Kuba do Jakuba

- Gdzie ten Kuba się podział? – denerwowała się Mama chodząc od okna do okna. Ale Kuby nie było widać, w dodatku jego telefon milczał jak zaklęty.

-A może on o swoich imieninach po prostu zapomniał – Tata pokiwał smutnie głową

-Zapomniał? O swoich imieninach –Magda pokręciła z niedowierzaniem głową – to niemożliwe chociażby ze względu na prezenty .

-Może jednak Tata ma rację – zastanawiała się głośno Mama – Kuba dziś rano wybiegł do szkoły tak szybko że nie zdążyłam mu złożyć życzeń.

- Chyba to on – zawołała Magda słysząc trzaśnięcie drzwiami. Odetchnęli z ulgą, ale tylko na moment. Kuba wpadł bowiem do mieszkania z czerwoną od gniewu twarzą i oczami wypełnionymi złymi błyskami.

- Kuba co się stało? – przestraszyła się Mama

- Żaden Kuba ! Od dziś nie jestem żadnym Kubą, Bubą, śrubą, zgubą, marudą, dudą, Rospudą… - krzyczał Kuba - nie wiem dlaczego mam takie głupie imię. Chłopaki mnie wciąż przezywają a Marcin powiedział, że wszystkie Kubusie to maminsynki i mazgaje!

-Ależ Kubusiu – mama próbowała go uspokoić – przecież twoje imię jest piękne!

- Wcale nie jest piękne! Jak dorosnę to je zmienię i już! – Kuba tupnął nerwowo nogą .

-Spokojnie – Tata uśmiechnął się do Kuby –bo teraz przypominasz mi Apostoła, Świętego Jakuba, twojego Patrona zresztą. On też był taki porywczy i gniewny. Ale też był bardzo odważny i walczył o wiarę, a nawet za tę wiarę zginął. Podobno nawet kat, który mu ścinał głowę nawrócił się na chrześcijaństwo. Więc jakoś imię wcale mu w tej walce nie przeszkodziło. Tym bardziej że znaczy ono „ten, którego Bóg ochrania", więc lepszej rekomendacji nie trzeba

-Skąd ty tyle wiesz, Tato? - Kuba poczuł jak bunt w nim łagodnieje

-Dużo czytałem, no i byliśmy z mamą u Świętego Jakuba jeszcze przed twoim urodzeniem.

Kuba otworzył ze zdziwienia buzię.

- Jak to byliście! Przecież on już dawno nie żyje

-To prawda, ale w Hiszpanii, w Compostelli, jest jego grób i sanktuarium, gdzie pielgrzymuje tysiące ludzi co roku. I my z mamą kiedyś też tam poszliśmy. To była bardzo trudna i ciężka droga, wspinaliśmy się po wąskich górskich ścieżkach. W pewnym momencie chcieliśmy nawet zawrócić

- Tak – Mama uśmiechnęła się ciepło do Taty – któregoś dnia poczułam się bardzo źle, było mi niedobrze, bolała mnie głowa i nogi odmawiały posłuszeństwa. Ale prosiłam bardzo świętego Jakuba, żeby mi pomógł, żeby dał siłę . I dał. Co to była za radość , gdy doszliśmy do celu i gdy poczułam, że będę miała dziecko. To wtedy postanowiliśmy z tatą, ze jak będzie chłopiec damy mu na imię Jakub, żeby miał silnego i odważnego Patrona.

Kuba stał zupełnie zdezorientowany.

- To i ja w takim razie byłem z wami w tej Hiszpanii – zawołał nagle z radością – jak powiem o tym chłopakom to zbaranieją.

- Tak, podróżowałeś sobie w moim brzuchu - potwierdziła Mama ocierając dyskretnie łzy – i to było takie cudowne po tym jak lekarze mówili, że nie możemy mieć dzieci. Ale święty Jakub pomógł, bo modliliśmy się do Niego każdego dnia

- To ja się urodziłem dzięki niemu? – Kuba aż się zachłysnął tą niespodziewaną wiadomością.

- No, nie tylko dzięki niemu – uśmiechnęła się Mama – urodziłeś się dzięki Panu Bogu, ale wyprosiliśmy Ciebie ze świętym Jakubem..

- Szkoda, ze o tym nie wiedziałem, nagadałbym temu Marcinowi ile wlezie, niech nie myśli, ze Jakub to jakieś byle jakie imię.

- Jeszcze mu to powiesz Jakubie – powiedział Tata – i może jak dorośniesz, to sam pójdziesz do grobu swojego Patrona?

Kubie natychmiast rozświetliły się oczy. Poczuł nagle jak bliski mu jest ten Święty mężczyzna, który żył kiedyś u boku Pana Jezusa.

- Na pewno pójdę - rozmarzył się głośno i wtedy usłyszał jak ktoś szepce mu wprost do ucha – „Pójdzie Kuba do Jakuba” i Kuba pomyślał, że to może szeptać tylko jego ukochany Anioł…