Król Anglii (od 21 kwietnia 1509 do końca życia (zm. 28 stycznia 1547 w Londynie)), król Irlandii (1542–1547), drugi monarcha z dynastii Tudorów.

Uczestniczył w ślubie swojego starszego brata Artura z Katarzyną Aragońską, mających wtedy odpowiednio 15 i 16 lat. Nowożeńcy wyjechali do Walii, jak było wtedy w zwyczaju dla następcy tronu i jego małżonki, ale Artur wkrótce zachorował i umarł. Wskutek tego, w wieku lat jedenastu, Henryk został prawowitym następcą tronu.
Henryk VII wciąż pragnął podtrzymać związek matrymonialny między Anglią a Hiszpanią poprzez małżeństwo swego syna z Katarzyną.
Aby poślubić wdowę po bracie, książę Walii musiał najpierw otrzymać dyspensę od papieża. Katarzyna utrzymywała, że jej pierwsze małżeństwo nie zostało skonsumowane. Mimo to, zarówno strona angielska, jak i hiszpańska uznały konieczność jej uzyskania, aby oddalić wszelkie wątpliwości co do ważności małżeństwa. Ze względu na niecierpliwość matki Katarzyny, papież pospiesznie wydał bullę, w której udzielał dyspensy. Henryk VII stracił jednak zainteresowanie sojuszem z Hiszpanią i młody książę Walii został zmuszony do oświadczenia, że zaręczyny zorganizowano bez jego zgody.
Ojciec Katarzyny, naciskał na jej ślub z nowym królem, gdyż pragnął poprzez swoją córkę sprawować kontrolę nad Anglią. Henryk poślubił Katarzynę około dziewięć tygodni po objęciu tronu, pomimo zastrzeżeń co do ważności małżeństwa.

W 1521 otrzymał od papieża tytuł "obrońcy wiary" za zwalczanie poglądów Lutra.

Henryk VIII Tudor, sam starannie wykształcony, był mecenasem nauki i sztuki, fundatorem katedr medycyny w Oxfordzie i Cambridge.

Henryk znany był jako chciwy karciarz i gracz w kości. W młodości celował w sporcie – zwłaszcza w tenisie, lubił polowania. Był także utalentowanym muzykiem, kompozytorem i poetą.

Mimo, że królowa Katarzyna była w ciąży co najmniej 6 razy, to tylko jedno dziecko, księżniczka Maria, przeżyła dzieciństwo.
Kiedy jasne było że królowa Katarzyna nie będzie mogła mieć więcej dzieci, Henryk związał się z siostrą jego kochanki Marii Boleyn, Anną.
Prosił papieża o anulowaniu małżeństwa, lecz ten się nie wyraził zgody. W związku z tym za radą głównego doradcy i arcybiskupa doprowadził do rozłamu z Kościołem rzymskokatolickim oraz ustanowił niezależny Kościoł anglikański. W 1534 parlament uznał i ogłosił króla głową Kościoła anglikańskiego.

Poślubił Anną Boleyn. Ogłosił małżeństwo z Katarzyną nieważnym, a wkrótce potem potwierdził ważność ślubu z Anną. Księżniczka Maria została uznana za dziecko z nieprawego łoża i na miejscu ewentualnej dziedziczki tronu zastąpiła ją nowa córka Anny, księżniczka Elżbieta.

Przeciwnicy polityki religijnej Henryka byli mordowani za zdradę.

Królowa Anna zaczęła popadać w niełaskę. Po urodzeniu księżniczki Elżbiety nosiła jeszcze 2 ciąże, kończyły się one jednak poronieniem lub narodzinami martwego dziecka. Henryk VIII w tym czasie zaczął zwracać uwagę na inną damę dworu, Jane Seymour.

Henryk aresztował Annę pod zarzutami używania czarów w celu skłonienia go do małżeństwa, cudzołóstwa z pięcioma innymi mężczyznami, w tym kazirodczego związku z jej bratem, działania na szkodę króla i spiskowania, aby go zabić – co było równe zdradzie. Sąd skazał Annę i jej brata oraz kochanków na śmierć.

Jej małżeństwo z Henrykiem zostało anulowane przed samą egzekucją. Tak więc, skoro Anna nie była oficjalnie małżonką Henryka, ani ona ani pięciu już straconych mężczyzn nie mogło popełnić cudzołóstwa. Ten drobny szczegół został jednak wygodnie pominięty.

Parę dni po egzekucji Anny, Henryk poślubił Jane Seymour. Król zyskał możność dalszego określania następstwa tronu według swojej woli. Jane urodziła syna, księcia Edwarda i sama zmarła 2 tygodnie później.

Jedyny ocalały syn Henryka, Edward książę Kornwalii, nie był zdrowym dzieckiem. Dlatego też Henryk pragnął ponownie się ożenić, aby zagwarantować sobie męskiego potomka i następcę.
Henryk zgodził się poślubić Annę Cleves. Kiedy przyjechała do Anglii, ponoć uznał ją za wyjątkowo nieatrakcyjną. Mimo to, ślub odbył się.

Wkrótce potem Henryk zapragnął jednak zakończyć małżeństwo, nie tylko z powodów osobistych, ale również politycznych.

Królowa Anna była wystarczająco inteligentna, aby nie utrudniać Henrykowi dążenia do anulowania małżeństwa. Zeznała, że nie było ono skonsumowane. Małżeństwo zostało następnie unieważnione na podstawie faktu, iż wcześniej Anna obiecana była innemu europejskiemu szlachcicowi.

Henryk poślubił młodziutką Katarzynę Howard, kuzynkę Anny Boleyn. Niedługo po ślubie królowa Katarzyna wplątała się jednak w romans z dworzaninem. Małżeństwo Katarzyny anulowano krótko przed jej egzekucją. Podobnie jak w przypadku Anny Boleyn, Katarzyna Howard nie mogła być winną cudzołóstwa, jeżeli małżeństwo od początku było nieważne. Ponownie argument ten został zignorowany i Katarzyna została stracona.

Henryk poślubił ostatnią żonę, majętną wdowę Katarzynę Parr. Sprzeczali się o religię, jej zachowanie niemal doprowadziło ją do zguby, ale ocaliła siebie samą pokazem uległości i posłuszeństwa. Pomogła Henrykowi pojednać się z jego 2 pierwszymi córkami, lady Marią i lady Elżbietą.

Oficjalnym powodem rozwodów była niemożność urodzenia przez nie syna, następcy tronu. Tymczasem winne temu były nie kobiety, ale sam król.

Henryk VIII chorował na syfilis, zespół McLeoda, chorobę genetyczną często występującą u osób posiadających antygen Kell. Należą do nich m.in. problemy z kończynami dolnymi, które u schyłku życia uniemożliwiły królowi chodzenie (był noszony na krześle). Objawy te potęgowała dodatkowo otyłość.

Nawet jeśli nie ma informacji na temat innych objawów choroby genetycznej, jak mimowolne skurcze mięśni (tiki, drgawki, napady częstoskurczu), teorię tę, zdaniem autorek, potwierdzają dramatyczne zmiany, które zaszły w osobowości Henryka VIII. Niestabilność psychiczna i emocjonalna króla sprawiła, że wiele osób uznało go za niepoczytalnego.