Król Anglii (od 21 kwietnia 1509 do końca życia (zm. 28 stycznia 1547 w Londynie)), król Irlandii (1542–1547), drugi monarcha z dynastii Tudorów.
Wskutek śmierci swojego starszego brata Artura, w wieku lat jedenastu, Henryk został prawowitym następcą tronu.

Henryk VIII Tudor, sam starannie wykształcony, był mecenasem nauki i sztuki, fundatorem katedr medycyny w Oxfordzie i Cambridge.

Henryk znany był jako chciwy karciarz i gracz w kości. W młodości celował w sporcie – zwłaszcza w tenisie, lubił polowania. Był także utalentowanym muzykiem, kompozytorem i poetą.

W 1521 otrzymał od papieża tytuł "obrońcy wiary" za zwalczanie poglądów Lutra.

Po nagłej śmierci Artura i kilkuletnich negocjacjach pomiędzy Ferdynandem II i Henrykiem VII, w 1509 roku Katarzyna Aragońska wyszła dzięki dyspensie papieskiej za mąż za jego brata Henryka VIII około dziewięć tygodni po objęciu przez niego tronu, pomimo zastrzeżeń co do ważności małżeństwa.

Mimo, że królowa Katarzyna była w ciąży co najmniej 6 razy, to tylko jedno dziecko, księżniczka Maria, przeżyła dzieciństwo.
Kiedy jasne było że królowa Katarzyna nie będzie mogła mieć więcej dzieci, Henryk związał się z siostrą jego kochanki Marii, Anną Boleyn.

Prosił papieża o anulowaniu małżeństwa, lecz ten się nie wyraził zgody. W związku z tym za radą głównego doradcy i arcybiskupa doprowadził do rozłamu z Kościołem rzymskokatolickim oraz ustanowił niezależny Kościoł anglikański. W 1534 parlament uznał i ogłosił króla głową Kościoła anglikańskiego.

Poślubił Anną Boleyn. Ogłosił małżeństwo z Katarzyną nieważnym, a wkrótce potem potwierdził ważność ślubu z Anną.

Przeciwnicy polityki religijnej Henryka byli mordowani za zdradę.

Królowa Anna po urodzeniu księżniczki Elżbiety nosiła jeszcze 2 ciąże, kończyły się one jednak poronieniem lub narodzinami martwego dziecka. Henryk VIII w tym czasie zaczął zwracać uwagę na inną damę dworu, Jane Seymour.

Henryk aresztował Annę pod zarzutami używania czarów w celu skłonienia go do małżeństwa, cudzołóstwa z pięcioma innymi mężczyznami, w tym kazirodczego związku z jej bratem, działania na szkodę króla i spiskowania, aby go zabić – co było równe zdradzie. Sąd skazał Annę i jej brata oraz kochanków na śmierć.
Jej małżeństwo z Henrykiem zostało anulowane przed samą egzekucją. Tak więc, skoro Anna nie była oficjalnie małżonką Henryka, ani ona ani pięciu już straconych mężczyzn nie mogło popełnić cudzołóstwa. Ten drobny szczegół został jednak wygodnie pominięty.

Parę dni po egzekucji Anny, Henryk poślubił Jane Seymour. Król zyskał możność dalszego określania następstwa tronu według swojej woli. Jane urodziła syna, księcia Edwarda i sama zmarła 2 tygodnie później.

Jedyny ocalały syn Henryka, Edward książę Kornwalii, nie był zdrowym dzieckiem. Dlatego też Henryk pragnął ponownie się ożenić, aby zagwarantować sobie męskiego potomka i następcę.
Henryk zgodził się poślubić Annę Cleves. Kiedy przyjechała do Anglii, ponoć uznał ją za wyjątkowo nieatrakcyjną. Mimo to, ślub odbył się.

Wkrótce potem Henryk zapragnął jednak zakończyć małżeństwo, nie tylko z powodów osobistych, ale również politycznych.

Królowa Anna była wystarczająco inteligentna, aby nie utrudniać Henrykowi dążenia do anulowania małżeństwa. Zeznała, że nie było ono skonsumowane. Małżeństwo zostało następnie unieważnione na podstawie faktu, iż wcześniej Anna obiecana była innemu europejskiemu szlachcicowi.

Henryk poślubił młodziutką Katarzynę Howard, kuzynkę Anny Boleyn. Niedługo po ślubie królowa Katarzyna wplątała się jednak w romans z dworzaninem. Małżeństwo Katarzyny anulowano krótko przed jej egzekucją.

Henryk poślubił ostatnią żonę, majętną wdowę Katarzynę Parr. Pomogła Henrykowi pojednać się z jego 2 pierwszymi córkami, lady Marią i lady Elżbietą.

Oficjalnym powodem rozwodów była niemożność urodzenia przez nie syna, następcy tronu. Tymczasem winne temu były nie kobiety, ale sam król.

Henryk VIII najprawdopodobniej chorował na syfilis, miał problem z otyłością oraz chodzeniem, cierpiał na choroby genetyczne. Zmarł w roku 1547 w Londynie.