniej odporne mechanicznie od marmurowych.

Albit

Albit (Słowacja, Tatry Zachodnie)

Albit

Albit (skaleń sodowy) - minerał z gromady krzemianów zaliczany do grupy zwanej plagioklazami jak i skaleni alkalicznych. Należy do minerałów pospolitych.
Nazwa pochodzi od łacińskiego albus - biały.

Cechy fizyczne

• Wzór chemiczny: Na₂Al₂Si₆O₁₆ - glinokrzemian sodu.

• Układ krystalograficzny: trójskośny

• Twardość w skali Mohsa: 6 - 6,5

• Łupliwość: doskonała

• Rysa: biała

• Przełam: nierówny do muszlowego

• Gęstość: 2,62 g/cm³

• Barwa: bezbarwny lub różne barwy

• Połysk: szklisty

• Widmo absorpcyjne: nie diagnostyczne

• Luminescencja: nie charakterystyczna

• Inkluzje: liczne

Tworzy kryształy tabliczkowe, krótkosłupowe, często występują zbliźniaczenia. Występuje w skupieniach ziarnistych i zbitych. Najładniejsze kryształy spotykane są w druzach i szczelinach skalnych. Jest kruchy, przezroczysty, tworzy kryształy mieszane z anortytem i skaleniami potasowymi.

Rodzaje

• albitowy kamień księżycowy - charakteryzuje się barwną poświatą

• cleavelandyt - odmiana lekkoniebieska z blaszkową strukturą kryształów

• peryklin - dobrze wykształcone osobniki plagioklazów, zwykle białe

• perysteryt - odmiana wykazująca zjawisko iryzacji o zabarwieniu białym lub niebieskim. Dobrze wykształcone znajdują zastosowanie w jubilerstwie

• szmaragdy „trapiche” - osobniki albitu zrośnięte ze szmaragdem w skomplikowanych heksagonalnych kryształach szkieletowych. Oszlifowane, dają cenne kamienie ozdobne

Występowanie

Składnik skał wylewnych, metamorficznych, żyłowych, rzadziej w skałach osadowych - pospolity w postaci drobnych ziaren.

Miejsca występowania (okazy mineralogiczne)

• Kanada - albit i perysteryt

• Brazylia - cleavelandyt

• USA - albit, cleavelandyt, albitowy kamień księżycowy

• Kenia, Australia, Indie, Japonia, Austria, Niemcy, Norwegia, Szwecja, Polska, Francja, Włochy, Szwajcaria - albit

• Polska - Dolny Śląsk - w masywach granitowych

Zastosowanie

• Używany przy produkcji materiałów żaroodpornych i ceramiki.

• W jubilerstwie jest rzadko wykorzystywany ze względu na małą efektowność. Najczęściej stosuje się okazy wykazujące efekt „kociego oka”.

---